Vikan - 21.02.1985, Blaðsíða 43

aö Prinny sé búinn að ná sér í
nýja hjákonu. Ég ætti að segja
aukahjákonu því hann gefur frú
Fitzherbert aldrei upp á bátinn —
ef gróusögurnar eru þá ekki rétt-
ar að hann sé þegar leynilega
kvæntur henni.”
„Nýja hjákonu — og hver er sú,
herra?” spurði Emma.
George lávarður hló við. „Nú,
en frænka þín, frú.”
Emma deplaði augunum.
„Frænka —mín?”
„Húsfreyja okkar í kvöld, frú —
markgreifafrúin.” Lávarðurinn
hafði ómælda skemmtun af því aö
segja henni þessi tíðindi og sjá
áhrifin af þeim.
Á DÖGUM SlÐASTA markgreifa
hafði Beechboroughhúsið við
Piccadilly fallið næstum í algjöra
niðurníðslu vegna fjárskorts til að
halda því við og reka það. Sem
betur fór hafði erfingi þrælasölu-
auðsins komið til bjargar og þetta
hús, sem eitt sinn hafði verið svo
glæsilegt, hafði verið fært til fyrri
dýrðar án þess að horft væri í eyr-
inn. Þegar Emma kom þangað
með George lávarði tók á móti
þeim hermaður úr skosku
varðsveitunum, tók á móti boðs-
kortum þeirra og afhenti þau ein-
kennisklæddum þjóni. Verðir
stóðu meöfram breiða stiganum
upp í danssalinn — öruggt merki
um að einhver konungborinn væri
á meðal gestanna.
George lávarður studdi sig við
stafina og komst þokkalega lið-
lega upp stigann, hafnaði kurteis-
lega en ákveðið allri aðstoð
Emmu. Hún dáðist að stöðugu
skapi félaga síns og að hann skyldi
aldrei kvarta. Fötlun hans, sem
stafaði af skelfilegu falli á
veiðum, hlaut að valda honum
stöðugum sársauka. Efst í stigan-
um þrýsti hann hönd hinnar fögru
fylgdarkonu sinnar.
Ráðsmaður kynnti þau:
„George Delavere lávarður og
lafðiDevizes!”
„Nú fáum við að sjá það sem við
fáum að sjá,” hvíslaði Delavere.
„Það verður ekki fyrr sem ég
trúi þessu,” svaraði Emma.
Beechborough-hjónin heilsuðu
öllum gestum sínum þegar þeir
komu inn í stóra danssalinn sem
var þegar skipaður úrvali sam-
kvæmisljónanna í London og þó
nokkrum héðan og þaðan úr
sveitunum. Eustace frændi var —
þó það virtist naumast mögulegt
— jafnvel enn verr útlítandi en
siðast þegar Emma sá hann. Aug-
usta var aftur á móti bókstaflega
geislandi.
„Ah, kæra Emma mín,” bunaði
hún út úr sér og kyssti hana á báða
vanga. „Mikið ertu falleg. Mikið
er leiðinlegt að elsku sir Claude
skuli ekki hafa séð sér fært að
koma. Þú verður að koma ein-
hvern tíma með hann til
Flaxham.”
„Þakka þér fyrir — hmm —
frænka mín,” sagði Emma
skyldurækin, reyndi eins og hún
gat að horfa ekki á næstum
hneykslanlega fleginn kjól kon-
unnar. Það er með réttu sagt að
allar konur, hversu ófríðar sem
þær kunna að vera, hafi eitthvað
sér til ágætis, þó ekki sé nema
lögulega stórutá. Augusta, mark-
greifafrú af Beechborough, fyllti
prýðilega út í bol og við þetta tæki-
færi gerði hún sér sannkallaðan
mat úr því.
„Gott kvöld, Eustace frændi,”
sagði Emma, kyssti skyldurækin
á tekinn vanga fjórða markgreif-
ans.
