Vikan - 24.09.1987, Síða 15

í augum eru ýmis ákvæði Kóransins, hinnar helgu bókar
múslíma. Kóraninn mælir fyrir um að konan sé manninum
undirgefin í orðanna fyllstu merkingu. Hún má einungis
þéna helnring af tekjum eiginmannsins og fyrir dómstólum
er vitnisburður tveggja kvenna virtur til jafns við framburð
eins karlmanns. Ef eiginmaðurinn kýs að skilja við konu
sína nægir honum að segja í þrígang við hana „Ég skil við
þig“ og hún er þar með orðin kona ein, hefur ekki einu
sinni rétt til að halda börnunum. Leila segir tilveru músl-
ímskra kvenna byggjast á að láta að vilja mannsins og slíka
hugmyndafræði getur hún ekki hugsað sér að kalla yfir sig
og sína afkomendur.
Leila gegnir öllum venjulegum störfum hermannsins og
er í engu hlíft. Hún lifir á landamærum lífs og dauða þar
sem enginn veit hvað býr í grasinu eða hvort henni muni
auðnast að sjá til sólar næsta dag. Eitt af störfum hennar
innan hersins er kennsla. Hún sér um að gefa hermönnun-
um innsýn i sálarfræði og trúarheimspeki svo þeir viti af
hverju stríðið geisar og til hvers er barist. Með sprengju-
gnýinn í eyrunum og eyðileggingu styrjaldarinnar hvert sem
augað lítur axlar Leila hríðskotariffilinn. Hún segir að lok-
um að markmið hennar sé ekki að drepa. Hið eina sem
hún sækist eftir er rétturinn til að vera til og lifa af.
Samia er aðeins sautján ára gömul og býr á vesturbakkan-
um. Líkt og stalla hennar í austurhluta Líbanon er hún
vígbúin frá hvirfli til ilja. „Ég berst ekki af drápsfýsn held-
ur til að verja mig og mína,“ segir þessi arabíski hermaður.
Hún er af þeirri kynslóð unglinga sem þekkir ekkert annað
en hörmungar og ógnaröld stríðsins. Vopnaburður er henni
jafneðlilegur og skólabækurnar. Þegar tímum lýkur í skól-
anum klæðist hún herbúningnum og fer út á götur til að
verja sinn hluta „grænu línunnar“. Hún stefnir í læknanám
og henni býður við glóruleysi eyðileggingarinnar. Þrátt
fyrir það álítur hún það skyldu sína að þjóna föðurlandinu
og verja það fyrir yfirgangi falangista.
Falangistar eru stærsti og öflugasti hópur kristinna sem
berst í Líbanon. Líkt og aðrir múslímar beinir Samia sjón-
um sínum aðallega að þeim. Hún staðhæfir að falangistar
einoki bestu störfin þannig að múslímar komist ekki að.
Þetta á sérstaklega við shíta sem eru verst staddir fjár-
hagslega og búa í suðurhluta Vestur-Beirút. Hún segir að
falangistar haldi að Líbanon sé þeirra eign og þeir einir
eigi rétt á landnæði þar. Hún sér misskiptingu efnalegra
gæða og finnst að á sér sé troðið í stóru sem smáu.
Þó þetta sé afar mikil einföldun á pólitísku ástandi í
Líbanon er þetta sá veruleiki sem blasir við aröbum sem
nú vaxa úr grasi. Samia segist ekki hata kristið fólk, að-
eins falangistana. „Margir þeirra eru saklausir eins og við.
Það sem við viljum er réttlæti en falangistarnir vilja ekki
láta það eftir okkur svo við eru tilneydd að berjast fyrir
því sem okkur ber,“ segir hún.
Einu sinni i viku les hún Kóraninn með krökkum í les-
hring. Henni finnst múhameðstrúin alls ekki afturhaldssöm
eða bókstafsleg. Hún viðurkennir þó að íhaldsfólk sé til
en trú þess sé ekki hin rétta múhameðstrú og bendir á að
hún sé til dæmis í háskóla. Þegar Samia leggst til svefns á
kvöldin glymja byssukjaftarnir í fjarska en hún sefur rólega
þrátt fyrir það. Að morgni „axlar hún sín skinn“, bregður
skýluklút yfír hárið og fer til skylduverka, grá fyrir járnum
rétt eins og vestrænn einkaritari væri að skreppa á skrifstof-
una.