Vikan - 13.01.1983, Síða 46

Framhaldssaga
bókinni minni. Eftir drykklanga
skammarræöu yfir karlinum sneri
Toni við honum baki og baö mig
kurteislega afsökunar.
Eg burstaöi af buxunum mín-
um. — Þakka þér fyrir, Toni, þú
komst á réttu augnabliki. En hvað
er faðir þinn aö gera hér? Og hvað
er hann alltaf aö reyna aö segja
mér?
Toni yppti öxlum. — Eg heyröi
ekki, hvaö hann sagöi viö þig. En
hann kemur oft hingað, þetta er
hans uppáhaldsstaöur. Helstu
gestir hér eru fjallgöngumenn, og
hann stundaöi mikið fjallgöngur,
þegar hann var ungur.
Þetta virtist mælt í hreinskilni.
En eins og ég var annars fegin
komu Tonis, virtist hún heldur
ósennileg tilviljun.
— Og þetta er líka uppáhalds-
staðurinn þinn? spuröi ég ögrandi.
Sólbrúnt hörundiö kipraöist
kringum bláu augun hans.— Alls
ekki. Eg var bara aö elta þig.
Eg lyfti brúnum í spurn. Toni
sendi mér heillandi bros. — Er
þaö ekki líka algengt i Englandi,
að karlmenn eltist viö fallegar
stúlkur? sagði hann og nálgaðist
mig.
Eg hörfaði ósjálfrátt. Til alirar
óhamingju varnaöi hann mér veg-
arins að kránni. Og þar sem snjó-
veggirnir voru í mittishæö beggja
vegna stígsins gat ég aðeins flúiö í
eina átt, áttina, sem Otto gamli
haföi viljaö toga mig.
— Nei, sagði ég, — þaö er
hvergi algengt, aö karlmaður elt-
ist við stúlku, sem hann þekkir
ekkert og sem hefur augljóslega
engan áhuga á honum, þegar fullt
er af stúlkum allt í kringum hann,
sem tækju honum fegins hendi.
Eg fyllti lungun af ísköldu lofti
og sagöi með festu: — Nú vil ég
komast aftur til krárinnar. Viltu
gjöra svo vel að hleypa mér fram-
hjá!
Hann hristi höfuðiö. Hann var
klæddur sömu fötunum og síöast
þegar við hittumst í f jallinu, svört-
um skíöabúningi með dökkrauöri
rönd á annarri erminni, meö
svarta og hvíta húfu á höföi og
skíðagleraugu, sem hann hafði ýtt
upp á ennið. Var Toni skíðamaður-
inn ókunni, sem stökk fyrir sleö-
ann okkar?
— Eg æpi á hjálp, ef þú hleypir
mér ekki framhjá, hótaði ég.
Hann brosti og færöi sig nær. —
Æptu eins hátt og þig lystir. Þessi
krá er byggð til aö standast
óveöursbylji Alpafjalla, og glugg-
arnir eru meö þreföldu gleri.
Þangaö heyrir enginn til þín.
Eg hörfaöi enn. — Hvaö ertu aö
reyna að géra? spuröi ég skelkuð.
— Hvers vegna eltirðu mig hing-
aö?
— Til þess að veita þér ráðn-
ingu. Ertu búin að gleyma, aö ég
varaði þig við því að koma upp í
fjalliö?
— En ég hef ekki gert neitt af
mér, andmælti ég. — Eg er hér
einfaldlega í vetrarfríi, eins og
hver annar túristi.
Augnatillit hans harönaöi. — 0,
nei! Eg heföi kannski trúaö þér, ef
þú heföir látið þér nægja aö sitja
áfram í sólinni viö enda skíðalyft-
unnar, en fyrst þú ert komin hing-
að á þessa krá til aö eggja gamla
flóniö, hannfööurminn: . .
— Eggja fööur þinn! Guö hjálpi
þér, þaö væri þaö síðasta. . .
Hjálp! Nei, Toni —ekki —hjálp!
Hann stökk á eftir mér, en ég
vatt mér undan honum, snerist á
hæli og flúði. Eg haföi ekki um
nema eina átt aö velja, niður
þröngan stíginn aö bjálkakofa,
sem var á kafi í snjó næstum upp
aö upsum, en hreinsað haföi verið
frá dyrunum.
Eitt augnablik hélt ég, aö öll von
væri úti, þegar ég sá, hve hurðin
var traustleg og búin stæröar
hespu og hengilás. Svo sá ég, aö
hengilásin var opinn. Eg rykkti
upp hurðinni, hrökklaðist inn í
myrkrið og lokaöi mig inni. Mér
var borgið.
Borgið?
Um leiö og ég hné niður á gólfiö
og reyndi að ná andanum, rann
það upp fyrir mér, að ég haföi ætt
beint í gildru. Eg heyrði hláturinn
í Toni, meðan hann hespaöi aftur
hurðina að utanveröu og læsti meö
hengilásnum.
Ellefti kafli
Þar eö ég reyki ekki, bar ég eng-
ar eldspýtur á mér og gat því ekki
rannsakaö fangelsi mitt. Dauf
f jósalykt gaf til kynna, aö kúahirö-
ar notuðu kofann sem geymslu
eða skýli, þegar þeir gættu naut-
gripa í sumarhögum hér í f jallinu.
Kofinn var traustlega byggöur til
aö standast vetrarveðrin, en ekki
að sama skapi fínlega frágenginn,
og þótt enginn væri glugginn,
seytlaði ofurlítið ljós inn um rifur
milli bjálkanna. Augu mín vönd-
ust smám saman myrkrinu, og ég
RAKARASTOFAN BISTY
Smiðjuvegi D-9
Tímapantanir
í síma 43929.
46 Vikan 2. tbl.