Vikan - 12.12.1985, Blaðsíða 39

fara í skoöunarferö um húsin á
landareigninni. í hennar huga
kallaði bóndabýli fram mynd af
glaðværum önnum, strokkum,
þreskiþústum, broshýrum mjalta-
stúlkum og hestaeykjum sem
stóöu upp að hnjám í tjörn fullri af
öndum og drukku. Þar sem hún
reikaöi á milli eyöilegra grárra
húsanna á Yessney óöalssetrinu
tók hún fyrst af öllu eftir þrúgandi
þögn og einsemd, líkt og heföi hún
rekist á eitthvert yfirgefið eyöi-
býli, löngu ofurselt uglum og
kóngulóarvef; svo fann hún fyrir
leyndum og aögætnum f jandskap,
sama skugga óséöra hluta sem
virtist liggja í leyni í skógi
vöxnum giljum og rjóðrum. Bak
við þungar huröir og byrgða
glugga heyrðist eirðarlaust hófa-
tramp eöa hringl í keöju og
stundum hálfkæft baul í dýri á
bás. í fjarlægu horni fylgdist úfinn
hundur meö henni með vökulum
en óvingjarnlegum augum; þegar
hún kom nær skaust hann hljóð-
lega inn í húsiö sitt og smaug jafn-
hljóðlega út aftur þegar hún var
komin framhjá. Fáeinar hænur,
sem voru aö leita að æti undir
kvistahrúgu, laumuðust undir hlið
þegar hún nálgaðist. Sylviu fannst
að hefði hún rekist á einhverjar
mannverur í þessum óbyggðum
hlöðu og fjóss hefðu þær flúið eins
og afturgöngur undan augnaráöi
hennar. Þegar hún beygði snöggt
fyrir horn rakst hún loks á lifandi
veru sem flýöi ekki frá henni. í
drullupolli lá endilöng risastór
gylta, tröllvaxnari en borgar-
konan hefði getað gert sér í
hugarlund í villtustu útreikn-
ingum sínum á svínakjöti og fljót
að taka við sér og reiðast og ef
nauðsyn kynni að krefja hrinda
þessari óæskilegu innrás. Það var
komiö aö Sylviu að leggja á flótta
svo lítið bar á. Þar sem hún
þræddi sér leið framhjá verkfæra-
skúrum og fjósum og löngum
gluggalausum veggjum hrökk hún
allt í einu í kút við einkennilegt
hljóð — bergmál af drengshlátri,
gullnum og óræðum. Jan var eini
vinnumaðurinn á býlinu, ljóshærð-
ur, hrukkóttur bóndadurgur, og
hann sást greinilega við störf í
kartöflugarði uppi í miðri næstu
hæð og þegar Mortimer var
spurður þekkti hann engan annan
líklegan eöa hugsanlegan
upphafsmann þeirrar leyndu
hæðni sem Sylvia varð fyrir á
flótta sínu. Minningin um þetta
órekjanlega bergmál bættist við
aðrar hugmyndir hennar um
„eitthvað” leynt og uggvænlegt
sem var á sveimi í Yessney.
Hún sá Mortimer ákaflega
lítið; búskapurinn og skógurinn og
silungsár virtust gleypa hann frá
morgni til kvölds. Einu sinni fór
hún í áttina sem hún sá að hann
hélt í um morguninn og kom þá
að opnu rjóðri milli hnetutrjáa,
enn innilokaðra af risavöxnum
ýviði. í rjóðrinu miðju stóð stein-
stöpull og uppi á honum lítil brons-
mynd af unglegum Pan. Þetta var
dásamlega vel gerð mynd en það
sem helst vakti athygli hennar var
að nýskorinn vínberjaklasi hafði
verið lagður eins og fórnargjöf við
fætur hennar. Vínber voru ekki
algeng á óðalssetrinu og Sylvia
hrifsaði klasann reiöilega af
stallinum. Gremja blandin
fyrirlitningu var henni efst í huga
þegar hún stikaði heim á leið en
vék svo fyrir sterkri kennd sem
líktist einna helst ótta; yfir þétt
runnaþykkni gretti drengsandlit
sig framan í hana, brúnt og
fagurt, með ólýsanlega illileg
augu. Þetta var afvikinn stígur —
raunar voru allir stígar umhverfis
Yessney afviknir — og hún hljóp
áfram án þess að doka við til að
skoða nánar þessa skyndilegu sýn.
Það var ekki fyrr en hún kom að
húsinu að hún áttaði sig á því að
hún hafði misst vínberjaklasann á
flóttanum.
„Ég sá ungling í skóginum í
dag,” sagði hún við Mortimer um
kvöldiö, „útitekinn og fremur
myndarlegan, en hann virtist vera
þorpari. Eflaust var þetta
sígaunastrákur.”
„Ekki fráleit kenning,” sagði
Mortimer, „nema hvað það eru
engir sígaunar í skóginum sem
stendur.”
„Hver var hann þá?” spurði
Sylvia og þar sem Mortimer
virtist ekki hafa neina kenningu
um það hélt hún áfram og greindi
frá því að hún hefði fundið fórnar-
gjöf.
„Ég býst við að þú hafir verið
þar að verki,” sagði hún. „Þetta
er skaðlaus geðbilun en fólki
myndi finnast þú skelfilega kjána-
legur ef það vissi af þessu. ’ ’
„Áttirðu eitthvað við þetta?”
spurði Mortimer.
„Ég — ég fleygði vínberjunum.
Þetta virtist svo kjánalegt,” sagði
Sylvia og gáði að hvort hún sæi
votta fyrir gremju á sviplausu
andliti Mortimers.
„Ég hef ekki trú á að það hafi
veriö skynsamlegt hjá þér,” sagði
hann íhugull. „Ég hef heyrt sagt
að skógarguðirnir séu harla
hræðilegir við þá sem gera þeim
miska.”
