Vikan - 12.12.1985, Blaðsíða 38

Sylvia Seltoun snæddi
morgunveröinn í árdegisstofunni í
Yessney meö þeirri þægilegu
kennd aö hún hefði unnið loka-
sigur, líkt og uppnuminn
berserkur hefði getað látið eftir
sér að morgni Worcester-
orrustunnar. Það mátti naumast
segja að hún væri herská í eðli
sínu, fremur heyrði hún til þeim
hópi stríðsmanna sem betur
gengur og eru herskáir vegna
kringumstæðna. Örlögin höfðu
ákveðið að líf hennar yrði þrungið
ýmsum minniháttar átökum, yfir-
leitt þannig að heldur hallaöi á
hana og yfirleitt hafði henni rétt
tekist að verða ofan á. Og nú þótti
henni hún vera búin að ná yfir-
höndinni í erfiðustu og óum-
deilanlega mikilvægustu átökum
sem hún hafði lent í. Að giftast
Mortimer Seltoun, „Mortimer
heitnum”, eins og nánustu ást-
vinir hans nefndu hann, þrátt fyrir
kalda fjandsemi fjölskyldu hans
og þó að hann væri einlæglega
skeytingarlaus um konur, var
vissulega þrekvirki sem þurfti
töluverða einbeitni og lipurð til að
vinna; daginn áöur hafði hún
komið sigri sínum á lokastig með
því að svipta eiginmanni sínum
þurt úr borginni og brynningar-
stöðunum fylgihnöttum hennar og
„setja hann í helgan stein”, svo
notað sé orðfæri hennar líka, á
þessu afskekkta óðali í skóginum,
sveitasetri hans.
„Þú færö Mortimer aldrei til að
fara,” sagði móðir hans í nöldur-
tón, „en ef hann færi samt yrði
hann kyrr; Yessney heldur honum
næstum jafnföngnum og borgin.
Þaö er skiljanlegt hvað heldur
honum í borginni en Yessney... ”
og ekkjan yppti öxlum.
Það var drungaleg, næstum
villt órækt í Yessney sem
vissulega var ólíklegt aö höfðaði
til smekks borgarbúa og Sylvia
var, þó svo aö hún bæri þetta nafn,
óvön öllu meiri skógi en „lauf-
skrúði Kensington”. Hún hafði þá
skoðun á sveitinni að hún væri í
sjálfu sér ágæt og holl en hætti til
að verða erfið ef of mikið var látiö
eftir henni. Tortryggni á borgar-
lífinu hafði verið nýstárleg fyrir
hana, skapaðist af hjónabandi
þeirra Mortimers, og hún hafði
fylgst af ánægju með því hvernig
dofnaði „Jermyn-Street-glamp-
inn” sem hún nefndi svo í augum
hans þegar skógar og lyng
Yessney lukust um þau kvöldið
áður. Viljastyrkur hennar og
hernaðarlist hafði sigrað;
Mortimer yrði kyrr.
F yrir utan glugga árdegis-
stofunnar var þríhyrndur grasbali
sem mátti með góðum vilja kalla
tún og hinum megin við lágt lim-
gerði úr vanhirtum blómarunnum
hneig brattari hlíð með lyngi og
burknum niöur í gínandi gil, þéÞ-
vaxið eik og ýviði. í opinskárri
og taumlausri villimennskunni
virtist lífsgleði tengjast laumu-
lega skelfingu við óséða hluti.
Sylvia brosti ánægjulega meðan
hún skoöaði landslagið með lista-
skólaskilningi og svo lá allt í einu
við að hrollur færi um hana.
„Þetta er mjög villt,” sagði hún
við Mortimer sem var kominn til
hennar. „Maöur gæti næstum
haldiö að á svona stað hefði
tilbeiðslan á Pan aldrei dáið út til
fulls.”
„Tilbeiðslan á Pan hefur aldrei
dáiö út,” sagði Mortimer. „Aðrir
nýrri guöir hafa leitt áhangendur
hans afvega stöku sinnum en hann
er náttúruguðinn sem allir hljóta
aö hverfa til aö lokum. Hann hefur
verið nefndur faðir allra guða en
flest börn hans hafa fæöst
andvana.”
Sylvia var trúuð á hreinskilinn
hátt og hneigðist örlítið til heit-
trúar og hún kærði sig ekki um aö
heyra talað um trú sína sem ein-
hvers konar nýsprettu, en það var
að minnsta kosti nýstárlegt og
vakti vonir að heyra Mortimer
heitinn tala af slíkum krafti og
sannfæringu um eitthvað.
„Þú trúir þó ekki í alvöru á
Pan?” spurði hún vantrúuð.
„Ég hef verið kjáni í flestum
efnum,” sagði Mortimer hljóö-
lega, „en ég er ekki slíkur kjáni aö
trúa ekki á Pan þegar ég er hérna.
Og ef þú ert vitur skaltu ekki
stæra þig of mikið af því að trúa
ekki á hann meöan þú ert í landi
hans.”
Það var ekki fyrr en viku
síðar, þegar Sylvia var búin að
tæma töfra gönguferða í skóginum
hjá Yessney, að hún vogaði sér að

38 Vikan SO. tbl.