Vikan - 29.01.1987, Síða 55

dansa inn í. Smám saman dansar hún sjálf inn
í kúluna og snýst hraðar og hraðar með
henni. Ljósin brotna í glerprismunum og lit-
brigðin verða fallegri en hún hefur nokkurn
tíma séð, meira að segja kjóllinn hennar verð-
ur sérkennilega rauðbleikur alveg eins og
skýið í draumnum. Hún skynjar umhverfið
sem í órafjarlægð og frnnst hún sogast með
kúlunni ofar og ofar. En hún snýst ekki ein,
henni er haldið fast upp að hlýju brjósti, svo
fast að hún fínnur heitan hjartslátt og heitan
andblæ sem hvíslar ókunnum, framandi orð-
um í eyra hennar, orðum sem hún skilur ekki
en bera með sér svo mikla hlýju að henni hitn-
ar allri.
Hvað vill hann henni, þessi ókunni maður?
Girnist hann líkama hennar? Annað getur
ekki hrifið hann þar sem hann þekkir ekki
sál hennar né hugsun. Tungur þeirra eru fram-
andi svo að þau geta ekki mæst nema í
tungumáli líkama og augna, en augum hans
þorir hún ekki að mæta aftur.
Sál hennar verður einmana þrátt fyrir ná-
lægð mannsins. Hún tekst á flug og svífur
fyrir ofan kristalskúluna. Er hún orðin ósýni-
leg eða komin á annað tilverustig? Getur
fólkið séð hana, þó að hún sjái það? Eða er
hún undir álögum kristalskúlunnar? Hún veit
það ekki. Hún skynjar það eitt að svona vel
hefur henni aldrei liðið, svífandi fyrir ofan
allt og alla.
„Rósa.“ Nafn hennar fellur yfir hana í
marghljóma raddbrigðum af undrun, sárs-
auka og særðu stolti, eins og sverð sem rýfur
álagahjúp. „Af hverju situr þessi útlendingur
við hliðina á þér og af hverju leyfir þú honum
að halda utan um þig eins og hann eigi þig?“
Hún dettur harkalega niður úr draumórum
sínum og lítur óttaslegin upp. Maðurinn, sem
hún er búin að biða eftir og þrá allt kvöldið,
stendur fyrir framan hana.
Loksins er hann kominn. Nú fær hann að
sjá hana í kjólnum sem hún keypti eingöngu
fyrir hann. Osjálfrátt réttir hún úr sér og send-
ir fallegt bros með logandi fyrirheitum. „Af
hverju ertu búinn að láta mig bíða svona
lengi?“ segir hún. „Eg er búin að vera ein svo
óendanlega lengi.“ Heit augu hennar mæta
augum hans sem eru full af ásökun og röddin
er hörð þegar hann svarar: „Ég hélt að þú
gætir beðið ein smástund án þess að daðra
við aðra karlmenn.“ „Daðra?“ Rödd hennar
er spyrjandi og augun stór og full af undrun.
„Ég veit ekki hvað þú átt við. Ég sat og beið
eftir þér og var svo einmana. Þessi maður er
búinn að vera góður við mig og gaf mér í
glas. Ég var þreytt og leið að bíða, en núna
liður mér vel.“ Af hverju var rödd hans hörð
og ásakandi og af hverju dáðist hann ekki
að kjólnum hennar?
„Þú ert full, þess vegna ljður þér vel. Og
hvað er eiginlega að sjá þig?.í hvaða kjól ertu?
Þú lítur út eins og gleðikona." Gleðikona,
gleðikona - orðið stakkst inn í hana eins og
glerbeittur hnífur, margfaldaðist í bergmáli
sínu og varð að heilum gleðikonukór í vitund
hennar. Allt fór að hringsnúast í kringum
hana. Hún greip dauðahaldi í borðbrúnina
til að verjast falli. Sársauki trúgjarnrar, sak-
lausrar sálar, sem var búin að ganga í gegnum
mikil átök, varð svo yfuþyrmandi að meðvit-
undarleysið var líknandi.
„Gleðikona, gleðikona." Hver hafði sagt
þetta um hana? Helsár minning um endalok
þess sem hafði átt að vera upphaf þess dásam-
legasta í lífinu var svo sár að hún gat ekki
grátið. Heljarstór steinn marði hjartað, heilt
bjarg var að kæfa blómið sem hafði sprottið
og blómgast fegurst í lifi hennar. Hún var svo
þreytt að hún gat hvorki bifað hendi né fæti.
Líkaminn allur sár og óteljandi hamarshögg
dundu í höfðinu. En allt var svo mjúkt í kring-
um hana að hún sveif aftur inn í svefninn.
Þegar hún vaknaði aftur leið henni aðeins
betur. Augnalokin voru samt svo þung að það
var mikil áreynsla að opna augun. Mesta
áfallið beið þegar augu hennar opnuðust. Hún
var stödd í hótelherbergi, liggjandi í rúmi við
hliðina á manni sem var henni eins fjarlægur
og ókunnur og hún hefði aldrei séð hann.
Raunveruleiki þess sem gerst hafði án hennar
vitundar þrengdi sér inn í hana eins og græn,
slímug ófreskja og henni lá við köfnun.
„Gleðikona, gleðikona,“ öskraði kórinn
inni í henni af fullum áhersluþunga. Sakleysis-
legur rauður silkikjóll lá á stólbaki við hliðina
á rúminu. Núna fyrst skildi hún hvað hann
var búinn að vera henni dýr. Hún yfirgaf
herbergið eins hljóðlega og hún gat til að
vekja ekki manninn í rúminu. Það var neyðar-
úrræði að íklæðast aftur rauða kjólnum.
