Vikan - 21.02.1985, Blaðsíða 19

Þaö var greinilegt aö enginn
fylgdi góðu fordæmi mínu. Þau
sæju að sér þegar þaö væri um
seinan, þegar þau væru orðin feit
og fertug, þegar blóöþrýstingur-
inn væri oröinn of hár og þegar
þau gætu ekki lengur elst við
maka sinn þegar svo bar undir.
Ég vissi betur.
Um næstu helgi hafði ég lést um
fjögur kíló og var mjög hrifin en
sér til mikillar hrellingar hafði
Richard aðeins lést um eitt.
Um þriðju helgina kom Ric-
hard mér á óvart.
„Getum við ekki haft pylsur?
Éger svo svangur.”
Ég veit að þetta hefur ekki
verið auðvelt. Ég stóð í dag fyrir
utan kjötbúðina og horfði á feitar
pylsur en ég lét ekki eins og bjáni.
Ég fór inn í búðina og keypti 160
grömm af mögru kjöti handa okk-
ur báðum og lét sem ég sæi ekki
pylsurnar þegar ég fór út því að ég
vissi að við hefðum betra af því til
lengdar.
„70 kíló,” sagöi ég hugsandi.
„Vogin er vitlaus. Ég hef bara lést
um þrjú pund samkvæmt henni.”
Richard ýtti mér frá og steig á
vogina.
„Nei, hún er rétt,” sagði hann.
„Ég hef lést um tvö kíló. Kannski
þú hafir borðað eitthvað sem er
bannað.”
„Boröað eitthvað sem er bann-
að!” æpti ég. „Það er andstyggi-
legt af þér að segja þetta. Þú veist
afskaplega vel aö ég borða þaö
sama og þú.”
„En ég veit ekki hvað þú gerir
meðan ég sé ekki til.” Hann benti
á mig ásakandi á svipinn. „Ég hef
séð stelpuna í búðinni koma með
fullt fangið af sætindum í kaffi-
tímanum. Hvernig á ég að vita að
þú br jótir ekki reglurnar? ’ ’
Ég svaf í gestaherberginu um
nóttina og lét Richard um ófagrar
tilgáturnar.
8. tbl. Víkan 19