„Sæl Emma,” svaraði hann
dauflega.
Emma kinkaði kolli til ýmissa
kunningja og gekk með fylgdar-
manni sínum yfir að sófaröð við
vegginn. „Hlustaðu nú á mig,
frú,” sagði Delavere. „Þú átt ekki
að snúast í kringum afdankaðan
karlfausk heldur færa þér í nyt
alla dansfélaga sem bjóðast. Ég
sé þó nokkra voma hérna í grennd-
inni. Ég dansa ekki en ég hef unun
af að horfa á aðra. Á, hér kemur
fyrsti ungi maðurinn að bjóða þér
upp.”
„Nei, er þetta ekki Jock Ballan-
tree!”
„Ungfrú Dashwood! Ég biðst
afsökunar, það er lafði Devizes
núna, er það ekki?”
Hann hafði ekki breyst. Sami
rauði hárbrúskurinn, komblóma-
blá augu, breitt bros. Og hann var
í einkennisbúningi foringja í varð-
sveitunum.
„Mikið er gaman að hitta þig,”
sagði Emma og rétti honum hönd-
ina. „Þekkirðu sir Jock Ballan-
tree, lávarður minn? Hann gerði
mér einu sinni ákaflega mikinn
greiöa.”
Þau röbbuöu saman um hríð,
það kom í ljós að Ballantree hafði
gegnt herþjónustu á Pýrenea-
skaga og í Frakklandi og þeir
Delavere áttu marga sameigin-
lega kunningja. Með blendnum til-
finningum hugsaði Emma til eigin
stuttu kynna af unga baróninum.
Þá kom upp í hugann minningin
um hinn illa Simon de Mazarin,
öðru nafni Snakey, og olli sárs-
auka en þegar öllu var á botninn
hvolft hafði Ballantree bjargað
henni frá hópnauðgun Snakeys og
félaga hans. Það var fyndið — og
eilítið stingandi — að minnast
þess að hún hafði eitt sinn talið
þennan ákaflega myndarlega
unga mann heppilegan eigin-
mann...
Ökyrrð magnaöist við dyrnar að
danssalnum, fólk gaf hvert öðru
merki, ysinn jókst og pískrið gaf
til kynna aö eitthvað mikilsvert
væri á seyði.
„Nú kemur Prinny,” sagði
Delavere. „Nú sjáum við hvort
þetta er satt eða ekki, frú. Drott-
inn minn, hann heldur áfram að
fitna.”
Fremsti heldri maður í Evrópu,
konunglegur svallari, sá geðgóði
eyðsluseggur, George, prins af
Wales og — frá því að faðir hans,
George III, varð geðveikur —
ríkisstjóri Englands, kjagaði inn í
danssalinn og studdi sig við hand-
legg vinar síns, Charles James
Fox. Hans hátign var í sam-
kvæmisklæðnaði úr einföldu
. svörtu efni, sem smekkmaðurinn
Beau Brummel hafði komið í
tísku, og bar demantsstjörnu
sokkabandsorðunnar, blikandi
bjarta, á breiðu brjóstinu. Hár
prinsins var litað og skrýft, um-
merki heita jámsins skráð stórum
stöfum í fáránlegar bylgjur og
kinnalitur í vöngum. Þrátt fyrir
offituna — afleiðingar drykkju
hans og ofáts — og að gleymdum
tepruskapnum bar Prinny enn
merki um þann myndarlega mann
sem hann hafði verið í æsku þegar
allt lofaði góðu, áður en freisting-
ar holdsins og ólæknandi nautna-
sýki eyðilögðu hann.
„Kæra markgreifafrú! Mikið
ertu glæsileg í kvöld. Herra
minn, þú ert öfundsverður.”
Seinni athugasemdin var ætluð
Eustace frænda sem hneigði sig
og brosti vesældarlega.
„Þarna stendur kokkáll ef ég
hef einhvern tíma séð slíkan,”
tautaði Delavere.
