Vikan - 01.08.1985, Page 48

af spítalanum í vextin-
um eins og Audrey
Hepburn en þó brjóstin
á henni sætu nú um
|tíu sentímetrum ofar voru
þau enn stór. Eins og
alltaf var aðgerðin sárs-
raukafull og eftir sátu hálf-
hringlaga ör undir hvoru
brjósti og skörðótt ör frá
geirvörtu og undir brjóstið.
Þau voru ljót. Þau hyrfu aldrei.
Charles varð öskureiður.
Honum hafði einmitt fundist
brjóstin á henni svo falleg. „Af
hverju sagðir þú mér ekki hvað'
þú ætlaðir að gera? Þú veist að
svæfingu fylgir alltaf nokkur
hætta!”
,, Vegna þess að ég hélt að þú
myndir stöðva mig. ’ ’
„Hárrétt! Þetta eru ekki bara
þín brjóst, þetta eru brjóstin
okkar. Hvernig þætti þér ef ég
tæki upp á því að láta skera
nokkra sentímetra af mér?! ’
F
\S/n þegar á allt er litið
var líf Maxín spennandi og allt
gekk vel þar til hún var tæplega
þrítug. Þá gerðist tvennt —
Maxín varð ólétt og Charles
varð hrifinn af annarri konu.
í fyrstu vissi Maxín aðeins
um það fyrrnefnda og ekki hið
síðarnefnda. Synirnir tveir voru
henni nóg. Hún var rétt komin
aftur á fullu inn í starf sitt og í
fyrsta skipti í mörg ár naut hún
sín til fullnustu. Henni fannst
hún bera ábyrgð á því sem
gerðist í stað þess að þræla
aðeins í gegnum dagleg störf.
Fyrirtæki hennar var nú mjög
umsvifamikið og hún gat greitt
mun hraðar af bankalánunum
en hún hafði búist við.
Það var einn morguninn að
Mademoiselle Janine sagði um
leið og hún rétti Maxín
póstinn: ,,Ég tók eftir því að
Madame de Fortuny var hér
aftur í gær. Hún tekur starf sitt
sannarlega alvarlega af aug-
lýsingahönnuði að vera. Hún er
alltaf að hringja í greifann og
ég tók eftir því að hún er á
listanum yfír hádegisverðar-
gestina í dag. Mér fínnst alltaf
of mikil blómalykt af henni.
Ilmvatnsnotkun getur verið
yfírdrifín.”
Mademoiselle Janine var
ekki vön að tala svona lengi og
því leit Maxín hvasst upp.
Hvað var stúlkan að tala um?
Lyktina af einhverjum auglýs-
ingahönnuði. Var de Fortuny
ekki konan sem vann við nýju
miðana á kampavínsflöskunum
og bæklingana? hugsaði hún
með sér kæruleysislega. Síðan
ýtti hún því frá sér, kveikti á
segulbandinu og byrjaði á að
fara gegnum póstinn. Samt
veitti hún litlu, sætu Madame
de Fortuny sérstaka athygli við
hádegisverðarborðið. Hún var í
ekta Channeldragt, ekki eftir-
líkingu, úr ljósri ull með
vínkjallarana bað lafði Cliffe
um að fá að sjá börn Maxín.
Þegar konurnar tvær sátu í sól-
ríka, gula barnaherberginu og
horfðu á Gérard slást við Oliver
sagði lafði Cliffe tregafullri
röddu: „Sorglegast þykir mér
að ég skuli ekki eiga eftir að
eiga nein barnabörn.” Hún
þagði og bætti síðan við:
„Walter hefur líka áhyggjur af
því að enginn kemur til með að
erfa titilinn þannig að hann
deyr út, en hann vissi það
löngu áður en Nick dó.”
Maxín var rugluð á svipinn.
„Vegna þess að þegar Nick var
fjórtán ára fékk hann hettusótt
mjóum satínleggingum —
óhentugri og íburðarmikilli.