Aldrei framar skyldi hann fá að hjúpa líkama
hennar.
Salurinn sem hafði verið hjúpaður glæstum
ævintýraljóma kvöldið áður var núna sneydd-
ur tónum og töfrum, fáránlega ber og nakinn
i grárri morgunskímunni. Hún bað um tösk-
una í hótelmóttökunni. Augnaráðið sem
mætti henni, mældi hana út og fann léttvæga,
brenndi hana inn að hjartarótum. Samt var
hún svo undarlega steinrunnin að sársauki
augnabliksins var,deyfður. Sárustu kvölinni
fylgir oft líkn. Guð minn góður, hvað gær-
kvöldið var fjarlægt. Það var eins og hún
hefði elst um mörg ár. Hún öðlaðist eitthvað
af fyrri styrk við að fara í gallabuxur og
peysu. Var hún með því að losa sig úr álögum?
Hún andaði léttar þegar þungar dyr stein-
kastalans lokuðust að baki hennar. Henni leið
eins og hún væri að stíga út úr hamrabergi
þar sem hún hefði verið lengi í álagafjötrum.
Hressandi vindblær morgunsins fékk blóðið
til að þjóta fram i kinnarnar. Gamla, góða
úlpan hlífði henni alltaf jafnvel. Taskan sem
hún bar var blýþung, samt var aðeins fisléttur
kjóll í henni. Hvað átti hún að gera við þessa
þungu byrði? Átti hún að ramma kjólinn inn
til minningar um kvöld í lífi ungrar stúlku
kvöldið þegar hún missti sakleysi -sitt? Nei,
hún þurfti ekki að ramma hann inn til að
muna eftir kvöldinu, það yrði alltaf brenni-
merkt í hjartanu. Hún yrði að losna við hann
á annan hátt.
Hálffrosin tjörnin kom í sjónmál. Ætti hún
að drekkja honum, horfa á dýrð hans blikna
í drullugu vatninu, kasta á hann steinum og
sökkva honum? Draumurinn stóð allt í einu
ljóslifandi fyrir henni og hún fylltist ofsa-
bræði, reif kjólinn upp úr töskunni og fór að
tala til hans eins og hann væri lifandi. „Hvað
á ég að gera við þig? Þú ert ekkert annað en
tælandi köngullóarvefur og dýrð þín ætluð til
að heilla ungar stúlkur í net þitt.“ Róleg rödd
rauf eintal hennar við kjólinn. Röddin sagði:
„Hvað hefur þessi fallegi kjóll gert þér, sem
er skapaður til að umvefja konuna og endur-
spegla fegurð hennar?“ Hvaðan kom þessi
rödd? Kom hún frá likneskjunni sem sat á
bekk við tjörnina? Eða var þetta steinrunnin
mannsmynd?
Sjálfsvitundin færðist frá henni sjálfri og
að ungum manni sem sat þarna eins og stein-
runninn og starði stjörfum augum út i vatnið.
Hvaða áfall hafði lífið veitt þessari einmana
veru sem var með sorgina skráða í hverjum
andlitsdrætti? Hún vissi það ekki, myndi
kannski aldrei fá að vita það. Sorgin var hans
byrði alveg eins og nóttin var hennar. Nýrri
hugsun skaut upp í huga stúlkunnar og áður
en hún vissi af stóð hún með kjólinn fyrir
framan manninn og orðin hrundu af vörum
hennar.
„Þekkirðu ástina?“ Það var eins og maður-
inn vaknaði úr dvala. Augu hans voru lifandi
þegar þau mættu hennar í tregablandinni ang-
urværð: „Jú, víst hef ég kynnst henni en því
miður alltof skamman tíma.“ Hún rétti hon-
um kjólinn og sagði: „Viltu gefa stúlkunni sem
vill leyfa þér að eiga sig þennan kjól? Ég vona
að rauði liturinn gefi ykkur báðum fallega
kvöldstund.“ Gleðibjarmi lifnaði á andliti
unga mannsins. Hann tók við kjólnum og
sagði: „Ég þigg kjólinn og vona að ég verði
það gæfusamur að eiga rósrauða kvöldstund
í skini hans. Hann mun aljtaf minna mig á
þig og þennan fund okkar. Þegar maður er
sjálfur sokkinn í sorg og sjálfsmeðaumkun,
gleymir maður oft öllum hinum sem svipað
er ástatt fyrir. Guð gefi þér góðan dag, við
erum sálufélagar í áföllum lífsins." Hann rétti
hanni höndina og þau mættust í hlýju handa-
bandi. Einlæg hlýja orða og handabands
mýkti frosið hjarta stúlkunnar og gaf henni
likn táranna.
Þennan morgun lífsins gekk hún og gekk.
Það var eins og hún gæti ekki hætt að ganga,
fyrst stefnulaust en síðan ákveðnara með
hverju spori. Hún varð allt í einu svo undar-
lega létt á sér, svo óendanlega frjáls. Núna
sá hún orð og gerðir hans sem hafði heillað
hana í réttu ljósi og sá hvað hún hafði verið
barnalega trúgjörn. Þetta var eins og martröð
eða vondur draumur sem tíminn átti eftir að
milda. Markmiðið blasti við henni bjart og
fagurt. Núna fyrst sá hún hvað það var henni
mikils virði. Ákveðin og létt í spori tók hún
stefnuna á það.
5. TBL VI KAN 55