Vikan - 24.10.1985, Blaðsíða 48

sagðist ætla að gera — hún hafði
refsað honum!
Griffin vissi að hann yrði að
hætta á að henni sárnaði einu
sinni enn. Hann vissi að nann
yrði að gera henni ljóst hvernig
framtíðarsamband þeirra yrði.
Það var einungis sanngjarnt.
Kvöld eitt, viku eftir að hún
hafði bundið hann og skorið
utan af honum fötin, lágu þau
bæði nakin í rúminu hennar í
mildu skini sólarinnar sem var að
setjast. Þau voru bæði unaðslega
þreytt eftir ástaleikinn og Griffín
vildi helst ekki segja neitt en
hann vissi að hann yrði að gera
það. Hann hélt fast I höndina á
henni. Hann vissi að hann yrði
að gera henni málið ljóst, vissi að
það myndi særa hana. Að lokum
sagði hann aðeins: , ,Delía veit að
ég færi aldrei frá henni og krökk-
unum, Júdý. Ég hef barist of
mikið fyrir því sem ég hef aflað
til að kasta fjölskyldunni frá mér
eða valda henni sársauka.” Það
varð löng þögn. Honum leið
óþægilega og Júdý var svo lokuð
og fjarlæg að hann renndi sér
fram úr rúminu og labbaði
berrassaður fram í eldhús og kom
aftur með flösku af Dom Perign-
on í annarri hendinni.
,,Ég skil ekki hvernig hún
getur þolað þetta,” sagði júdý.
,,Delía veit að hún getur
verið furðanlega örugg með
mann sem alltaf er að verða ást-
fanginn.”
Júdý lét reiði sína í ljós um
leið og hann sneri vírnum á
kampavínsflöskunni og dró kork-
tappann úr flöskunni með fíngr-
unum. Hann varð að vera hrein-
skilinn við hana.
,,í fyrsta lagi, Júdý, þá hitti
ég margar fallegar konur og nýt
þess. I öðru lagi á ég líka fjöl-
skyldu. Fyrir mér eru þetta gjör-
ólík áhugasvið og ég vona að þú
gerir þér það Ijóst.”
Hún teygði sig eftir glasinu
sem hann rétti að henni.
, ,Ég meina það, Júdý, ég legg
mikla áherslu á það. Ég vil ekki
særa þig og ég vil ekki að þú fáir
rangar hugmyndir en ég vil að
þú skiljir að ég fer aldrei
nokkurn tíma frá konunni
minni. Hún myndi taka það of
nærri sér og ég gæti ekki lifað við
það.”
Það varð löng þögn.
,,Þetta segja þeir allir.” Hún
hvolfdi vandlega úr glasinu sínu
yfir höfúðið á honum. ,,Og hver
bað þig svo sem um það? Ég
ákvað fyrir löngu að gifta mig
aldrei. Ég sé ekki hvaða tilgangi
það þjónar að gefa óraunhæf lof-
orð sem ég er ekki viss um að ég
eða nokkur annar geti haldið. ’ ’
Griffin setti niður kampa-
vínsflöskuna og fór inn í baðher-
bergið. Hún hafði þó ekki mölv-
að hana á hausnum á honum.
Og hann var loksins búinn að
segja þetta hreint út.
Júdý hélt áfram dreyminni
röddu: ,,Ég er alltaf að segja við
sjálfa mig að ég ætti ekki að vilja
giftast þér og ég held að ég vilji
það ekki. Það er bara að ég þoli
ekki að vita af þér giftum ein-
hverri annarri. ,,Hún hækkaði
róminn svo hann gæti heyrt inn á
bað hvað hún var að segja. ,,Ég
vil ekki að hamingja mín sé háð
einhverjum öðrum aðila og ég
get ekki að því gert að mér finnst
það nú.”
Griffín kom aftur og hún
hugsaði með sér hvað hann væri
myndarlegur þar sem hann stóð
þarna í dyrunum og þurrkaði sér
um hárið. Hann reyndi að brosa.
„Andskotinn hafí það, Griff-
in, gerðu það, hlustaðu á mig.
Ég hef alltaf metið sjálfstæði
mitt mikils, en nú fínnst mér ég
alltaf verða að segja þér allt,
Griffín, hvert einasta leyndarmál
sem ég á.”
Hún leit upp í loftið. ,,Ég
veit að þér fínnst ekki þetta sama
vegna þess að karlmenn gera það
venjulega ekki. Og allt í einu vil
ég vera hjá þér alltaf. En skyn-
semi mín segir mér að það vilji
ég ekki.” Hún lamdi í rúmtepp-
ið með hnefunum. Það varð stutt
þögn. Skyndilega settist hún
upp og hann gat ekki að sér gert
að horfa á litlu, bleiku geir-
vörturnar á henni. Hann kastaði
handklæðinu frá sér á gólfið,
gekk til hennar og beygði sig yfir
brjóstin, en hún ýtti honum frá
sér.
„Griffín, ég vil fá að hafa
mitt eigið einkalíf. Ef þú ferð að
hlæja þá drep ég þig, en ég vil
oftfáað vera ein.”
