Vikan - 14.03.1985, Blaðsíða 21

vitni sem hún var komin alla
leið yfir hafið. Enn og aftur
velti hún því fyrir sér hvort hún
ætti að taka verkið að sér. Hún
hefði haldið að Lilí, sem hlaut
að vera orðin tuttugu og átta
ára núna, vildi aldrei sjá Maxín
aftur. Maxín minntist undrun-
ar- og óttablandins sársaukans
fyrir langa löngu í sindrandi
brúnum augum vandræða-
gemsunnar sem blöðin höfðu
kallað ,,Tígris-Lilí”.
Hún hafði orðið undrandi á
símtalinu, á að heyra þessa
lágu, þokkafullu rödd, svo
furðulega auðmjúka. Lilí hafði
beðið Maxín að hitta sig í New
York til þess að annast innrétt-
ingu á nýju tveggja hæða xbúð-
inni hennar við suðurhluta
Central Park. Lilí vildi að íbúð-
in hennar tæki öllum öðrum
fram og gerði menn agndofa.
Hún vissi að Maxín gæti skapað
hárrétt sambland af fáguðum
glæsileika og dirfskufullum
stíl. Kostnaðurinn mátti verða
eins mikill og nauðsyn krafði
og að sjálfsögðu yrðu öll út-
gjöld Maxín vegna ferðarinnar
til New York greidd að fullu,
hvort sem hún tæki verkið að
sér eða ekki.
Það varð þögn en síðan hafði
Lilí bætt við iðrandi rómi: ,,Ég
vildi einnig að sumar minning-
ar væru þér ekki lengur jafnsár-
ar. Ég hef þurft að líða í svo
mörg ár vegna samviskubits og
nú óska ég innilega að gera
hvað sem er til þess að sættast
við þig.”
/
þessa fyrirgefn-
ingarbeiðni hafði orðið löng
þrúgandi þögn, síðan snerist
samtalið að starfi Maxín. ,,Mér
skilst að þú sért nýbúin með
Shawborgarkastala,” hafði Lilí
sagt, ,,og ég hef einnig heyrt
um frábært verk þitt fyrir
Dominique Fresanges. Það
hlýtur að vera dásamlegt að
hafa svona hæfileika eins og
þú, að bjarga sögufrægum hús-
um frá því að grotna niður, að
gera svo mörg heimili falleg og
þægileg og um leið að
menningarverðmætum fyrir
heiminn. . .”
Það var orðið langt síðan
Maxín hafði verið ein í fríi í
New York og því hafði hún að
lokum fallist á að fara. Lilí
hafði beðið Maxín að segja eng-
um frá fundum þeirra fyrr en
þeir væru afstaðnir. ,,Þú veist
að blöðin sjá mig aldrei í
friði,” hafði hún sagt til skýr-
ingar. Og það var satt. Síðan á
dögum Grétu Garbo hafði eng-
in kvikmyndastjarna verið svo
forvitnileg í augum fjöldans.
Ö)/
( a[/ m leið og límósínan
skreið af stað leit Maxín á dem-
fimm vikur frá aðgerðinni en
litlu örin við eyrun voru þegar
horfin. Hr. Wilson hafði unnið
verk sitt frábærlega vel og það
hafði ekki kostað nema þúsund
pund að meðtalinni svæfing-
unni og reikningum frá sjúkra-
húsinu í London. Húðin var
ekkert strekkt, teygðist ekkert
við munninn eða augun. Hún
leit einfaldlega út fyrir að vera
hraust, geislandi og fimmtán
árum yngri, alls ekki fjörutíu
og sjö. Það var skynsamlegt að
láta gera þetta á meðan maður
var ennþá ungur. Þannig tók
enginn eftir því og jafnvel þótt
svo færi var ekki hægt að álasa
antsskreytt armbandsúrið. Það
var nægur tími fram að fundin-
um á Pierre klukkan hálfsjö.
