Vikan - 29.07.1982, Blaðsíða 34

málaðar varir og ilmvatn og kryddlykt af
tyggjói. Hún sveigöist til hans eins og sólblóm
fyrir vindi. „Svo ákvað ég að líta inn til Stan
og Barböru áður en ég færi heim.”
„Nú.”
Gretti hún sig ögn? „Eg fékk tebolla þar.”
„Jæja.” Hún brosti til hans svo að skein í
gulltönnina og beið ekki eftir aö hann færði sig
heldur snaraðist fram hjá honum og skildi
eftir sig ilminn eins og silkislæðu í loftinu.
Hann fyrirleit sjálfan sig fyrir tilfinningar
sínar sem voru eitthvað á milli auðmýktar og
ofsareiði. Síöari tilfinningin hvatti hann til að
rífast við hana og fá hana til að játa allt en
hann var líka auðmjúkur því að hann vissi
ekki hvað hafði komiö honum til að aka fram
hjá húsinu. Scott hafði kannski komið í lögleg-
um erindagjörðum. Kannski hafði Scott verið
með konuna með sér. Kannski höföu Scott og
Celia komið bæði. Kannski var Alex erkibjáni
að halda eitthvað annað. A hverju byggði
hann eiginlega skoðun sína? Einhverjum
furðulegum viðbrögðum? A því hvað Dana
sendi Scott oft geislandi sólblómabros? Var
einhver straumur milli Scotts og Dönu þegar
þau hittust öll og erlendir bílar fylltu inn-
keyrsluna?
Alex hafði næstum sannfært sjálfan sig um
aó þetta væri blátt áfram hlægilegt en svo
skildi hann að ef koma Scotts hefði verið lög-
leg (ef þannig mátti taka til orða) hefði
Dana áreiðanlega sagt fyrir löngu: „Scott leit
inn í dag og ég sagði honum að bíða eftir þér
því að þú kæmir bráðum heim.” Alex hugsaði
málið meðan hann þvoði sér um hendurnar og
þurrkaði sér á handklæðinu sem var enn rakt
eftir hana.
Hann fór inn í eldhúsið. Fyrir utan eldhús-
gluggann óx stórt tré og gul blómin lágu á rúð-
unni eins og fólk á hleri. Hún hafði náð í bretti
og var aö skera avókados.
„Hvar er gamli tepotturinn sem amma mín
átti?”spurði hann.
„A hillunni eins og venjulega.” Hún leit
undrandi á hann og tók kjarnana úr ávextin-
um. „Hvers vegna ertu að spyrja um tepott-
inn?”
„Teið lak úr bollanum mínum þegar ég var
hjá Barböru og Stan og Barbara sagði aö á
honum væri hárfín sprunga og mér datt í hug
hvort það væri ástæðan fyrir því að viö notum
ekki tepottinn hennar ömmu lengur. Er ekki
hárfínt brot í honum líka? Er hann ekki einsk-
is nýtur?”
Hún lauk við að hreinsa kjarnann úr, þurrk-
aöi sér um hendurnar og gekk til hans: „Hvað
gengur eiginlega að þér í dag, Alex?”
Alex leit í augu hennar og reyndi að finna
þar einhver merki um vanlíðan eða sekt.
Hún fór aö skápnum, náöi í gamla tepottinn
og setti hann á borðiö fyrir framan hann. „Þú
getur skoðað hann ef þú vilt. Sprungan er
meðfram stútnum en mér finnst svona hárfínt
brot ekki gera hann einskis nýtan.”
„Það er ekki hægt að nota hann ef hann er
sprunginn.”
„Enga vitleysu, Alex. Auðvitað er allt í lagi
meö hann — það er hægt aö nota hann að vissu
leyti og svo skiptir það heldur engu máli.
Hann er fallegur. Hann gerir sitt gagn.” Hún
kyssti hann undir augað, en þar voru að byrja
að myndast hrukkur á þrjátíu og tveggja ára
andlitinu.
Hann slakaði á og hlustaði á hana syngja
einhverja vitleysu um dí-da-dú í samræmi við
tugguna. „Þetta sagði Barbara,” sagði hann.
„Þetta hvað?”
„Að hún vildi ekki henda bollanum þó aö
hún vissi að hann væri sprunginn.”
„Skynsamlegt hjá henni.” Dana setti
avókadann í skál, marði hann meö silfurgaffli
og kreisti sítrónu yfir.
„Stan og Barbara sögðu aö viö ættum að
hittast bráðum.”
„Auðvitað.”
„Kannski getum viö komið saman. Við tvö,
Barbara og Stan og Scott og Celia.” Heimsku-
legt að segja þetta. Hann hefði átt að orða þaö
sterkara. Hann átti aö segja eitthvað ásak-
andi og ganga að borðinu og vita hvort hún
kipptist við þegar hann miiintist á Scott.
„Auðvitað.” Hún sleikti gaffalinn.
„Barbara og Stan spurðu um þig,” sagði
hann eins og asni. „Þau spuröu hvers vegna
þauhittu þigaldrei.”
„Hvað sagðirðu þeim?”
„Að þú hefðir of mikið að gera.”
„Eg hef það líka. Ég þarf að hugsa um þrjá-
tíu þriðju-bekkinga. Barbara þarf bara að
hugsa um ostamaura í heimatilbúna ostinum
sínum.”
„Þetta var ekki fallega sagt, Dana, og ekki
sanngjarnt heldur.”
„Eg veit það. Barbara er salt jarðarinnar
en ég er flögrandi fiðrildi.”
„Þú kunnir vel við þau einu sinni.”
