Vikan - 21.02.1985, Blaðsíða 9

Það var ekkert að detta
Vikan heimsækir Ingibjörgu Jóhanns-
dóttur á Blesastöðum III á Skeiðum
En eins og þú sérð er þetta ekki
alveg tilbúið. Eg er bara með
gömlu húsgögnin mín, bæði hérna
í stofunni og á herbergjum vist-
manna. Þetta verður að koma
seinna. En landið hér í kring
verður lagfært í vor því það
verður að vera hægt að skreppa
hér út fyrir og svo þarf líka gamla
fólkið að hafa fallegt fyrir augun-
um því það gerir nú ekki svo
víðreist.”
Orgel af Birtingaholtsætt-
inni
— Blaðamaður hefur orð á því
að ekki sé miklu rúmi eytt í stofu
eða skrifstofur, stofan liklega um
15 fermetrar og skrifstofan ennþá
minni. Ingibjörg kímir yfir þessu
og svarar:
„Ja, þótt ég sé feit vil ég nú hafa
þröngt utan um mig. Og ég hef
aldrei verið gefin fyrir stórar stof-
ur. Hér er stórt og rúmgott eldhús
og þar borðum við líka. Svo er hér
smáafdrep inni á ganginum hjá
herbergjunum þar sem ég ætla
mér að fólk geti setið við vinnu.
Þar er nú bara orgelið núna.”

— Við göngum með Ingibjörgu
inn ganginn. Herbergin eru vistleg
og svo kynnir Ingibjörg okkur
fyrir Ragnheiði Jónsdóttur sem
kom til dvalar á Blesastöðum
fyrir hálfum mánuði. Ragnheiður
kveðst hafa kunnað að spila á
orgel en vanta alla æfingu.
„Þú verður að fara aö æfa þig,
manneskja,” segir Ingibjörg.
Ragnheiður tók því fremur vel og
féllst á að stilla sér upp við hljóð-
færið þótt hún léki ekki fyrir
okkur.
— Við spurðum húsmóðurina
um þetta fallega hljóðfæri.
„Ja, það má eiginlega segja að
það sé af Birtingaholtsættinni. Við
keyptum það gamalt. Hún Ragn-
heiður heitin Ágústsdóttir á
Löngumýri útvegaði okkur það og
ég held að föðurbróðir hennar hafi
átt það. Eg spila nú ekkert sjálf
því ég er laglaus. Það er helst að
hann grípi í það, hann tengda-
sonur minn, hann Vilhjálmur í
Skeiðháholti. Dætur mínar segja í
gríni að þær spili svona sitt lagið
hver.”
Húsmóðir en ekki
forstöðukona
— Við göngum nú fram í eldhús
og þiggjum kaffi og pönnukökur.
Yfir kaffinu hélt spjallið áfram.
— Hvemig datt þér þetta eigin-
lega í hug, Ingibjörg?”
„Það var ekkert að detta i hug.
Ætli ég hafi ekki bara fæðst með
þessa hugmynd. Við hjónin vorum
búin að ákveða að gera þetta.
Þegar ég hætti búskap þýddi ekk-
ert fyrir mig að leita að öðru
starfi. Það gæti enginn unnið með
mér, ég er svo frek.” Ingibjörg
hlær hjartanlega.
— Svo þú gerðist forstöðukona
hér.
„Eg vil nú ekki láta kalla mig
forstöðukonu. Eg er húsmóðir á
þessu heimili. Eg hef verið hús-
móðir á stóru heimili lengi og ég
get ekki séð að þetta sé neitt öðru-
vísi. Það starf er fjölbreytt og
viðamikið, ekki síst í sveit. ”
— I framhaldi af þessu spyrjum
við Ingibjörgu um fyrri búskapar-
árin.
„Ja, við byrjuðum að búa hér á
Blesastöðum 1941. Við vorum nú
aldrei með mjög stórt bú, svona
meðalbú sem framfleytti okkur og
börnunum.”
— Ogbörnin?
„Við áttum fimm böm. Ein
dóttir mín, Kristín, býr hér á
næsta bæ, Skeiðháholti, önnur,
Guðrún, býr uppi í Ytrihreppi, á
Galtafelli, sú þriðja, Sigríður
Margrét, er í Reykjavík, Hildur,
sú f jórða, er heimilisföst eins og er
í Noregi en sonur minn, Sigurður,
starfar í Reykjavík á Rannsókna-
stofnun landbúnaðarins. Þau
hafa staöið við hliðina á mér,
bömin. Þetta hefur hafst hingað
til með guðs hjálp og góðra
manna.
Presturinn okkar, séra Sig-
finnur Þorleifsson, hefur hjálpaö
mér mikið i þessu en aðrir hafa
ekki komið mikið við sögu. Eg er
nú orðin svo gömul að ég geri ekki
meira en að koma þessu upp. Svo
verða aðrir aðtaka við.”
Blessaður, segðu ekkert
um það
Blaðamaður gerðist nú svo
vogaður að spyrja Ingibjörgu
hvað hún væri gömul.
„Blessaður, þú mátt ekki segja
frá þvi, þá fæ ég aldrei að reka
þetta. En í alvöru talað er ég ekki
komin á ellilaun ennþá.” Meðan
þessu fer fram yfir pönnukökum
og rjómatertu kemur ljósmyndar-
inn auga á gamla fótstigna
saumavél sem stendur þarna í eld-
húsinu.
— Ilvað er hún gömul, þessi?
„Hún er nú komin til ára sinna.
Þetta er fimmtíu ára gömul
skreðaravél sem ég fékk hjá
honum Daníel klæðskera á
Selfossi. En ég léti hana ekki fyrir
nokkurn pening. Það er svo fallegt
áhenni sporið.”
Ekki varð af því að ljósmyndar-
inn reyndi sig á skreðaravélinni
og brátt vorum við á heimleið. Við
horfðum til baka að Blesastöðum
III. Húsið virtlst í engu frábrugöiö
öðrum nýlegum húsum í sveit. En
þrátt fyrir kuldann í veðrinu og
frostmistrið sem grúfði yfir
Suðurlandi var okkur hlýtt um
hjartaræturnar eins og þeim
verður sem kynnist góðu hugar-
þeli.
8. tbl. Vikan 9