Vikan - 01.08.1985, Qupperneq 5

Þetta hljómar dálítið eins og
Vesturbæingur sé á ferð enda
reynist það rétt.
„Ég er mikill Vesturbæingur.
Bjó eitt ár í Hátúni, mér fannst
verra loft þar. Og flutti aftur í
Vesturbæinn.”
Jón Ólafsson í gólfinu
Það er ekki létt verk að knýja
fram játningar um vandræðaleg
atvik í starfi tæknimanns.
„Það er varla að dagskrár-
gerðarmenn guggni í upptöku,
hins vegar man ég eftir einum
sem mætti í viðtal en gafst upp og
hljóp út. Það kemur helst fyrir að
menn fái heiftarleg hlátursköst og
ekkert athugavert við að leyfa því
að fljóta með í dagskránni. Ég
man eftir því í einum þættinum að
Hemmi Gunn. og Jóhannes
Eðvaldsson voru mættir og þeir
máttu ekki líta hvor á annan, þá
skelltu þeir upp úr. Og Jón Ölafs-
son var alveg eins slæmur, mátti
ekki líta á Hemma og þá fór hann
að hlæja og endaði í gólfinu, kom
Blómastofa Friðfinns er eitt af
þeim fyrirtækjum sem kennd eru
við eigendur sína og næstum hver
íslendingur þekkir. „Ég byrjaði
með fyrirtækið 1968 og var þá einn
skríðandi í áttina til mín, lá hrein-
legaíhláturskasti.”
„Bein" útsending úr sund-
laug Seltjarnarness
„Það getur líka verið skemmti-
legt aö lenda í uppátækjum eins og
þegar við Gísli Sveinn Loftsson
sendum heilan þátt út þar sem viö
sögðumst vera í sundlaug
Seltjamamess. Það vom ótrúlega
margir sem trúðu þessu. En auð-
vitað var þetta bara bein útsend-
ing úr stúdíói á RÁS 2 og við
notuðum effekta til að virðast
vera í sundlauginni. Við urðum
eiginlega að koma upp um okkur í
lokin, það var það mikið um að
okkur væri trúað. Annaðhvort
verður maður líka að leika leikinn
til enda eða sleppa þessu.”
Eru tæknimenn kannski
stundum í því að reyna að fá dag-
skrárgerðarfólk til aö hlæja, eins
og mann grunar nú stundum
þegar maöur hlustar á RÁS 2?
„Já, já,. . . en það er ekki hægt
að hrekkja hvern sem er.”
hérna. Núna vinna hjá mér níu
stúlkur á vöktum. Húsnæðið hefur
stækkað um helming en er samt
ennþá notalega lítið þannig að
maður heldur þessu persónulega
andrúmslofti sem mér finnst
skipta svo miklu máli. Ég gæti
ekki hugsað mér að stækka við
mig eða setja á stofn útibú, þá er
ég hræddur um að sambandið viö
viðskiptavinina yrði fjarlægara.
Erlendis hef ég séð mjög litlar
búðir sem eru með mjög mikla
sölu. Einni man ég eftir í
Altona/Hamborg sem var svona
þriðjungur af minni búð en hafði
rosalega umsetningu. Ég á marga
góða viðskiptavini, til dæmis fyr-
irtæki hér í kring sem hafa haldið
sambandinu frá því ég byrjaði. ís-
lendingar eru vandlátir viðskipta-
vinir og myndu ekki sætta sig við
sumt sem selt er erlendis. En ís-
lensk blóm eru góö og alltaf fersk
því þaukoma daglega.”
Blóm í torgsölu
Friðfinnur lærði blómaskreyt-
ingar í Þýskalandi og Bretlandi.
„Ég ætlaði fyrst til Englands.
Áhuginn vaknaði þegar ég hafði
unnið hjá Bóasi bróður mínum í
Alaska (nú í Blómahöllinni) en
hann byrjaði 14 ára gamall að
selja blóm í torgsölu með föður
okkar en lærði seinna blóma-
skreytingar í Danmörku. Ég1
komst í fyrstu ekki að í Englandi
en fór þess í stað til Þýskalands.
Þaö er gott að læra hjá Þjóð-
verjum, þeir eru mjög nákvæmir,
ekki með neinar reddingar og
vinna svo hratt og örugglega að
það tekur tíma að ná þeim. Og það
gat komið fyrir að maður var
látinn gera sömu skreytinguna
þrisvar áður en þeir voru
ánægðir.”
