Vikan - 20.06.1985, Blaðsíða 45

aðeins hringja til útlanda ef
skelfilegir atburðir hefðu átt sér
stað.
,,Ert það þú, Júdý?” Það
bergmálaði á línunni. ,,Ég hef
slæmar fréttir að færa þér. Það
er móðir þín. Heyrirðu til mín,
Júdý? Þú ættir að koma heim. ’ ’
i-f
f/luk
' lukkan var orðin tvö
að nóttu og þau sátu enn í
köldu bókaherberginu heima
hjá Hortense frænku. Júdý var í
rauðum ullarslopp, Hortense
frænka í viðkvæmum, grænum
blúndunáttkjól undir minka-
pelsi. Miðstöðvarhitunin hafði
verið skrúfuð niður um mið-
nætti.
„Heilablóðfall er hræðilegt
en leiðir ekki alltaf til dauða. ’ ’
,,Það er ekki bara það. Ég
hef svo mikið samviskubit. Ég
er búin að vera að heiman í sex
ár.”
,,En þú sagðir mér að þú
skrifaðir í hverri viku. Og þú
hefur unnið baki brotnu. Þú
varst að gera nokkuð sem móðir
þín hefði orðið stolt af. ’ ’
,,Ö, hún sagði aldrei neitt,
hún kvartaði aldrei eða bað
mig nokkurn tíma að koma
heim, en það er sama hve ég
hef góðar afsakanir, mig lang-
aði bara ekki heim. París er
skemmtilegri en Rosville.
Vikurnar hafa bara runnið
saman í eitt, þetta var allt svo
spennandi, og mér fannst að ef
ég færi eitthvað í námunda við
Rosville þá yrði það..........
tilfinningaleg gildra. Ég óttað-
ist að þegar ég væri komin
heim myndi hún biðja mig að
verða kyrra — og ég var hrædd
um að ég gæti ekki neitað. ’ ’
,,Þið mamma þín eigið ef til
vill ekki margt sameiginlegt,
Júdý, en eftir því sem þú hefúr
sagt mér þá veit hún það. Ég
held ekki að hún hefði reynt að
hindra þig í að gera neitt. Ég
get ekki séð að hún hafl nokkru
sinni reynt það. Henni þykir
greinilega vænt um þig, alveg
eins og þér þykir vænt um hana
á þinn hátt. Þetta sýnir það —
það kemst ekkert annað að hjá
þér en að fljúga strax heim til
hennar.”
„Yfirkomin af samviskubiti,.
vitandi það að ég hef ekki farið
heim í sex ár. ’ ’
„Því miður veit ég ekki
hvernig það er að vera móðir en
ef þú værir barnið mitt þá
myndi ég hrista þig duglega.
Samviskubit er leiðinlegt og til-
gangslaust. Þú ert að fara heim
að hitta móður þína sem er
veik. Góða, vertu ekki að gera
þetta of dramatískt. Þú átt eftir
að eiga góðar stundir hjá
henni. Síðan kemurðu aftur til
Parísar með blessun hennar. ’ ’
<£
n Júdý kom ekki
aftur til Parísar. í tólf kvalafúll-
ar vikur hékk líf móður hennar
á bláþræði. Þá opnaði hún loks
hægt augun og sá einkadóttur
sína við rúmstokkinn. Hún
reyndi að brosa og hvíslaði með
ákafa eins og þeim er lagið sem
eru þungt haldnir. „Þetta var
það eina sem ég þráði. Að sjá
þig einu sinni enn.”
„O, guði sé lof, mamma,
guði sé lof.” Hún greip um
axlir móður sinnar og kraup við
rúmstokkinn til þess að færa
andlitið nær móður sinni.
„Hvað get ég gert, mamma?
Hvað get ég gert til að gleðja
þig? Hvað viltu? Hvað get ég
gefið þér?”
Það varð augnabliks þögn,
síðan hvíslaði hún: „Mér hefúr
alltaf þótt það svo dásamlegt
og sýna svo mikið hugrekki af
þér Júdý að fara burtu og skoða
þig um.... ég... gat aldrei... ég
var alltaf svo hrædd.... þú ert
svo ólík mér. Mig langar til að
kynnast þér, ég er svo hreykin
af þér... mig langar til að kynn-
ast þér áður en ég dey... mig
langar til þess að vera með
þér... Gerðu það. Vertu kyrr
smátíma. Ég veit að ég get ekki
haldið þér í Rosville, en gerðu
það... vertu kyrr í Bandaríkjun-
um.”
Án þess að hika eitt andartak
lofaði Júdý því.
