Vikan - 19.03.1987, Blaðsíða 55

konu sinni bollann. Síðan endurtók hún þetta
fyrir sjálfa sig. Þær drukku hægt og rólega
og spjölluðu saman. „Þetta er bara eins og
sautjánda júní," sagði hún og flissaði. Brenni-
vínið var farið að hafa sín áhrif. Útvarpið var
í gangi og af og til heyrðist þulurinn segja
nýjustu fréttir, eftir því sem þær bárust. Þess
á milli var leikin tónlist af ólíklegasta tagi.
Skyndilega varð uppi fótur og fit, starfsfólkið
rauk upp og einhver þaut að útvarpinu og
hækkaði.
„Nýjustu fregnir herma að í Amsterdam
hafi sést, að vísu mjög dauft, letur í einni bók
á bókasafni þar í borg. Sérfræðingar streyma
að safninu til að fylgjast með bókinni. Sagt
er að hún sé eftir Barböru Kartland en nafn-
ið á bókinni höfum við því rniður ekki. Við
látum vita um leið og fréttir berast."
Þulurinn hætti og setti tónlist á. Það virtist
vera einhver hergöngumars. Hann stöðvaði
tónlistina og sagði að hann hefði ætlað að
reyna að finna hollenska tónlist en því miður
hefði hann ruglast á plötum, það væri svo
erfitt að þekkja þær í sundur því allt letrið
vantaði á þær. Hann setti aðra plötu á fóninn
og um salinn hljómaði „Strákarnir á Borg-
inni" með Bubba Morthens. Það var greini-
legt að þulinum gekk illa að fínna viðeigandi
tónlist en hann hafði gefist upp á „Túlips frá
Amsterdam" eða einhverju ámóta.
Þær stöllur fengu sér meira kaffi og út i
það. Jóhanna hafði bersýnilega gleymt því að
hún var „ráðsett frú" og sat með pilsið uppi
á miðjum lærum og fæturna langt í frá að
vera krosslagða, eins og konur i þröngum
pilsum eiga að sitja. „Jóhanna min, lagaðu á
þér pilsið," bað hún og bætti síðan við: „Við
ættum kannski að fara að koma okkur heim."
Jóhanna togaði pilsið niður. „Er þetta betra
svona?" sagði hún og flissaði. Fólkið í salnum
var farið að ókyrrast.
Aftur rauf þulurinn tónlistina og var nú
mikið niðri fyrir:
„Heyrst hefur hér í Reykjavík að á Borgar-
bókasafninu hafi sést dauft letur, einnig í bók
eftir Barböru Kartland. Allir bókmenntasér-
fræðingar borgarinnar eru komnir á staðinn
og rannsaka málið af miklu kappi."
Hann hélt áfram. Þær vinkonurnar urðu
ásáttar um að tími væri kominn til að fara.
Þær þökkuðu Konráði fyrir kaffið og köstuðu
kveðju á fólkið í salnum. Þegar þær kontu út
í góða veðrið slöguðu þær pínuiítið.
„Ég á meira heima," sagði Jóhanna, „kom-
um þangað." „Sammála, sammála. sammála
síðasta ræðumanni, tralalalala..." sönglaði
hún og tók nokkur dansspor. Þær röltu út á
Lækjartorg. Mikill mannfjöldi stóð þögull og
hlustaði á útvarpið í gjallarhorni sem einhver
hafði komið fyrir. Þær heyrðu að þulurinn
var æstur þegar hann sagði frá því að letrið
í bókinni væri að skýrast smátt og smátt. Eins
liafði frést að í fleiri löndum væri hið sama
uppi á teningnum: dauft letur hefði sést í
bókunt Barböru Kartland.
Fólkið á torginu hafði misjafnar skoðanir
á málinu og spjallaði sín á milli. Einhverjum
þótti undarlegt að letrið skyldi koma til baka
í þessu formi og í þessum bókum. „Algjört
hneyksli," heyrðist einhver segja. „Hefði þetta
verið Kiljan eða Hemmingvei, eða einhver
annar menningarlegur, þá hefði verið hægt
að skilja það,". sagði leiklistargagnrýnandi hjá
einu dagblaðanna. Einhverjir nærstaddir tóku
í sama streng. Öðrum fannst þetta engu máli
skipta. Þulurinn í útvarpinu bað fólk vinsam-
lega að fara ekki á Borgarbókasafnið, það
gæti tafið fyrir rannsóknum ef öngþveiti
myndaðist þar.
Það var eins og henni þætti eitthvað deyja
innra með sér. Nú var ekkert gaman lengur.
„Því í ósköpunum þurfti þetta að lagast, ein-
mitt núna þegar allt var að byrja að verða
skemmtilegt?" Henni varð hugsað til eigin-
mannsins.
„Ég held ég verði að athuga urn Eirík,"
sagði hún við Jóhönnu. „Ertu galin, hvernig
dettur þér það í hug?" svaraði Jóhanna.
„Hann getur sko bjargað sér sjálfur. Nú kom-
um við heim til ntín og fáum okkur sérrí."
Þær gengu í góða veðrinu. Henni var alveg
sama þótt bíllinn hennar væri í forsetastæð-
inu. Þegar þær komu heint til Jóhönnu sat
öll fjölskyldan í eldhúsinu. Allir töluðu hver
upp í annan, kettirnir veinuðu, útvarpið var
á fullu og enginn tók eftir klæðaburði vin-
kvennanna. „Þegiði!" öskraði eiginmaður
Jóhönnu, „ég er að reyna að hlusta." Þulur-
inn sagði að nú væri svo kornið að dauft letur
sæist einnig í bókum eftir Pétur Gunnarsson
og að einhver hefði getað stautað sig fram
úr Ijóði eftir Aðalstein Ásberg Sigurðsson.