Dana tók rauðlauk í aðra höndina og hníf í
hina. „Ég kann vel við þau, Alex, en mig lang-
ar ekki til að rífast aftúr um þetta. Hvers
vegna viltu endilega að ég elski þau? Það er
ágætt ef þú kannt vel við þau. Segi ég nokkurn
tímann að þú ættir að hætta að hitta Barböru
og Stan? Nei. Gerðu þaö sem þú vilt! Eg býst
við því sama af þér.”
„Að þú megir gera hvað sem þig lystir?”
„Að ég megi hitta vini mína sem ekki þurfa
aö vera vinir okkar.”
(Eins og Scott? Það lá við að þetta hrykki út
úr honum. Eins og Scott Robinson, sem lagði
hrörlegum MG i innkeyrsluna okkar?)
Dana sneri sér að honum með hnífinn yfir
lauknum. „Á ég aö segja þér i hreinskilni —”
(Já, segðu mér í hreinskilni hvort þú heldur
við Scott Robinson, Dana.)
—„hvers vegna ég þoli ekki Barböru og
Stan Doritzer, fyrir nú utan aö mér hundleið-
ist þau — sem ætti að nægja.”
„Þaö er enginn glæpur að láta sér leiðast.”
„Það er engin stórskemmtun heldur en ég
gæti þolað það, ef þaö væri allt. Ég get ekki
þolað þessa paraveröld þeirra þar sem allir
eru eitt en enginn sál út af fyrir sig. Ég er ekki
Dana þar. Ég er Dana-og-Alex. Hún er ekki
Barbara, hún er Barbara-og-Stan. Þetta er
ógeðfellt og síendurtekning og lokar mig inni.
Dana-og-Alex og Barbara-og-Stan og -”
„Celia-og-Scott?”
Hafi hún fölnað var hún fljót að jafna sig og
svara: „Kannski öskubuska-og-prinsinn,
sama er mér. Mér finnst þetta þjakandi og
kæfandi. Eiginmaður og eiginkona. Tvö og
tvö. Alltaf þessi pör. Ég hata þaö.” Hún sneri
viö honum baki og hann heyrði hana taka utan
af lauknum.
„Ertu orðin þreytt á að vera par?”
„Við hvað áttu?” Lauklyktina lagði fyrir
vitin. Dana skolaði á sér augun yfir vaskinum
og leit á hann meðan vatnið rann enn niöur
vangana. Hún teygöi sig eftir diskaþurrku.
„Ég er orðin leið á að lifa lífinu eins og viö sé-
um reyrð saman,” sagði hún. „Það er ástæð-
an fyrir því að ég get ekki þolað Doritzer-
hjónin. Þau mega hafa það þannig en það er
ekki til neins fyrir þig að ætlast til þess af
mér.”
„Það hefur enginn beðið þig um það,
Dana.”
„Það þarf enginn að biöja, Alex — þaö er
gefiö í skyn. Það er hluti sáttmálans. Menn
ætlast til þess af manni. Comprende? Mér
finnst viö öll hafa verið gelt svo að við getum
verið rígbundin og örugg í hjónabandinu.”
Hún hló gamla hlátrinum sínum og henti
diskaþurrkunni frá sér.
„Ertu orðin leið á örygginu? Er ekki betra
aö vera öruggur en óánægður?”
Brosiö hvarf af andliti hennar. „Hvað viltu
aö ég segi, Alex? Að það sé betra að vera gift
en dauð?”
„Kannski ertu orðin leið á hjónabandinu.”
Honum fannst undrunarsvip bregða fyrir á
andliti hennar áður en hún sagði: „Hvað
gengur að þér, Alex? Hvað settu þau í teið
þitt? Edik? Hvað gerðirðu? Sastu þarna við
borðið þeirra og dáðist að lífi þeirra og komst
heim til að slást við mig? Ég þoli ekki fram-
komu Stans. Hann er svo rólegur, svo elsku-
legur, svo indæll, svo hugsunarsamur. Hann
gerir mig vitlausa! Ég þoli ekki að hlusta á
sögur um garðinn hennar Barböru eða
bækurnar sem hún skrifar fyrir börn, þar sem
allir vondu karlarnir borða hvítasykur.
Hvernig geturðu þolaö þau? Þau eru svo
heilög!”
„Þér skjátlast, Dana. Þannig eru þau
ekki.”
„Allt í lagi — fyrst þetta er ekki nóg — ég
þoli ekki að þau vilja aö ég — nei, andskotinn
hafi það, Alex, þau vilja aö við — sitjum
þarna opinmynnt og græn af öfund yfir
hjúskaparhamingju þeirra. Alex — skilurðu
ekki — að við eigum að hugsa: mikið eru Bar-
bara og Stan hamingjusöm í hjónabandinu og
er það ekki leiðinlegt að við erum það ekki
líka. Égneita aðhugsa þannig.”
„Þú heldur aö þú vitir allt. Þú vilt
heldur — ”
„Æ, haltu kjafti!” Hún henti hnífnum frá
sér og þeytti lauknum yfir eldhúsgólfiö. „Það
var allt í sómanum áður en þú komst heim.
Allt. Þangað til þú komst heim frá þessum —
englum. Ég ætla að segja þér eitt, Alex — þau
eru ekki alfullkomin. Það getur ekki allt veriö
í lagi hjá fólki sem leggur sig svo mjög í líma
við að telja manni trú um aö allt sé í fínasta
lagi. Þú getur trúað því sem þú vilt. Ég ætla
útaðganga.”
Hún strunsaði yfir eldhúsgólfiö og skellti á
eftir sér svo að gleriö hristist í karminum.
34 Vikan 30. tbl.