Vikan - 13.01.1983, Síða 42

Svo staröi hann á mig rneð
óánægjusvip. — Er þaö þess
vegna, sem þú ert hér? Att þú að
passa mig í staöinn fyrir Jane?
— Hreint ekki, svaraði ég óhik-
að.
— Gott! ansaði Bruno ósvífnis-
lega.
Faðir hans rauk upp. — Bruno,
þetta var einstaklega ruddalegt!
Biddu Kate afsökunar, tíndu svo
upp fötin þín og faröu inn í her-
bergi.
Eg fann til sektar. Eg haföi sjálf
svaraö drengnum ónærgætnis-
lega. — Ég er hrædd um, að sökin
sé ekki síður mín, sagöi ég, en Jon
lét það sem vind um eyru þjóta.
— Þú ert gestur hér, og dreng-
urinn veröur aö læra almenna
mannasiöi. Bruno!
Drengurinn gretti sig og sneri
upp á sig, en geröi eins og honum
var sagt. Hann stillti sér upp fyrir
framan mig, eldrauður í framan,
hélt höndum fyrir aftan bak og
umlaði: — Afsakiö!
— Takk! sagöi faðir hans. — Og
nú inn í herbergi! Og taktu upp
fötin þín!
Drengurinn gegndi ólundarlega.
Jon Becker renndi fingrunum
gegnum hár sér. Þetta var í fyrsta
skipti, sem ég sá hann ööruvísi en
í fullkomnu jafnvægi. Hann virtist
sem sagt mannlegur, þegar allt
kom til alls, og það gerði hann
ennþá meira aðlaðandi í mínum
augum.
— Mér þykir fyrir þessu, sagði
hann. — En eins og ég ætlaöi að
fara aö segja, þegar hann kom
inn, þá elska auövitaö allir sín
42 Víkan 2. tbl.
eigin börn ósjálfrátt, þótt stundum
geti veriö erfitt aö umbera þau.
Þú mátt trúa því, að það er ekkert
auðvelt að vera faðir.
Eg minntist allt í einu míns
eigin föður og hvað ég haföi gert
honum lífið leitt síðast þegar viö
hittumst. Honum hlaut að hafa
fallið afar illa aö komast að raun
um, að ég hafði brotið í bága við
þær siðareglur, sem hann trúði á,
með því að búa í óvígðri sambúð
meö Matt, en um ást hans haföi ég
aldrei þurft aö efast. Eg varð
gripin mikilli hlýju í hans garð. Eg
ákvaö, aö ég skyldi sinna fjöl-
skyldu minni meira hér eftir og
heimsækja hana hvenær sem tæki-
færi gæfist.
— Eg verö víst að ræða við
Bruno, sagði Jon Becker. — Hafðu
mig afsakaðan stundarkorn. Fáðu
þér meira kaffi, og taktu það með
þér inn í setustofuna, það fer betur
um þig þar.
Eg geröi eins og hann sagöi og
brá í brún, þegar ég kom inn í
stofuna og heyrði rödd Brunos
hljóma þar inni. Svo áttaði ég mig
á, að það hlaut aö vera einhvers
konar samband á milli herbergj-
anna, sem gleymst hafði að loka
fyrir.
Jon vandaði alvarlega um viö
son sinn, og vafalaust var þaö
honum fyrir bestu. Þegar ég
hlustaði á hann, varð mér ljóst, að
hann hefði líklega aldrei átt í
erfiðleikum meö aö hafa stjórn á
heilum bekk barna, hversu upp-
reisnargjörn sem þau hefðu verið.
En ég mat þeim mun meira skiln-
ing hans á vandamálum óreyndra
kennara, að minnsta kosti haföi
hann á engan hátt gefið í skyn, að
eitthvað hlyti aö vera bogiö við
mig, úr því mér hafði ekki tekist
betur.
Sannleikurinn var sá, að mér
var fariö aö geðjast vel aö þessum
manni, þótt ég ætti bágt með að
viðurkenna það fyrir sjálfri mér.
Nú, þegar ég hafði kynnst
aöstæöum hans, fannst mér ég
geta skilið hann, og mér var
jafnvel oröið hlýtt til hans. Sú
staöreynd, að við höföum bæöi
mátt þola ástvinamissi, færöi
okkur saman.