— 13 —
q>
krifsi
krifstofúr fæstra
kynningarstofa líta út eins
og verið sé að bíða eftir ljós-
myndara frá híbýlatímaritinu
House and Gardens og þessi
var engin undantekning, hugs-
aði Júdý með sér — sannast
sagna var hún næstum eins
subbuleg og skrifstofan þar
sem hún hafði fyrst unnið í
París. Fyrir utan óhreina glugg-
ana á vinstri hönd voru stúlkur
í rósóttum kjólum á gangstétt-
um New York-borgar og fengu
að heyra fyrsta flaut vorsins á
eftir sér. Inni, andspænis
glugganum, var röð af skellótt-
um skjalaskápum og ofan
á þá var staflað tímaritum
næstum til lofts. Veggurinn
beint á móti henni var þakinn
ósparlega árituðum ljósmynd-
um af fólki sem hafði verið
frægt fyrir fímm eða tíu árum.
í einu horninu hékk dagatalið
frá því í fyrra. Einhver hafði
hætt að rífa af 5. apríl 1954.
Þar fyrir framan var grátt skrif-
borð úr málmi, hlaðið gömlum
dagblöðum, fleiri tímaritum
og málmkörfur fullar af
gömlum fréttatilkynningum.
Hávaxin, hengslaleg ljóshærð
kona í eldrauðri dragt og fárán-
lega hælaháum skóm sat á einu
horninu á skrifborðinu. Hún
leit út eins og persóna í leyni-
lögreglusögu. „Ég býst við að
mjög fáir ákveði í raun og veru
að verða blaðafulltrúar og
stundi nám í því í háskóla,”
sagði sú ljóshærða. „Maðurátt-
ar sig bara allt í einu á því að
maður er kominn út í þetta. Ég
var blaðamaður þar til blaðið
fór á hausinn. Ég var á atvinnu-
leysisskrá þegar kunningi minn
sagði mér að Ice Follies væru að
leita sér að starfsmanni til
kynninga. Ég sagði: „Hvað er
það?” Viku síðar var ég orðin
það í Fíladelfíu.’’ Hún fékk sér
smók af sígarettunni. „Af
hverju langar þig að starfa við
kynningar? ’ ’
„Ég hef komið svolítið ná-
lægt því í Frakklandi. Ég vann í
nánum tengslum við Wool
International í París og þar
lögðu þeir til að ég sækti um
vinnu hér. ’ ’
Lögðu þeir til? Vissi þetta
barn ekki að yfirmaður Wool
International í París hafði sjálf-
ur hringt í Lee & Sheldon til
þess að athuga hvort það væri
hægt að koma henni
að á skrifstofunni í
New York? Og þegar
skrifstofan hikaði
hafði verið
tilkynnt á glaðlegan
hátt aðWool
International vildi að
þessi óþekkta ungfrú J.ordan
fengi vinnu. Samtímis þessuj
hafði Empress Miller sjálf
hringt í stjórnarformann fyrir-
tækisins og sagt að hún hefðd
unnið náið með ungfrú Jordan
og að þekking hennar á hátísk-
unni væri til muna meiri en
aldur hennar gæfí til kynna.
Empress Miller gerði aldrei of
mikið úr hlutunum en það var
ljóst að þessi stelpukrakki átti
vini. Og þó hún væri ung var
starfsreynsla hennar vissulega
merkileg. Af hverju vildi hún
verða aðstoðarmaður? Af
hverju varð að gera þessar ergi-
legu tilfæringar til þess að
koma ungfrú Jordan fyrir?
F
\Jy n Júdý vissi að hún
yrði að afla sér reynslu í starfínu
til þess að geta starfað á skrif-
stofu í New York. Hún vildi
ekki verða ritari. Hún vildi bíða
og sjá þar til hún hefði kannað
samböndin á sjöttu breiðgötu
og hvort nokkur möguleiki
væri á að hún fengi starf eins og
það sem hún hafði haft hjá
Guy. Það virtist tilvalið að
vinna við kynningar á meðan
hún var að svipast um eftir
öðru.
Hún hafði verið í Rosville í
sautján vikur, þar til móðir
hennar var búin að ná sér, það
er að segja eins vel og hún
myndi nokkru sinni ná sér.
Hún gæti aldrei aftur notað
vinstri handlegginn fyllilega og
munnurinn á henni hékk enn
nokkuð niður.
Júdý var enn með sektar-
kennd vegna þess að hún hafði
farið að heiman en hún hafði
nú sæst við móður sína og sæst
við föður sinn að svo miklu
leyti sem það var hægt. Það
snart hana hve faðir hennar
sagði montinn frá því hvernig
Júdý hafði „flogið alla leið frá
París í Frakklandi strax daginn
25. tbl. Vikan 45