Og það var rétt hjá
Mademoiselle Janine, konan
angaði af blómalykt. En hún
var greind og skemmtileg,
sagði sérlega skemmtilegar
sögur af starfí sínu og var
heillandi við alla.
Þegar Sir Walter og lafði
Cliffe komu fékk Maxín um
annað að hugsa. Eftir
minningarathöfnina um Nick
höfðu þær Kata nokkrum sinn-
um heimsótt foreldra hans í
London. Það var dapurlegt að
sjá hvernig móðir Nicks hélt í
vini hans, sérstaklega þá sem
höfðu síðast verið með honum
— eins og það væru síðustu
tengslin við látinn son hennar
^J^egar hinir gestirnir
voru farnir í skoðunarferð um
og í kjölfarið eismabólgu. Tvisv-
ar var okkur sagt að hann
myndi ekki hafa það af en síð-
an batnaði honum. En sér-
fræðingarnir sögðu okkur að
Nick gæti aldrei eignast börn.
,,Vissi Nick þetta?” spurði
Maxln steinhissa.
,Já, auðvitað varð að segja
honum það en ég held að hann
hafí í rauninni aldrei sætt sig
við það — ég held að hann hafí
innst inni alltaf vonað að hann
gæti læknast.”
„Vesalings Nick. Það var
eins gott að Júdý vildi ekki gift-
ast honum,” sagði Maxín við
Charles um kvöldið þegar þau
voru að búa sig til kvöldverðar.
,,Þó ég sé nú,” bætti hún við,
„ekkert sérlega fyrir krakka
eins og er. ” Hún klappaði sér á
sveran kviðinn.
Charles hló. ,,Vertu þolin-
móð,” sagði hann, ,,þú þarft
ekki að bíða svo lengi. ’ ’
Hann beygði sig niður og
kyssti hana aftan á hálsinn.
Þegar hann gerði það fann
Maxín greinilega blómalykt.
Hún ýtti hugsuninni innst í
hugskot sitt. Charles hafði ver-
ið með konunni allan daginn
þegar allt kom til alls.
JT
^^veimur vikum
seinna sagði Christina við
Maxín: ,,Ég sá Charles í gær-
kvöldi á Le Grand Véfour. Það
verð ég að segja að hann verður
myndarlegri með hverju árinu
sem líður.”
,,Á Le Grand Véfour? Ertu
viss um það?”
,Já, með konunni frá aug-
lýsingastofunni. Jack Reffold
var að koma með nýja sendingu
og ég vildi fara með hann á ein-
hvern notalegan stað. Charles
var hinum megin í salnum. Ég
veifaði til hans en ég held að
hann hafí ekki séð mig.” Hún
beygði sig yfír það sem hún var
að vinna að og hélt síðan áfram
að tala um síðustu húsgagna-
sendinguna frá Reffold. Maxín
fannst eins og einhver hefði
skvett yfír sig glasi af köldu
vatni. Hún fékk stingi í fíngur-
gómana og náði varla andan-
um. Hún vissi hvað Christina
var að segja henni, að hún
hafði orðað þetta svona til þess
að hægt væri að gleyma þessu
alveg ef Maxín bauð svo við að
horfa. Maxín hafði verið síð-
ustu kvöldin í ró og næði
heima og borðað kvöldmatinn
af bakka um leið og hún horfði
á ballett í sjónvarpinu því
Charles var að sinna kanadísk-
um viðskiptavinum. Hann
þurfti að fara með þeim út að
skemmta sér í borginni, ef til
vill til Folies Bergere, síðan
kannski á næturklúbb, en
hvort tveggja sagði hann rétti-
lega að Maxín myndi drepleið-
ast. . .
Christina leit upp. ,,Er allt í
lagi með þig, vinan? Kannski
ættir þú að leggjast fyrir.
Sparkar barnið? Veslings stelp-
an. Við ætlumst öll til þess að
þú haldir áfram eins og ekkert
bjáti á bara vegna þess að það
gerir þú alltaf. Komdu og
leggðu þig á beddann inni í
bakherberginu.”
48 Vikan 31. tbl.