Maxín var yfirleitt ekki óþolin-
móð. Hún þoldi ekki að koma
of seint en gerði ráð fyrir að all-
ir aðrir gerðu það. Óáreiðan-
legt, þannig var lífið nú á tím-
um. Ef hægt var að bjarga mál-
inu gerði Maxín það yfirleitt
með veiku brosi út í annað og
svip sem var sambland af
íbyggnum persónutöfrum og
illgirni. Ef ekki var hægt að
bjarga málinu krosslagði hún
hendurnar í kjöltu sinni og
féllst með yfirvegaðri ró á
Murphy-lögmálið.
Henni varð litið á spegil-
mynd sína í baksýnisspegli
límósínunnar. Hún hallaði sér í
áttina að honum, lyfti kjálk-
anum upp yfir blúndukragann
og sneri honum á víxl að spegl-
inum. Það voru aðeins liðnar
manni fyrir það. Nú sást aldrei
nokkur leikkona yfir þrítugt
með poka undir augunum, eða
leikari, þegar maður fór að
hugsa út í það. Enginn hafði
veitt fjarveru hennar athygli.
Hún hafði verið komin af
sjúkrahúsinu eftir fjóra daga og
hafði síðan verið tíu daga í
Túnis. Þar hafði hún lést um
sjö pund sem var ánægjulegur
kaupbætir. Hún skildi bara alls
ekki hvers vegna fólk fór alla
leið til Brasilíu og greiddi
ómældar upphæðir fyrir and-
litslyftingu. Maxín trúði
staðfastlega á gildi þess að
betrumbæta sig, sér í lagi með
skurðaðgerðum. Maður skuldar
sjálfum sér það, sagði hún
sjálfri sér til réttlætingar.
Tennurnar í henni, augun,
nefið, hakan, brjóstin, öllu
hafði þessu verið lyft og spengt
þar til Maxín var ein allsherjar
benda af næstum
því ósýnilegum saumum.
Samt sem áður var
hún engin fegurðardís
en þegar hún hugsaði
til bernskuáranna og
minntist
framskagandi nefsins,
hrossatannanna og hvað hún
hafði haft átakanlega minni-
máttarkennd út af þessu var
hún þakklát fyrir að hafa fyrir
mörgum árum verið hvött
óspart til þess að láta gera
eitthvað við því.
Það hafði ekki þurft að gera
neitt við fótleggina á henni.
Þeir voru afar fagrir. Hún rétti
fram annan legginn, langan og
fölleitan, sneri fírígerðum ökkl-
anum, slétti úr bláu silki-
pilsinu. Síðan opnaði hún
gluggann og þefaði af Man-
hattanloftinu án þess að vita
nokkuð af sterkri kolmónoxíð-
menguninni niðri við götuna.
Henni þótti svipað til New
York koma og kampavínsins
frá landareign hennar. Það
fyllti hana velþóknun. Augun x
henni ljómuðu og hún fann til
kæti eins og svifi á hana. Það
var gott að vera komin aftur
til borgarinnar sem þrátt fyrir
umferðarhnúta gerði það að
verkum að manni fannst hver
dagur vera eins og maður ætti
afmæli.
//
^ údí Jordan leit út
eins og smávaxin, ljóshærð,
lítil Annie, munaðarleysingi úr
myndasögu, þótt hún væri
fjörutíu og fimm ára. Hún var
klædd brúnni flauelsdrakt og
rjómalitaðri silkiblússu þar sem
hún sat í yfirfullum strætis-
vagni sem silaðist upp Madison
Avenue. Hún var óþolinmóð í
eðli sínu og tók því alltaf fyrri
kostinn, hvort sem það var
strætisvagn eða leigubíll. Það
hafði reyndar nýlega verið tekin
af henni mynd fyrir tímaritið
People þar sem hún var að stíga
upp í strætisvagn því það þótti
með slíkum ólíkindum. Júdý
hafði fyllst mikilli ánægju
vegna þessa því það hafði verið
langur kafli í ævi hennar sem
Il.tbl. Vikan 21