Vikan - 14.03.1985, Blaðsíða 46

meðan grímuklæddir meðlimirnir
ýlfruðu. Hún braust ákaft um og
tókst að bíta helsta kvalara sinn.
Upp úr því var kallað: ,,Kaffærið
tíkina! Kælið hana í gos-
brunninum!” Og hún var dregin á
hárinu að gosbrunninum í salnum
miðjum, borin í vatnið af fjórum
grímuklæddum böðlum, kaffærð
á grúfu og haldið þannig.
„Einn! Tveir! Þrír! Fjór-
ir... ”
Talningin hélt áfram. Umbrot
stúlkunnar voru áköf þegar höfði
hennar var stungið í vatnið en
urðu smám saman veikburða.
„Tíu! Ellefu! Tólf... ”
Stöðvið þá, einhver! hugsaöi
Emma. Þelr drepa þennan indæla
apakött. En hver stöðvar þá... ?
„Sextán! Sautján...”
„Það er best að hleypa henni
upp núna, ugla!”
,,Fjandinn hafi það, hún kemur
upp þegar mér þóknast, grís! ”
„Tuttugu! Tuttuguogeinn...”
„Þetta er nóg — upp með
tíkina!”
Stúlkunni var lyft upp úr vatn-
inu, höfuð hennar hékk máttlaust
á grönnum hálsinum, grannir
hvítir handleggirnir löfðu með
síðum og hún var lögð við hliðina
á gosbrunninum. Þar lá hún kyrr
með lokuð augu og sýndi engin
merki um að anda.
„Guð minn góður, ég held að
stelpan sé drukknuð, ugla! ”
„Guð minn góður, herra minn,
ég held að það sé rétt. Fjárinn
hirði hána fyrir að eyðileggja
gamanið!”
Æ, láttu það ekki vera þannig,
bað Emma. Gerðu það....
Og þá gaf stúlkan frá sér
veikburða kjökur, líkt og ungbam
sem er vakið. Omótuð brjóst
hennar risu og hnigu. Augnalok
hennar bæröust, hún lauk upp
augunum og skelfingin gagntók
hana er hún sá hrikalegar
grímumar stara niður á sig.
„Hóran var að gera sér þetta
upp.”
„Geföu þessari undirförulu drós
annan skammt af sama meðali! ”
Það ótrúlega var aö gerast, það
sem ekki var hægt að endurtaka
var í þann veg að vera endurtekið.
Félagar Furðufélagsins ýlfmðu af
velþóknun og ringlaðar stúlkurnar
frá Miggs horfðu á með lífvana
augum þegar skelfingu lostin
stúlkan — sem barðist ekki lengur
á móti heldur grátbað kvalara
sína um miskunn, bauö sig
hvernig sem hver einasti þeirra
kysi að taka hana og allt til einskis
— var aftur dregin niður í vatnið.
Aftur var höfuð hennar kaffært og
rödd hennar hljóðnaði.
„Látið hana í friði! Sleppið
henni, morðingjar!”
Emma var komin á meðal
þeirra, stökk upp í gosbrunninn og
barði í kringum sig með litlum,
krepptum hnefum. Mönnunum
brá við þess óvæntu árás, slepptu
fórnarlambi sínu og sneru sér að
fallegu, ævareiðu konunni sem
stóð með nakin brjóst, másandi af
ástríðu með útrétta handleggi,
giæsneg augun skutu gneistum af
hatri og fyrirlitningu.
,,Já, allir em þið morðingjar!”
þrumaði hún. „Eg hef hitt ykkur
áður, suma ykkar, kannski alla.
Einhverjir Újóta að hafa verið
viðstaddir þegar vesalings Perry
litli Manners var geltur eins og
naut í sveit, kvöldið sem átti að
svíviröa mig og jafnvel myrða.
Einhverjir ykkar, kannski allir,
hljóta að hafa hlegið við að sjá
mig liggja í stúkunni í leikhúsinu í
Dmry Lane, ginnt — likt og
konumar héma, í eiturvímu og
svívirtar — eins og þið hafið gefið
þessu barni eiturlyf og svívirt það
og hálfdrekkt því þegar það
vogaði sér að andmæla þeirri
niðurlægingu sem þiö hafið hlaðið
á líkama, sál, kvenleika, svívirt af
leiðtoga ykkar, honum dásamlega
Snakey ykkar — eins og þið höf ðuð
í hyggju að svívirða allar
konurnar hérna í kvöld.
Hvar er hann? ” æpti hún upp í
grímuklædd andlitin í kringum
sig. „Farið með mig til hans og við
skulum binda enda á þennan
skrípaleik! Farið með mig til hans
fjandans Snakey ykkar! Eg ætla
aö spyrja hann, upp í bölvað opið
geðið á honum, af hverju hann
fann sig knúinn til að drepa vesal-
ings, veika, gamla og yndislega
manninn minn, besta mann sem
nokkm sinni hefur lifað! ”
Löng þögn varð og á meðan
gufaði upp talsvert af trylltu
sjálfsöryggi Emmu og hún stóð
eftir meö þá tilfinningu að hún
hefði leyft heitu Cradock-blóðinu
— eflaust styrktu af því litla sem
hún hafði drukkið af menguðu
kampavíni — að beina ástríðum
hennar þangað sem skynsemin
hefði ekki leitt hana.
Og svo — rödd: „Lafði Devizes
hefur talað — og kröfu lafðinnar
verður hlýtt. Grípið hómna!”
