Vikan - 04.07.1985, Síða 34

„Jæja, já.”
„Æ, fyrirgefðu, ég ætlaði ekki
aösæra þig.”
„Já, ég veit þaö.” Það varö
vandræðaleg þögn. Þau fundu
ekkerttilaðsegja.
„Jæja, ég verö aö fara. Takk
fyrir kaffið.”
„Strax?”
„Já. Ég er búin að stoppa nógu
lengi.” Hann horfði á borðiö, ofan
í tóman bollann sinn. Sagði
ekkert. Henni fannst þaö slæmt,
þó vissi hún ekki hvað honum
fannst um hana. Hún stóð upp,
opnaði dyrnar.
„Heyröu. Viltu að ég komi
aftur?” Þá leit hann loksins upp,
alvarlegur með stjörnur í
augunum.
„Þú ræður því. Ef þig langar.”
Þá vissi hún þaö. Og hjartaö
hamaðist.
„Bless.”
„Bless.” Hún hljóp niður alla
brekkuna. Gleymdi berjafötunni.
Settist inn í bílinn. Langaði til að
halda áfram að hlaupa. Píndi sig
til að keyra varlega. Eins gott,
hún hafði ekki einu sinni bílpróf.
Skammaöist sín ekkert fyrir að
koma ekki með nein ber. Brosti
bara eins og fáviti þegar einhver
geröi athugasemd viö það.
„Kiddi, ég á afmæli á
fimmtudaginn.”
„Ha, já, ég veit það.” Hann var
aðlesa.
, ,Eigum við að halda veislu? ’ ’
„Ja, ég er búinn aö því.”
„Hverju?”
„Kaupa afmælisgjöf. Varstu
ekki að spyrja að því?”
„Nei.” Hún var dálítið sár yfir
athyglisleysinu.
„Ég var að spyrja hvort viö
ættum að halda veislu. ’ ’
„Já, svoleiðis.” Hann leit upp úr
bókinni, varð hugsandi. „Á
fimmtudaginn?”
„Ja, eða laugardaginn eða
sunnudaginn.”
„Ertu búin að tala við Maríu? ”
„Nei, hún er ekkert vandamál.”
„Erég vandamál?”
„Frekar.”
„Haldið þið veislu. Þið verðið að
hafa fyrir því, ekki ég.” Hún
kyssti bróður sinn, fór fram í eld-
hús, kom strax aftur.
„Heyrðu, Kiddi?”
„Já, hvað?” Hann vildi vera í
friöi.
„Helduröu að mamma myndi
vilja koma?”
„Ég hugsa ekki. Þú veist
hvernig mamma er, hefur svo
mikiðaðgera.”
„En má ég reyna?”
„Auðvitaö.”
„En Kári?”
„Já, bjóddu þeim sem þú vilt,
mér er sama. Talaðu vð Maríu.”
Fimmtudagur og auðvitað
komst marnrna ekki. Þá hefði hún
þurft að fá frí í vinnunni og það
var ekki hægt. Henni var svo sem
sama, vissi hvernig mamma var,
vissi hvernig allt var. Mamma
hafði aldrei tekiö sér frí í vinnunni
fyrir hana. Þó hún væri með 40
stiga hita var hún send í leigubíl til
ömmu. Svo dó amma, þá var hún
bara skilineftir ein.
Hún fór í kofann til Kára.
„Ég á bráðum afmæli.”
„Jæja, til hamingju.”
„Á fimmtudaginn, viö ætlum að
hafa góöan mat og rauðvín og
kerti og blóm og svoleiöis.”
„En gaman.” Það var eins og
honum fyndist ekkert gaman,
ekkert leiðinlegt heldur, bara
alveg sama. Kannski var hann
veikur, fann til einhvers staðar.
„Getur þú ekki komist?”
„Ég, viltu liafa mig ? ”
„Já, mig langar það.” Hjartað
barðist, hamaðist. Kannski vildi
hann ekki koma.
„Já, takk.” Loksins svaraöi
hann. Hann vildi koma. Vildi
koma til hennar, í veisluna
hennar, vera hjá henni.
„Kiddi eða Palli vinnumaður
koma og ná í þig klukkan fimm
eða sex. Við ætlum að borða
snemma, þá verður kvöldið svo
langt. Hún var alsæl þegar hún fór
— og spennt. Þetta var spennandi.
Vonandi yrði gaman.
Það varö gaman. Kiddi og
María gáfu henni hvítan kjól.
„Þú ert orðin svo sólbrún,”
sagði María. „Hann fer þér
örugglega vel, ef hann passar.”
Hann passaði, henni fannst hann
frábær, fannst hún sjálf frábær. í
fyrsta skipti í marga mánuði var
hún ánægð með sjálfa sig.
34 Vikan 17. tbl.