„Sei, sei, þetta er allt að koma," sagði eigin-
rnaður Jóhönnu og dró tommustokk upp úr
vasa sínum og rýndi á hann. „Ekkert þarna
ennþá," tautaði hann. Krakkarnir ruku á
fætur. „Við erum farin niður í bæ,“ kallaði
tólf ára stúlkan, dóttir þeirra, unt leið og þau
þutu út. „Hefur einhver gefið köttunum?"
kallaði eiginmaður Jóhönnu á eftir þeim en
leit svo á þær þar sem þær stóðu ennþá í sömu
sporunt. Hann starði á konu sina. „I hverju
ertu eiginlega?" „Ég er íðí," svaraði hún og
skellihló. „ Og þú?" Hann starði líka á hana.
„Ég er líka íðí," svaraði hún og skríkti Jó-
hönnu til samlætis.
Þær fóru inn í stofuna og náðu í sérríflösk-
una. Jóhanna fann engin sérríglös svo hún
náði í leirkönnur í eldhúsið. „Eigin fram-
leiðsla, elskan mín." „Þýtur í laufi, bálið
brennur," sönglaði hún og reyndi að spila á
gamlan, falskan gítar sem hékk á vegg í stof-
unni. Jóhanna hellti leirkrúsirnar fullar af
sérríi og rétti vinkonu sinni aðra. „Hifopp,
æpti karlinn. Inn nteð trollið, inn," söng Jó-
hanna fullum hálsi. „Eru allar kellingar
bæjarins orðnar vitlausar?" stundi eiginmaður
Jóhönnu og virtist nóg boðið. „Dónt þró jor
lov avei, nó nó nó,“ sönglaði Jóhanna. „Skál
og syngja. Skagfirðingar, hlustum á gömlu
góðu Bíttles." Stofuhurðin lokaðist með há-
vaða. Þær létu öllurn illum látum. Eiginmaður
Jóhönnu fór inn í stofuna til þeirra og settist
við símann sem var á borðinu. „Bannað að
hringja," æpti Jóhanna, „nema í neyðartilfell-
um!“ „Þetta er neyðartilfelli," æpti hann á
móti. „Lækkið þennan fjandans hávaða. Ég
ætla að hringja í Eirík og láta hann hirða
þessa hippakellingu sína." Hann hringdi en
sama var þeim, þær skemmtu sér konunglega.
„Við skulum fara á Upp og niður í kvöld,"
hvislaði Jóhanna: „Ég er með tvo boðsmiða
á dömukvöld, engir kallar fá aðgang. Þú
veist, það er þessi Panhópur sem allt er að
gera vitlaust!" Þær hlógu hátt og mikið.
Skömmu síðar kom Eiríkur. Hann var
þungur á brún. Þeir ræddust við í eldhúsinu.
Úr stofunni barst hávær bítlatónlistin og þeir
heyrðu konur sínar syngja hástöfum. „Þær
eru endanlega orðnar vitlausar," sagði eigin-
maður Jóhönnu. „Þar kom að því," svaraði
Eiríkur. „Þvílíkur andskotans dagur."
Hann leit á úrið af gömlum vana. Viti menn:
Með því að bera það upp að ljósinu sá hann
móta fyrir daufurn tölustöfum. „Þetta er svei
rnér þá eitthvað að lagast," sagði hann við
eiginmann Jóhönnu. „Já, mérsýnist það lika,"
svaraði hann og góndi á tommustokkinn sinn.
„Þetta er allt að koma til."
„Hvað eigum við að gera við þær?" sagði
Eiríkur og benti með höfðinu í átt til hávað-
ans í stofunni. Eiginmaður Jóhönnu hugsaði
sig um stundarkorn. Bröndóttur köttur stökk
upp í fangið á honum. „Burt með þig, Póst-
ur, ég er að hugsa." Hann bandaði kettinum
frá sér. „Nú veit ég: Við förum með þessar
snaróðu kellingar okkar út að djamma, til
dæmis á hótelið á Þingvöllum, og gefum þeim
meira í staupinu, mér finnst þær bara þræl-
skemmtilegar!"
„Samþykkt," svaraði Eiríkur og þeir hlógu
og tókust í hendur.
Þulurinn í útvarpinu byrjaði aftur: „Nú
virðist allt benda til þess að eðlilegt ástand
sé að komast á í landinu, já og úti í heimi
líka. Búast má við því, miðað við ástandið á
þessari stundu. að fiestum ætti að verða kleift
að lesa eitthvað þegar líður á kvöldið. Letrið
er að koma, þótt enn sé það dauft, en mér
er mikil ánægja að geta sagt hlustendum frá
því að nú getur þulur lesið á klukku útvarps-
ins, að vísu með sterkum gleraugum, en, góðir
hlustendur: Klukkan er núna ÁTJÁN
FIMMTÁN, takið eftir, átján fimmtán, og
nú höfum við fundið plötuna með laginu
„Túlips frá Amsterdam", gjörið þið svo vel.
Fréttum verður útvarpað klukkan nítján."
Eiginmaður Jóhönnu slökkti á útvarpinu.
„Hvað skyldi hafa valdið þessu?" spurði
Eiríkur.
„Ja, það er nú það," svaraði eiginmaður
Jóhönnu. „Hvað sem það nú var þá nenni
ég ekki að pæla í því núna." „Ekki heldur
ég,“ sagði Eiríkur. „Núna gerum við eitthvað
ærlega skemmtilegt í TILEFNI DAGSINS!"
„Sí lofsjú je je je,“ heyrðist úr stofunni.
Þeir stóðu á fætur, náðu sér í glös og gengu
inn í stofuna.
12 TBL VIKAN 55