Vikan - 21.04.1983, Qupperneq 19

I
viö samt aö geta sest niður og rætt
umþað.”
Tom brosti hughreystandi og
teygði höndina í átt til hennar.
„Auðvitaö, Díana, auðvitað. Láttu
mig bara hafa hnífinn.”
Hún var í þessum alveg sér-
staka hvíta kjól og skemmti sér
bara helvíti vel. Hún heyrði ekki
hvað þau voru að segja en hún sá
þau í gegnum gluggann og það var
alveg nógu gott. Að minnsta kosti í
bili. Og hún hafði gert þetta alveg
sjálf. Rétt eins og fullorðna
manneskjan sem Jóel var alltaf að
segja að hún ætti að vera.
Svo gengu þau nær hvort öðru,
hún sá það í gegnum gluggann, og
andardráttur hennar varð örari og
grynnri eins og hann varð stund-
um þegar Jóel vissi alveg hvað
hann varaðgera.
Gulur þvagblettur breiddist út á
fallegum hvítum brúðarkjólnum.
Opin inni voru svo hávær og hún
var svo æst að hún tók ekki einu
sinni eftir því.
Tom æpti á Díönu. „Þú lýgur að
mér,” orgaði Tom og augu hans
leiftruðu. „Þú varst sú eina sem
varst hér í íbúðinni og það veistu.”
„Tom,” sagði Díana biðjandi og
reyndi að byggja á því litla trausti
sem eftir kunni að vera á milli
þeirra. „Hvað er að gerast með
okkur?”
„Þú ert að verða vitlaus, það er
það sem er að gerast með okkur! ”
„Þú trúir því þó ekki,” sagði
hún ákaflega hljóðlega.
„Ekki þaö? Ég skal sýna þér
hvort ég trúi því ekki. Ég ætla að
koma mér burt héðan, andskotinn
hafi það. Ég ætla ekki aö vera
hérna eina andskotans mínútu til
viðbótar og djöfullinn hafi það að
ég sofi í húsi þar sem geðveik kona
er að leika sér að skærum og
sveðjum!” Hann klæddi sig í flýti
og hvarf út um dyrnar.
Einhvern veginn hafði Díana
nóttina af. Hún blundaöi ef til vill
einu sinni eða tvisvar en hún gat
ekki verið viss um það. Um
morguninn dróst hún til Scribners,
ennþá taugaóstyrk og uppgefin.
Hún stóð á aðalhæðinni og var aö
flytja eina af sínum venjulegu
ræöum fyrir einn venjulegan
viðskiptavin þegar maður kom
æðandi inn eins og Patton fremst í
flokki skriðdrekasveita sinna.
Snöggvast sá Díana ekki annað
en manneskju sem bókstaflega
þaut á tánum á mesta hraða yfir
gólfið. Það var ekki fyrr en þessi
maður var alveg kominn að henni
að hún áttaði sig á að þetta var
Tom. Hann greip um handlegg
hennar og stýrði henni til dyra.
„Díana, ég er búinn að panta
tíma. Það bíður leigubíll hérna úti
með mælinn í gangi og ég vil að þú
komir með mér þegar í stað.”
Díana tók eftir að hr. Russell,
þröngsýni, gráhærði verslunar-
stjórinn, stóð rétt hjá þeim. „Er
eitthvaö að, ungfrú Stewart?”
spurði hann.
Hún sneri sér að verslunarstjór-
anum. „Mér þykir fyrir því, herra
Russell, ég er hrædd um að ég
verði að fá frí síðdegis í dag. ”
„Það er eins gott að þetta sé
mjög mikilvægt,” sagði hún viö
Tom. „Ég verð kannski orðin
atvinnulaus á morgun. ”
„Við erum að fara til
geðlæknis,” sagði Tom.
„Fara hvert?” hrópaði hún upp
yfir sig.
Hún sagði það nógu hátt og
vantrúuð til að hálf verslunin
sneri sér við og starði á hana. Hún
hafði kannski vinnu fyrir þrjátíu
sekúndum. Hún hafði áreiðanlega
enga vinnu lengur.
„Tom hefur verið að segja mér
frá óvenjulegum atburðum síð-
ustu daga,” sagði Edward
Graham geðlæknir, „og okkur
fannst báðum aö það væri til bóta
ef þú ræddir um þá með þínum
eiginorðum.”
„Það sem ég segi viröist ekki
skipta marga máli þessa
dagana,” svaraði hún.
„Það mun skipta mig máli ef þú
vilt ræða þetta við mig. En auð-
vitað vil ég ekki að neinum finnist
hann þvingaður hér á stofunni.”
„Jæja, mér finnst ég vera
þvinguð,” sagði Díana hátt og lét
reiði sína í ljós. „Þvinguð til að
koma hingað, þvinguð til að líta
um öxl á hverju götuhorni vegna
þess að ég held að einhver geti
veriö að elta mig. Svo þú skalt
ekki hafa áhyggjur af því, læknir,
þótt mér finnist ég þvinguð hér á
stofunni, það er bara kremið á
kökunni.” Og hún brosti til hans
sinni útgáfu af gervibrosinu hans.
„Díana,” sagði Tom eins og
hann væri að tala við barn.
„Graham læknir er bara að reyna
að hjálpa þér. Ég held að þú ýkir
þetta.”
Graham hélt áfram: „Segðu
mér, Díana, hefurðu séð þessa
manneskju sem er að eyðileggja
íbúðina ykkar?”
Þetta virtist sakleysisleg
spurning og sett fram af áhuga en
Díana þekkti gildru þegar hún sá
gildru. „Nei, það hef ég ekki,”
svaraöi hún hikandi.
