Vikan - 14.05.1987, Blaðsíða 31

Al Pacino í
hlutverki
Tony Montana
í Scarface.

It 1. . fl K

l m Ifl

fl ’W : :.íflflf H
^fl M

H fl

. ; ’
áttum ekkert sjónvarp og ég lifði mig svo
inn í það sem ég var að gera að ég vissi
oft ekki hvað tímanum leið.
Ég lifði þó í hinurn raunverulega heimi
líka. Ég átti vini. En þegar ég var að
velta fyrir mér hlutverkum hjálpaði það
mér gegn einmanaleika. Þannig lærði ég
Shakespeare. Ég var svo heppinn að eiga
móður sem hvatti mig.
Ég drakk og allt það. Það var mikið
af hvatningu í kringum mig og því tilfinn-
inganæmari sem maður er því meira
heldur maður sig þurfa að slæva skyn-
færin með eiturlyfjum eða áfengi. Smám
saman gerir maður sér grein fyrir hverju
hægt er að koma til leiðar ef maður
hættir. Ég hætti smám saman og hlutirn-
ir skýrðust aðeins, en bara aðeins.
Ég vil vera nafnlaus en svona vinna
hefur ekkert gildi ef enginn veit hver
rnaður er. Maður fær enga viðurkenn-
ingu og það sem verra er, enga vinnu.
Það er erfiðara en að vera frægur. Að
vera viðurkenndur og metinn byggist á
heppni og réttri tímasetningu. En það
er samt sem áður meira sem þarf til.
Hvað sem það er þekkir maður þetta
þegar rnaður sér það. Það kemur fyrir
að söngvarar á skemmtistöðum hafi það.
Robert De Niro hafði það þegar hann
var ungur og Dustin Hoffman hafði það
líka þegar hann var ungur. Ég held að
þetta sé þörf. Ég held að ef maður hugs-
ar þetta til enda sjái maður að þetta
leiðir allt að einu; ef maður hefur „þetta"
ekki „deyr" hann.
Það er gott að fara heim til annars
fólks og hlusta á vandamál þess. Ég hef
ekki þekkt margar konur sem ekki eru
leikkonur. Vinnan getur dregið mann til
sín óeðlilega lengi en ef maður hefur efni
á þvi eru til aðferðir sem maður getur
notað í þeim tilgangi að hitta fólk.
Þegar ég hugsa um það núna fyndist
mér frábært að standa í ástarsambandi
við konu sem væri líka vinur minn og
ég hennar. Ég held að ég vilji eignast fjöl-
skyldu og ég býst við að ég muni gera
það. Það höfðar mjög til mín. Ég býst
við að gott samband geri það að verkum
að maður finni nokkurs konar heilindi.
Ef maður er einn held ég að honum finn-
ist hann aldrei vera heill.
Þegar ljósin skína á mann er erfitt að
sjá hvað er fyrir framan. Ég hugsa ekki
einu sinni um það að leika - nema þegar
ég er á sviðinu. En ég tek samt eftir. Ég
fer um bæinn í stóra bílnum mínum, bíl-
stjóri keyrir fyrir mig og ég bara sit og
horfi út um gluggann. Og það er ekki
nauðsynlegt að horfa með augunum.
Að standast skiptir öllu máli. En
hvernig get ég haldið áfram að gera það?
Með heppni og af því mér fmnst þetta
skemmtilegur leikur. Mér finnst gaman
að taka þátt í honum.
20. TBL VIKAN 31