Hún lagðist aftur niður á
rúmið og dró sængina upp að
höku. ,Jafnvel þó þú getir ekki
haft augun af brjóstunum á
mér.”
Hann settist á rúmstokkinn
og sagði alvarlegur: ,,Af hverju?
Af hverju viltu oft vera ein? ”
,,Vegna þess að svo margir
eru hræddir við einveruna í stað
þess að njóta hennar. Ég var
þannig einu sinni og ég vil ekki
verða þannig aftur.
Hún settist hægt upp með
bakið við koddana og bætti við:
,,Það er mikill munur á því
að vera einn og vera einmana.
Hann var vantrúaður. Hún
hikaði en bætti síðan við:
„Auðvitað er stundum ein-
manalegt að koma heim á
kvöldin eftir erfíðan vinnudag í
dimma, tóma íbúð. En ég vil
frekar vera niðurdregin stundum
en hlekkjuð við einhvern sem
mig langar ekki til að vera með. ’ ’
Hún gretti sig. ,,Og ég vil
ekki gera nokkrum manni það
heldur.” Hún krækti saman
höndum fyrir aftan hnakka og
geirvörturnar á henni komu aftur
í ljós. Einu sinni var það þannig
að ef maður sagði mér að hann
væri einmana þá bráðnaði ég öll
af vorkunnsemi. En nú forða ég
mér hið snarasta.”
,,Það hljómar eins og þú viljir
bæði geyma kökuna og borða
hana.
„Ágæt kaka það.”
Hann kastaði sér hlæjandi yfir
hana.
Næst þegar Maxín kom til
New York heillaði Griffín hana
upp úr skónum. „Það virðist
loksins vera að rætast úr þessu
hjá okkur,” sagði hún þar sem
hún stóð í eldhúsinu hjájúdý og
raðaði liljum og bleikum rósum
sem hún hafði komið með.
Heiðna og ég erum
hamingjusamlega giftar með
börn og vinnu. Kata er
hamingjusamlega skilin og
gengur vel sem blaðamaður og
rithöfundur. Og þú ert loksins
orðin ástfangin.”
Hún lyktaði hugsandi af
hnöttóttum, ljósbleikum rósa-
knúppunum. „Við vonuðum
allar að það yrði Nick, síðan
vonuðum við allar að það yrði
einhver góður strákur.” Hún
lauk við að raða I vasann og gekk
nokkur skref aftur á bak til að
dást að verki sínu. „Og síðan
varð okkur alveg sama hver það
yrði svo framarlega sem þú yrðir
hamingjusöm. Heyrðu, elskan,
hvað er allt þetta Dom Perignon
að gera í ísskápnum? . . . Jæja,
segðu Griffin að þú viljir heldur
kampavínið okkar. Og hlustaðu
nú því ég þarf að segja þér smá-
tíðindi.”
— 43 —
Síðdegisumferðin I London
var öll úr skorðum og Heiðna og
Júdý áttu þátt I þvi. Fyrir utan
hlið Buckinghamhallar stóð röð
af glæsilegum konum með stóra
blómahatta og karlar með gráa
pípuhatta I svörtum fötum.
Þetta voru æruverðugir gestir
hennar hátignar drottning-
arinnar í hinni árlegu konung-
legu garðveislu. Heiðna sá Kötu.
Samtök útivinnandi kvenna voru
nýbúin að kjósa hana „konu
ársins”. Heiðna veifaði
boðskortinu sínu I þykku, rauðu
umslagi með dökkrauða konung-
lega stimplinum að aftan.
Tíminn, er nefndur var, var frá
f)ögur til sex en maður mátti fara
gegnum töfrahliðin klukkan
fímmtán mínútur yfir þrjú og
margir virtust ætla að gera það.
Kata var í ljósri krepdragt frá
Tuffín Foale með leggingum á
jakkanum, Heiðna I hólk-
sniðnum silkikjól með víðum
ermum teknum saman að fram-
an með nýjasta bleika og gráa art
nouveau mynstrinu frá Jean
Muir ogjúdý var óvenju látlaust
klædd, I sítrónugulri hördragt
frá sumartískusýningu Guys og
með barðastóran stráhatt.
Besti hlutinn var að ganga
fram hjá rauðklæddum líf-
verðinum, gegnum stóru, svart-
mynstruðu járnhliðin sem héldu
ferðamönnum I skefjum á
sumrin. Þegar þær voru komnar
inn fyrir hliðið gengu þær yfír
mölina og undir bogann á yfír-
lætislausum en glæsilegum
innganginum. Þá voru þær
komnar inn í innri garðinn og
gengu upp breið þrepin sem
lögð voru rauðum dregli að
dyrunum hjá sjálfri drottning-
unni.
„Þetta kom sannarlega á óvart,
Heiðna. Ég trúi því ekki enn að
ég sé I raun og veru komin inn í
Buckinghamhöll,” sagði Júdý.
„Og ég skil ekki hvernig þú gast
reddað þessu.”
, ,Það getur enginn reddaðsér
inn í Buckinghamhöll,” svaraði
48 Víkan 43. tbl.