Ræðumaðurinn var refshaus sem
fyrstur hafði valið hana aö lags-
konu fyrir kvöldiö, sá sem drakk
vínið sem streymdi af óviðjafnan-
legum br jóstum hennar.
Þeir tóku hana, einn undir hvom
handlegg, hundshaus öðrum
megin og eðluhaus hinum megin,
og teymdu hana hranalega út um
dyrnar sem refshaus opnaði.
Þegar þær lokuðust á eftir henni
heyrði hún mjóróma og eymdar-
legt vælið í frú Galloway sem kall-
aði nafnhennar.
Hinum megin við dymar var
breiður stigi sem lá upp á efri hæð
þar sem svalir voru meðfram
öllum salnum. Efst í stiganum
barði refshaus á viðarhurð, fór inn
og lokaði á eftir sér. Emma var
með mikinn hjartslátt og grímu-
klæddir fantarnir héldu henni
fastri.
Fótatak. Dymar opnuðust á ný
og refshaus stóö aftur frammi
fyrir henni. ,,Snakey ætlar aö hitta
þig núna,” hvíslaði hann. „Það er
dapurlegt að þú skulir hafa valið
— þessa leið. Ég kveð þig, lafði
min.”
Hann þrýsti henni að sér, hélt
öðrum handleggnum þétt um mitti
hennar, þuklaði brjóst hennar
með hinni og kyssti hana græðgis-
lega. Væmin lyktin af eiturlyfinu
var enn út úr honum. „Þar er
dásamlegri reynslu kastað á glæ,”
tautaði hann milli vara hennar.
Á næsta andartaki var henni ýtt
hranalega inn um dyrnar og skellt
á eftir henni með holum og
ákveðnum hljómi.
Það var dimmt inni í herberg-
inu, jafndimmt og viö hlið helvítis.
Emma heyrði krafs eins og í klóm
rottu sem klórar til að reyna að
sleppa út úr búri. Mjór logi teygð-
ist upp frá neista; loginn varð að
kerti sem var skýlt. I bjarma þess
sá hún neðri hluta dökkklæddrar
veru sem sat í stól við borð.
„Jæja, þá hittumst við aftur,”
gall tamnugleg, drafandi rödd.
„Litla madonnan á girðingunni.
Þú hefur eiginlega vaxið töluvert,
Emma. En þú varst óviðjafnanleg
jómfrú nítján ára. Ég vildi óska
að ég hefði f engið þig þá. ”
„Ég þekki þig!” hrópaði
Emma. „Égþekkiþig vel!”
„Er það, já — gerirðu það? Ertu
viss?”
Hún veinaði. Kertinu var allt í
einu lyft upp þannig að það lýsti á
höfuð mannsins sem þarna sat. Og
höfuðið var snákshöfuð — kóbra-
slanga með hatt og hreistruð
húðin glampaði græn í flöktandi
birtunni.
,,Skelfilegt — skelfilegt!”
hvíslaðihún.
„Við tökum okkur allir nafn og
grímu viðeigandi dýrs,” sagði
fyrirbærið. ,,Formaður Furðu-
félagsins, sem er kosinn árlega,
tekur á sig yfirbragð þessa vitra
og rægða skriðdýrs meðan hann
situr í embætti. En ég aftur á móti
— sem stofnandi og forseti fyrir
lífstíð — held viðurnefninu
, ,Snakey ” yfir gröf og dauða. ”
Að svo mæltu lyfti hann höndun-
um og tók ofan grímuna þannig að
í ljós kom andlit George Delavere
lávarðar, þingmanns Bath, pipar-
sveins og háðfugls sem elskaður
var af tískuhúsfreyjum hástéttar-
innar í öllu ríkinu og — nauðgari,
kvalari og morðingi í stórum stíl.
Hann var að tala; hún hlustaði líkt
og kanína horfir á snák, mállaus
af skelfingu og heilluð, ófær um að
hreyfa sig, máttvana, gat ekki
einu sinni hugsað. „Þetta fífl,
hann frændi minn,” sagði hann,
„sá fáránlegi Simon de Mazarin —
það er honum að kenna að þú ert
núna í þessari klípu. Eg drap hann
eftir að hann hafði játað. Ég skal
útskýra þetta.
Á einum fundi okkar eftir að ég
hafði fyrst hitt þig sem lafði
Devizes og séð að þú varst laglega
stúlkan sem viö nutum nærri því
kvöldiö þama hjá Leicester
Square skemmti ég samkundunni
með ákaflega skreyttum lýsingum
af líkamlegri fegurð þinni. Fíflið
Simon — sem var formaður þetta
árið, guð hjálpi félaginu! — fann
upp á því að taka þig í leikhús-
stúku eftir að hann sá þig þar eina.
Þú getur ímyndað þér aðstöðu
mína. Hann sagði þér nafn sitt:
Hirðuleysisleg fyrirspurn í sam-
kvæmisheiminum, eitt orð viö
Beechboroughana, skyldmenni
þín, og þú hefðir vitað að hann var
skyldur mér. Ég var vikum
saman í þeirri hættu að verða
opinberlega tengdur við athafnir
þessa klaufalega kjána, ég sem hef
annars vegar beitt skynseminni til
að lifa fullkomlega frjálsu lífi í
þrjátíu ár og hins vegar verið
virðulegur þjónn abnennings.
Hann sagði mér ekki frá þér
4b Vikan IX. tbl.