Skreytti fyrir
Önnu prinsessu
„I Englandi var verklagið allt
öðruvísi. Þar var ég hjá Mawes
Stevens sem er eina fyrirtækið
sem hefur leyfi til að skreyta fyrir
konungsfjölskylduna. Það er sér-
stakt fólk í því, ekki verið að
hleypa hverjum sem er í það. Það
vakti þannig nokkra athygli þegar
ég fékk eitt sinn að útbúa blóma-
körfu fyrir Önnu prinsessu. Ég
man nú ekki nákvæmlega hvernig
karfan var, en þó man ég að rauð-
ar rósir voru uppistaðan. Eng-
lendingar eru mjög formfastir og
íhaldssamir í skreytingum.”
Vildu engin strá
„Fyrirtækið er deildaskipt og
ein deildin sér um að setja upp
skreytingar í fyrirtækjunum í City
of London á hverjum mánudegi,
sem síðan eru endurnýjaöar
seinna í vikunni. Yfirmaður
þessarar deildar hafði lært Ike-
Ban skreytingar í Japan og eitt
sinn, er ég var í þessum skreyting-
um, ákvaö hún að setja okkur
tvo, sem unnum í þeim, í annað og
fara sjálf í fyrirtækin. Hún
skreytti með þessari japönsku að-
ferð sem oft byggist í kringum eitt
blóm, strá og svoleiðis, en upp úr
hádegi var síminn orðinn rauðgló-
andi og allt vitlaust í fyrirtækjun-
um, þeir báðu um manninn sem
skreytti venjulega fyrir þá og
sögðu að það hefði einhver sem
ekkert kynni verið sendur í þetta.
Þetta varð hið mesta mál og ég fór
ekki að laga þetta fyrr en hún bað
mig um það sjálf. Það var ekki
laust við að sumir í fyrirtækinu
hefðu gaman af þessu því að þessi
yfirmaður var strangur og hún
var ekkert mjög vel liðin.”
Kjöt, málverk
og blóm
Friðfinnur hefur fengist við ým-
is önnur störf um ævina og meöal
annars verslað með kjöt hjá
Sláturfélaginu, veriö í málverka-
uppboðum og -sölu með föður
sínum, Kristjáni Fr. Guðmunds-
syni. „Mér líkaði vel í kjötverslun-
inni en langaði að breyta til og
þess vegna gerðist ég málverka-
sali. Ég hef áhuga á því sem fall-
egt er, blómum og myndum. En
númer eitt hjá mér er fjölskyldan,
ég á sex dætur og ég reyni að eyða
sem mestum tíma meö fjölskyld-
unni. Svo hef ég mikinn áhuga á
skíðaíþróttinni, var með í fyrstu
ferðinni sem farin var í Kerlingar-
fjöll. Það var söguleg ferð og hef-
ur oft verið rifjuð upp á góöum
stundum. Svo hef ég áhuga á leik-
fimi og íþróttum sem ég stunda í
hóp hjá vini mínum, Valdimar
Örnólfssyni. En af áhugamálun-
um koma blómin sennilega númer
eitt, sérstaklega skreytingarnar.”
Blómaeltingaleikur um
fjögur lönd
„Það er ánægjulegt að hitta
fólk á stóru stundunum í lífi þess.
I kringum brúökaup _ og_ af-
mæli er mikil gleði en það er líka
gott að geta gert eitthvaö fyrir
fólk á sorgarstundum. Það er svo
þakklátt og blómin geta gert mik-
ið fyrir það á þeim stundum.
Fólk hefur oft ákveðnar óskir í
sambandi við blóm, sumir velja
þau eftir lyktinni, aðrir vilja blóm
sem erfitt er að ná í og eitt sinn
varð ég að hringja til Danmerkur,
Þýskalands, Hollands og Luxem-
burg áður en ég fékk blóm sem
óskað var eftir. Ég fékk þrjár
sendingar vegna þess máls,
aðeins ein þeirra var nákvæmlega
rétt. Ein brúðurin, sem ég man
eftir, gifti sig í íslenskum búningi
og vildi bera íslensk blóm og það
Friðfinnur í Blómastofu Friðfinns:
,,Blómaskreytingin
kostaði andvirði sólar-
landaferðar —
fyrir okkur fjögur
ítvær vikur!"
31. tbl. Vikan 5