Vikan - 13.01.1983, Qupperneq 44

Orkusparandi
eldunaráhöldii
Framhaldssaga
kaffihúsinu. Meðal þeirra sá ég
allt í einu Rosemary og Phil Sloan,
sem stældu góðlátlega um, hvort
þau ættu að leyfa sér þann munaö
aö fá sér súkkulaðikökur.
Þau komu auga á mig rétt í
sama mund og ég sá þau. Viö
brostum og veifuöum, og þau
komu strax til okkar og settust hjá
okkur. Eg kynnti þau fyrir Jane
alls hugar fegin. Kjánalegt af mér
að muna ekki eftir þeim. Auövitað
var engin ástæða til að rjúka brott
frá Kirchwald, þegar ég átti vísa
vináttu og umsjá þessara þægi-
legu hjóna.
- 0 -
Jane fór til Igls, en ég eyddi
kvöldinu með Rosemary og Phil,
fyrst í Innsbruck, síöan á Alte
Post. Eg sagði þeim frá atburöum
dagsins, og þeim blöskraði fram-
koma Jons Becker. Þau voru
furðu lostin, þegar ég sagöi
sögöu heldur hann því fram, að
þetta hafi verið óviljaverk. Eg fæ
ekki séö, aö lögreglan geti gert
nokkuð í málinu.
— Jæja, viö getum þó að
minnsta kosti eitthvað gert, sagði
Rosemary hlýlega. — Haföu engar
áhyggjur, Kate. Þú mátt ekki láta
þetta eyðileggja fyrir þér dvölina
hér. Phil langar að vera sem mest
á skíðum, en ég get það ekki, svo
að þú gerir okkur báðum greiöa,
ef þú ert mér til skemmtunar. Og í
samfylgd okkar ertu fullkomlega
örugg.
Eg var þeim þakklát fyrir alla
vinsemd þeirra. Að sjálfsögðu
kvaöst ég vilja ganga snemma til
náöa, svo aö þau gætu verið út af
fyrir sig síðasta hluta kvöldsins,
en þau heimtuöu aö fá aö fylgja
mér til herbergis míns og biöu,
þangaö til ég var búin að fullvissa
þau um, að ekki hefði veriö brotist
inn hjá mér í þetta sinn.
I fyrsta sinn síðan ég kom til
Kirchwald gat ég gengiö til náða
meö öryggistilfinningu í huga.
- 0 -
Næsta morgun fórum við öll
þrjú saman til Kirchwalder Alm.
Kvef Rosemary var orðiö að þurr-
um hósta, og hún harðneitaöi aö
láta það hindra sig lengur í að fara
tilfjalls.
Phil var sá eini, sem hafði meö
sér skíöi. Rosemary var ekki nógu
hress til að fara strax í skíðatíma,
og ég var of mikill viövaningur til
að hætta mér í brattann. Við Rose-
mary ráðgerðum aö njóta sólar
eftir föngum, áöur en við færum
aftur niður með lyftunni, en Phil
ætlaði aö renna sér alla leið niður.
Meöan við biðum við lyftuna,
svipuöumst við um eftir Jon
Becker og vini hans með apaand-
litið, en komum hvergi auga á þá.
Eg deildi lyftustól með málgefinni
þýskri konu, sem lét það ekki hafa
áhrif á oröaflauminn, þótt ég
skildi í mesta lagi tvö af hverjum
tíu oröum, sem hún sagöi. Rose-
mary og Phil komu saman í næsta
stól.
Við Rosemary nutum morguns-
ins til hins ýtrasta. Við sátum með
fæturna í snjó upp fyrir ökkla og
teygðum andlitin mót sólu. Phil
fór með diskalyftunni hærra upp í
fjallið og kom síðan brunandi
niður til aö fá sér heitt púns meö
okkur. Hann fór aðra ferö upp á
toppinn, en síöan fengum við okk-
ur snarl í hádegisverð, og að því
loknu stakk hann upp á, að við
Rosemary færum í gönguferð eftir
„háloftastígnum”, sem svo var
kallaður, meðan hann hvíldi lúin
bein á veröndinni.
Það rifjaðist upp fyrir mér, að
það var einmitt gönguferö, sem
Stephen hafði mælt með. Mér
hafði tæpast komiö Stephen í hug
síöan viö skildum daginn áður, og
ég var því fegnust að sjá hann
ekki meðal skíðafólksins í Alm.
Becker var heldur hvergi aö sjá,
né vin hans, Fritzi, og þó mér
sýndist ég sjá Toni Hammerl
bregða fyrir, var ég alls ekki viss.
Það var erfitt að bera kennsl á
menn í þessum hafsjó af marglit-
um húfum og skíðagleraugum. En
aö minnsta kosti virtist enginn
gefa okkur sérstakan gaum
þarna.
Þetta varð hressandi gönguferð.
Stígurinn, sem var niðurgrafinn í
snjóinn, lá frá hávaðasömu veit-
ingahúsinu gegnum furulund og
kringum fjallsöxlina. Sólin skein á
andlit okkar, loftið var eins og
svalt og þurrt hvítvín. Einu hljóð-
in, sem heyrðust, voru þyturinn í
trjátoppunum, marriö í snjónum
þeim, að hann heföi látið aka
bílnum sínum á mig.
— Mér finnst þú ættir að snúa
þér til lögreglunnar, sagði Rose-
mary.
— Þaö finnst mér líka, sam-
sinnti Phil. — Þó er sá hængur á,
að þig vantar vitni. Eða heldurðu,
að einhver hafi séð, hvað raun-
verulega gerðist?
Eg yppti öxlum. — Jon Becker
sagðist hafa séö þaö, en að sjálf-
unigun
trevorurnar
DÖNSK
GÆÐAVARA
NÝJAR
SENDINGAR
NISSEN
Danska
gæðavaran

Einmg leirmunir eftir Gunnar
Ólafsson og Helga Björgvinsson
styttur eftir Önnu Sigriði.
Postsendum
OPIÐ LAUGARDAGA
Hafnarstræti 11
simi 13469
44 Vikan 2. tbl.