Raunar varð Emma að
viðurkenna að prinsinn daöraði
blygðunarlaust við Augustu
Beechborough. Hún svaraði þeirri
konunglegu eftirtekt með því að
flissa eins og sextán ára stúlka í
fyrstu veislunni sinni og tókst þó
allan tímann að sýna tignum
aðdáandanum víðáttu útsýnisins
að brjóstum hennar. Emma hafði
séð prinsinn daðra áður (hafði hún
ekki sjálf orðið fyrir léttúðarhjali
hans?) en í framkomu hans við
Augustu, í innilegum svipnum,
raka breiðra varanna, gónandi,
sokknum augunum, var áköf
ástríða og heitari en daðrið eitt.
Þessi maður, sagði Emma við
sjálfa sig, hefur fullkomlega
sannfært sjálfan sig um að hann sé
ástfanginn og hirðir ekkert um
hverveitþað.
Veslings Eustace frændi,
hugsaði Emma. Það er samt
ágætt að hafa konunglegt
uppáhald í f jölskyldunni.
Prinsinn tók um hönd hús-
freyju. Hljómsveitarstjórinn, sem
hafði beðið með sprotann á lofti
eftir einmitt þessu merki, barði í
nótnastandinn tU að vekja athygli
hljómlistarmannanna og stýrði
þeim í hressilegum valsi. Prinsinn
og húsfreyjan dönsuðu heilan
hring um gólfið frammi fyrir
öllum gestunum, en í þeirra hópi
hafði enginn lengur minnstu efa-
semdir um parið.
„Minn dans, held ég, frú.” Rödd
Jocks Ballantree við hlið Emmu.
„Þó það nú væri, Jock ”
Emma lyfti pilsfaldinum og
leyfði dansfélaga sínum að leggja
höndina um mitti sitt. Af honum
var hrein, blátt áfram og karl-
mannleg lykt sem minnti hana
nístandi sárt á Nathan. Hann var
líka um það bil jafnhár, álíka
breiður um axlirnar og vöðva-
stæltur. Það var eins og að vera
aftur komin í faðm Nathans. Hún
þurfti ekki annað en loka
augunum og töframir tóku við;
gamlar þrár bærðu á sér með
henni.
„Ég kom að heimsækja þig til
Flaxham forðum,” sagði
Ballantree, „stuttu eftir að við
hittumst í London. Ég fann mér
átyllu til að fara heim til þín. En
litli fuglinn var floginn til Kanada.
Ertu hamingjusöm, Emma?”
Þetta var í fyrsta sinn sem hann
kallaði hana skírnarnafni.
„Ég á litla telpu sem ég elska
heitar en nokkuð annað,” svaraði
Emma, „og ástríkan eiginmann
sem er eiginmaður, faðir og eldri
bróðir, allt í einu.”
„Og ertu líka ástfangin?”
Hún leit hvasst á hann, þennan
ákaflega venjulega og jarðbundna
mann semhúnhefðiekkitrúaðað
spyrði svona áleitinnar
spurningar.
„Ég virði eiginmann minn
mikils,”sagði hún.
„Ég spurði ekki að því,
Emma,” svaraði hann.
„Hefurðu rétt til að spyrja að
þessu Jock?” spurði hún á móti.
Þau voru komin þangað í
danssalnum sem löng gluggaröð
opnaðist út á svalir og vissi að
upplýstum garði bak við stór-
hýsið. Ballantree losaði hand-
legginn af mitti hennar, tók blíð-
lega um hönd hennar og leiddi
hana út í hlýtt kvöldið. Loftið var
þrungið þungri angan geitatoppa.
Hann horfði alvörugefinn á hana
fáein andartök og þagði.
„Jæja?”spurðihún.
„Ég er ekki málskrúðsmaður,
Emma,” sagði hann, „og ég skal
8. tbl. Vikan 43