„Díana,” hélt læknirinn áfram,
„ég ætla að spyrja þig tveggja
spurninga enn og ég ætla að biðja
þig um aö svara mér ákaflega
hreinskilnislega vegna þess að
það er mjög áríðandi fyrir ykkur
Tom bæði að þú gerir það. I fyrsta
lagi ætla ég að biðja þig að segja
mér, hversu fáránlegt sem þér
kann að finnast það, hvort þú hafir
nokkru sinni fundið til sektar-
kenndar vegna dauða foreldra
þinna.”
„Það er í rauninni ekki sektar-
kennd,” byrjaði hún og svo
þagnaði hún snöggvast, reyndi aö
setja þetta í orð. „Jæja, kannski
er það sektarkennd. Það var
vinnan og Tom og flutningarnir til
New York — ætli ég hafi ekki eytt
minni tíma með foreldrum mínum
en ég hefði átt að gera. í rauninni
var ég eini ættingi þeirra og ég gat
ekki einu sinni mætt í sextugs-
afmæli fööur míns. Ég vona bara
aö þau hafi vitað hvað ég elskaöi
þau heitt.”
„Tom sagði mér að foreldrar
þínir hefðu verið á leiöinni frá
Rhode Island til að hitta hann
þegar slysið varð.” Hann þagnaði
hugsi, hélt svo áfram. „Heldurðu,
Díana, aö það sé einhver mögu-
leiki á því að það sem hefur gengið
á í íbúö ykkar Toms sé ómeövituð
aðferð þín til að refsa ykkur Tom
fyrir dauða foreldra þinna?”
Díönu langaði til að sparka í
sjálfa sig. Hún hafði verið svo
heimsk að ganga beint út í kvik-
syndi og einu manneskjurnar tvær
sem gátu fleygt til hennar reipi
voru önnum kafnar við að leita að
nöglum í kistuna hennar.
„Þar sem ég er orðinn læknir
þinn, Díana, verð ég að krefjast
þess að þú horfist í augu við sann-
leikann. Lögreglan hefur látið
framkvæma rannsókn og ég vil að
þú vitir hvað kom út úr því. Hárið
sem var á myndinni á veggnum,
blóðið á lakinu og röddin á segul-
bandinu í stofunni ykkar er allt
óneitanlega frá þér komið. Þaö
getur verið erfitt fyrir okkur öll að
horfast í augu við staðreyndir,
Díana, en þetta hefur nú samt
veriö að gerast með þig. Og þann
veruleika verðum við öll að reyna
sameiginlega að glíma við.”
Sektarúrskurðurinn skall
snöggur og óvæntur á Díönu.
Þegar hún tók til máls var hún
hræðilega róleg, en það vissi Tom
aö boöaði vandræði.
„Ég kæri mig ekki um að setja
þig í aðstöðu þar sem þú ert
tilneyddur að brjóta siöareglur
starfsstéttar þinnar, Graham
læknir, en ég vil gjarna fá að vita
hvar þú hefur fengiö þessar
upplýsingar.”
„Frá Tom, aö sjálfsögðu,”
svaraði Graham og leit snöggt á
Tom. „Honum þykir vænt um þig,
Díana, og hann vill að þú komist
aftur til heilsu.”
Díana stóð upp, titrandi af
bræði, og gnæfði yfir unnusta
sínum. „Áttu við,” sagði hún
hægt, „að þú hafir vitaö þetta allt
og ekki sagt mér frá því?”
„Vertu svo góð að setjast,
Díana,” sagði Graham læknir.
„Við getum öll hjálpast að við að
komast til botns í þessu en við
þurfum að vinna með þér. Trúðu
mér, ég skil hvað þetta hlýtur aö
koma þér mikið úr jafnvægi.”
„Nei, það gerirðu ekki!”
hrópaöi hún upp yfir sig. „Þú
skilur að ég er gengin af göflunum
vegna þess að hann hefur sagt þér
að ég sé gengin af göflunum.”
Áherslan sem hún lagði á orðið
hann lét engan vafa leika á við
hvern hún átti eða hvaða tilfinn-
ingar hún bar til hans. Og áður en
mennirnir tveir gátu áttað sig
fyllilega á því hvað var að gerast
hafði Díana snúist á hæli og rokið
út af stofunni.
Laurie steig skref afturábak og
hugsaði um hvað herbergið
hennar væri hræðilegt ef hún heföi
ekki þessa 357 glæsilegu bréffætui
festa með teiknibólum á veggina
fjóra. Alls staðar. Frá gólfi til
lofts. Það var varla hægt að
greina gifsið. Svo kom Jóel inn að
trufla hana.
Hann gekk að rúminu, settist
þar hjá henni og strauk hárið frá
augum hennar. Það var ein aðferð
hans til að sýna henni blíðu. Eins
og hún væri einn hundurinn.
„Er allt í lagi, Laurie?”
„Ég hef verið að hugsa. Það er
enginn hérna sem ekki gefur skít í
mig.” Svo ákvað hún að kvelja
hann svolítið. „Hefurðu einhvern
tíma átt kærustu, Jóel?”
Hann stóð upp af rúminu, rjóður
í vöngum. Það var svo auðvelt að
koma honum úr jafnvægi á
þennan hátt.
„Þú ert eins konar kærasta
mín,” muldraði hann. Svo vakti
blaðaúrklippa athygli hans,
hornið á henni stakkst fram undan
lögulegum kálfum. Það var
undarlegt. Hönd hans barst upp aö
fóta-mósaíkinu og dró frá fæturna
sem földu úrklippuna.
Svipurinn fékk hann til að súpa
hveljur. Hann reif gulnaða’
úrklippuna af veggnum til að
skoða hana betur.
Laurie sat upprétt á rúminu.
Hún kannaöist viö vandræði þegar
hún sá þau. Jóel ýtti úrklippunni
16. tbl. Vikan 19