„Þeir eru kannski hræöilegir viö
þá sem trúa á þá en sjáöu nú til,
það geri ég ekki,” svaraði Sylvia.
„Hvað um það?” sagði
Mortimer styrkri, blæbrigðalausri
rödd. „Ef ég væri þú myndi ég
forðast skóginn og aldingarðana
og gæta þess aö krækja hjá hyrndu
skepnunum á býlinu.”
Þetta var auðvitað eintóm
þvæla en á þessum afskekkta stað
í skóginum virtist þvælan geta
getið af sér töluverðan óróleika.
„Mortimer,” sagði Sylvia upp
úr þurru, „ég held að viö ættum að
fara til borgarinnar bráðlega.”
Sigur hennar hafði ekki verið
jafnalgjör og hún hafði haldið;
hann hafði boriö hana á völl sem
henni var þegar mikið í mun að
hverfa frá.
„Ég held að þú farir aldrei aftur
til borgarinnar,” sagði Mortimer.
Hann virtist vera að staðfæra spá-
dóm móður sinnar um hann.
Sylvia tók eftir því meö van-
þóknun og nokkurri s j álf sf y rirlitn-
ingu að gönguferðin hennar
daginn eftir var ósjálfrátt farin
fjarri skógarþykkninu. Hvað
varöaði hymdu skepnumar þurfti
naumast viðvörun Mortimers til,
í besta falli haföi hún talið þær
haldnar vafasömu hlutleysi;
ímyndunarafl hennar afkynjaði
maddömulegustu mjólkurkýr og
breytti þeim í naut sem gátu „séð
rautt” á hverri stundu. Hrútinn,
sem var á beit í þröngu hólfi
handan viö aldingarðinn, hafði
hún metið svo, eftir ríflegan
reynslutíma, að hann væri
rólyndur; þennan dag ákvað hún
aftur á móti að láta ekki reyna á
spekt hans því skepnan, sem
venjulega var svo kyrrlát, sýndi
öll merki eirðarleysis og æddi
hornanna á milli á beitilandi sínu.
Lágt og slitrótt væl, líkt og úr ein-
hvers konar sefflautu, barst frá
djúpu gili í grenndinni og það
virtust einhvers konar lausleg
tengsl milli rápsins í skepnunni og
villtrar tónlistarinnar í skóginum.
Sylvia beindi för sinni upp í móti
og klöngraöist upp lyngklæddar
hæðir sem bugðuðust hátt fyrir ofan
Yessney. Flautuleikurinn var að
baki en yfir viöi vaxin gilin við
fætur hennar barst henni annars
konar hljómlist, gjammið í
veiðihundum í eftirför. Yessney
var í útjaðri Devon og Somerset
og veiðidýrin komu stundum þá
leið. Þar kom að Sylvia sá dökkan
skrokk sem æddi hæð af hæö og
hvarf aftur og aftur úr augsýn
þegar hann fór yfir gilin, en að
baki honum hækkaði sífellt þessi
miskunnarlausi kór og hún
stífnaði upp af ákafri samúð sem
maður finnur til með öllum sem
eru eltir og maður hefur ekki
beinan áhuga á að náist. Loks
ruddist hann í gegnum ystu röð
runna og burkna og þarna stóð
másandi, feitur septembertarfur
meö glæsilega búna krúnu. Sú leið
sem lá beinast viö fyrir hann var
að halda niður í brúna polla
Undercombe og leita þaðan í
uppáhalds griðland rauðu hjartar-
dýranna, að sjónum. Sylviu til
undrunar sneri hann aftur á móti
höfðinu upp í hæðirnar og
skokkaði einbeittur áfram yfir
lyngið. „Þetta verður skelfilegt,”
hugsaöi hún. „Hundarnir fella
hann beint fyrir framan nefiö á
mér.” En hundakórinn virtist
þagnaður um hríð og í stað hans
heyrði hún aftur villtan flautu-
leikinn, sem ýmist gall hérna
megin eða hinum megin, líkt og til
að hvetja hjörtinn til hinsta átaks.
Sylvia vék vel úr vegi fyrir
honum, hálffalin í þykkum berja-
runnum, og horfði á hann sveifla
sér stirðlega upp í móti, síðurnar
dökkar af svita, strítt hárið á
hálsinum virtist ljóst í saman-
burði við þær. Skyndilega gall
flautuhljómurinn hvellur í
kringum hana, virtist berast úr
runnunum við fætur hennar og í
sama mund snerist dýrið mikla á
hæli og stefndi beint á hana. Á
svipstundu breyttist meðaumkun
hennar með veiðidýrinu í tryllta
skelfingu yfir hættunni sem hún
var sjálf í; þykkar lyngflækjumar
hindruöu krampakenndar flótta-
tilraunir hennar og hún skimaði
örvæntingarfull niður eftir hvort
hundamir væru aö koma. Miklir
oddar hornanna voru fáeina
metra frá henni og í lamandi
skelfingu mundi hún allt í einu
eftir aðvörun Mortimers um að
gæta sín á hyrndum dýrum. Og
svo fór um hana snögg gleðikennd
er hún sá að hún var ekki ein;
mannleg vera stóð fáein skref frá
henni, upp að hnjám í berja-
runnunum.
„Rektu hann burt!” hrópaði
hún. En veran bærði ekki á sér.
Hornin stefndu beint á brjóst
hennar, römm lyktin af veiði-
dýrinu var í nösum hennar en
augu hennar voru full af hryllingi
þar sem hún sá ekki annað en yfir-
vofandi dauða sinn. Og í eyrum
hennar gall drengshlátur, gullinn
og óræður.
50. tbl. Vikan 39
st á hæðinni