Og nú var Bruno hryggur, og
hann átti enga móöur aö leita
huggunar hjá. Vesalings barnið!
Eg fann til samúðar og ástúðar
gagnvart þeim báöum — það er að
segja þangað til ég heyrði, aö þeir
voru farnir aö tala um mig.
Rödd Jons var orðin mildari, og
Bruno var hættur að gráta. — En
hver á aö passa mig, fyrst Jane er
farin? spurði drengurinn.
— Kate Paterson, svaraði faðir
hans.
— En hún sagðist ekki ætla aö
gera það.
— Eg veit það, en hún meinti
það ekki.
— Eg held hún hafi meint það.
Henni þykir ekkert vænt um mig.
Hún vill ekki vera hjá okkur, og ég
vil ekki hafa hana.
— Eg hef ekki beðið um álit þitt,
Bruno. Hún er ekki hingað komin
eingöngu þín vegna, svo að þú
verður að reyna að umbera hana.
Og hennar álit skiptir heldur engu
máli. Hún verður hér hjá okkur,
hvort sem hún vill eða ekki.
Tiundi kafli
Samúð mín hjaðnaði hraöar en
snjóbolti á sjóðheitri plötu.
Eg vissi ekki, hvaö Jon Becker
var flæktur í, og mig skipti það
raunar engu máli. Þessa stundina
komst ekki annað að í huga mér en
að vernda frelsi mitt. Eg opnaöi
dyr setustofunnar eins hljóðlega
og ég gat, læddist fram í forstof-
una, greip yfirhöfn mína og opnaði
dyrnar. Svo hljóp ég niður
stigann, ýtti upp þungri útidyra-
hurðinni og hafði næstum velt um
koll stúlku, sem stóð á dyra-
þrepinu með fingurinn á lofti til að
styðja á bjölluna hjá Becker.
— Afsakið, másaði ég.
— Allt í lagi. 0, þú talar ensku.
Er Jon Becker heima?
— Hvort hann er! svaraði ég
kuldalega. Eg klæddi mig í yfir-
höfnina. Himinninn var orðinn
skýjaður, og napur vindur blés
eftir Maria-Theresien-Strasse.
— Ersonurhanseinnigheima?
— Já, sagði ég um leiö og ég
steig út í snjóinn. — Afsakið, en ég
erað. . . .
Hún tók til máls, áöur en ég
hafði lokið setningunni: — Æ, það
var verra. Bruno var svo leiður,
þegar ég kvaddi í gær, og ég var
að vona, að hann væri ekki heima,
svo að ég gæti rætt við föður hans.
Eg var þegar lögð af staö eftir
gangstéttinni, en nú sneri ég við
og horfði á stúlkuna. Hún var dökk
yfirlitum, feitlagin, lagleg, rúm-
lega tvítug. Hún var áhyggjufull,
en um leið þrjóskuleg á svip.
— Það vill líklega ekki svo til,
að þú heitir Jane? spuröi ég. —
Ert þú stúlkan, sem passaði Bruno
síðast? Eg spyr, vegna þess að
mér skildist, að þú hefðir orðið að
flýta þér aftur til Englands ein-
hverra hluta vegna fyrir nokkrum
dögum.
— Hefði orðiö aö. . .? Segir Jon
Becker það? hnussaöi Jane. —
Hah! Hann er þá ennþá meira svín
en ég hélt. 0, ég biðst afsökunar,
ef hann er vinur þinn, en svei
mér. . .
— Eg get fullvissað þig um, að
hann er alls enginn vinur minn.
Hann hefur verið að reyna að fá
mig til aö taka við starfi þínu. Eg
neitaði, en ég var að enda viö að
heyra hann segja þessu hryllilega
barni sínu, að ég yrði hjá þeim,
hvort sem ég vildi það eða ekki.
Eg ætla því að koma mér í burtu,
áður en hann áttar sig á, að ég sé
farin.
Jane greip um handlegg mér. —
Eg kem með þér, sagði hún, og
var auöheyrt á raddblænum, að