Vikan - 09.02.1984, Blaðsíða 47

FRAMHALDSSAGA
þiö hafiö kannski þekkt hana í
mörg ár? Allora — þetta er mjög
leitt. Mig tekur það sárt. Afsakiö,
Lorraine?”
Hann kyssti á hönd hennar og
svo á hönd Amalfi — en elskhuga-
bragurinn var ekki sá sami og
áður — tjáöi Tyson samúð sína
meö talandi augnaráði og fór upp
til sín. Þaö leit ekki út fyrir aö aör-
ir ætluðu að fara aö dæmi hans,
ekki einu sinni Larry Dowling sem
alls ekki taldist vera gamall fjöl-
skylduvinur. Þau sátu þarna því
öll þegar Nigel kom loks meö
lækni og lögreglufulltrúa.
Eftir það gekk allt hratt og vel
fyrir sig. Læknirinn kvað upp
sama úrskurö og þau og það var
auðvelt að sjá hvernig slysiö vildi
til.
Ungfrú Bates hafði fariö niöur
stigann í myrkri og annaöhvort
hafði hana svimað eða hún hrasaö
og dottiö yfir handriöiö beint niöur
á veröndina fyrir neðan. Svo
einfalt og hrollvekjandi var þaö.
Tyson haföi orð fyrir þeim og
sýndi hvar líkið hafði legið og
aðeins nokkrar spurningar voru
lagöar fyrir Dany. Læknirinn leit
á Gussie og sagöi aö hún ætti að
taka öllu með ró og fá fleiri pillur
ef þörf krefði. Hann og lögreglu-
fulltrúinn hjálpuöust að við aö
bera Millicent út í sjúkrabílinn,
sögðu nokkur samúðarorð og fóru.
Tunglið var sest og himinninn
var að fölna í austri því að nú fór
að birta og Dany skreið loksins
undir moskítónetið. Rúmfötin
voru kryppluð og enn dæld í svæfl-
inum eftir höfuð Millicent Bates.
Engum haföi dottið í hug að segja
að hún ætti að sofa annars staðar
og hún var of þreytt til að ergja sig
yfir því að hún yrði aö sofa þar
sem lík Millicent hafði legið, of
þreytt til að hafa áhuga á
nokkru. . .
Hún svaf svo fast aö hún heyrði
ekki þegar barið var að dyrum til
að færa henni te klukkan átta eða
þegar Lorraine spurði fyrir utan
klukkustundu seinna hvort hún
væri vakandi. Loksins vakti Lash
hana.
Hann barði að dyrum og hélt
áfram að berja með sívaxandi
þunga þangaö til hún opnaði og
hann sá hana standa þarna, syfj-
aöa og ringlaða. Hann sagði meö
óskýranlegum þunga: „Guði sé
lof!”
„Fyrir hvað?” spurði Dany og
deplaði til hans augunum. „Er
eitthvaöað?”
„Greinilega ekki,” sagöi Lash,
óvenjulega fölur og tekinn. „En þú
komst ekki niður og Lorraine
sagði aö þú hefðir læst aö þér og
svaraðir henni ekki svo að ég áleit
rétt að fara og aðgæta málið. ”
„Hvaða mál?” spurði Dany
rugluö.
„Hvort þú væri aðeins sofandi.
Ég geri ráð fyrir aö þetta hafi
verið slys í gær en samt...”
„Ungfrú Bates! stundi Dany.
Það var eins og hún hefði fengið
kjaftshögg. „Ég — ég hafði
gleymt því. Hún — ó, Lash! Ö,
vesalings ungfrú Bates. Vesalings
frú Bingham ... Er allt í lagi
meöhana?”
„Frú Bingham? Ég held þaö.
Hún hefur náð sér nóg til að fá sér
morgunmat ef dæma má eftir
bakkanum hennar. Hvað um þig?
Ætlaröu aö koma niöur? ”
„Auðvitaö. Er framoröið?”
„Rúmlega tíu.”
„Tíu! Guöminngóöur!”
Dyrunum var skellt og silfur-
skær rödd sagði á veröndinni:
„Ertu að daðra viö einkaritarann,
Lash?”
Amalfi gekk til hans og brosti
blítt en fyrir ofan brosmildar
varirnar voru augun köld og án
alls gleðibjarma. Lash brá þegar
honum varð litið í þau, eins og
hann heföi rekist á eitthvað hart í
myrkri.
Hann hafði ekki vitaö að Amalfi
gæti litið svona út brosandi og
hann varð óöruggur um sjálfan
sig. Hann sagði líkt og í sjálfs-
vörn: „Þetta voru viðskipti.”
Framhald í næsta blaði.
Takið eftir-tökum eftir!
Eftirtökur og stœkkanir afgömlum myndum
Svipmyndir
Hverfisgötu 18 (gegnt Þjóðleikhúsinu) s. 22690.
6. tbl. Vikan 47