Vikan - 11.02.1988, Blaðsíða 35

SOMERSET
MAUCHAM
sjúkrahúsið. Ég get ekki haldist þar við
lengur.
Það var eitthvað mjög áhrifamikið í hin-
um stuttu, hvössu setningum hans. Þær
hljómuðu kröftuglega. Ég hafði aðeins horft
á hann lauslega en nú horfði ég á hann með
forvitni. Hann var lítill og þrekinn, líklega
um þrítugt. Andlitið var kringluleitt og feitt
og í því skinu lítil, dökk og skær augu. Hann
var snoðklipptur. Höfuðið var eins og
byssukúla í lögun. Hann var í bláum fötum,
dálítið snjáðum. Það voru hné í buxunum
hans og vasarnir voru úttroðnir.
— Þér vitið hverjar skyldur læknis við
sjúkrahús eru? Hver dagurinn líkist mjög
öðrum. Og þetta er allt sem ég horfi fram á
það sem eftir er ævinnar. Finnst yður það
vera þess virði?
— Þetta er yðar atvinna, svaraði ég. - Og
ég skil ekki hvers vegna þér eruð að heim-
sækja mig.
— Jæja, mig langaði til að vita hvort þér
hélduð að enskur læknir fengi nokuð að
gera á Spáni?
— Hvers vegna á Spáni?
— Ég veit ekki, mér datt það bara í hug.
- Það er svo sem ekkert sældarbrauð.
Þér skiljið, - sagði ég brosandi.
- En þar er sólskin, gott vín og gott loft.
- Það er best að ég segi blátt áfram það
sem ég hefi að segja. Ég heyrði af tilviljun að
það væri enginn enskur læknir í Seville.
Haldið þér að ég geti unnið þar fyrir mér?
Er það vitfirring að hætta við gott og öruggt
starf og leggja útí óvissuna?
- Hvað segir konan yðar um það?
- Hún er fús til að fýlgja mér.
- Þetta er mikil áhætta.
— Ég veit það. Én ef þér segið: gerið það,
mun ég gera það, - ef þér segið: verið kyrrir
þar sem þér eruð, mun ég vera kyrr.
Hann horfði ákefðarlega á mig með
björtum, dökkum augum og ég vissi að
hann meinti það sem hann sagði.
Ég varð hugsi.
— Þetta varðar alla framtíð yðar. Þér
verðið að úrskurða þetta sjálfur. En ég get
sagt yður þetta: Ef yður langar ekki í pen-
inga en sættið yður við að vinna mikið til að
geta lifað, þá skuluð þér fara því að þér
munuð lifa dásamlegu lífi.
Hann fór. Ég hugsaði um hann í einn eða
tvo daga og gleymdi honum síðan. Atvikið
leið mér algerlega úr minni.
Mörgum árum síðar, að minnsta kosti
fimmtán árum síðar, vildi svo til að ég var
staddur í Seville. Og þar sem ég var dálítið
lasinn spurði ég dyravörðinn á veitingahús-
inu hvort nokkur enskur læknir væri í borg-
inni. Hann kvað svo vera og fékk mér heim-
ilisfang hans. Ég fór í frakka og þegar ég ók
upp að húsinu kom lítill, feitur maður út.
Það kom hik á hann þegar hann sá mig.
- Eruð þér að heimsækja mig? spurði
hann. - Ég er enski læknirinn.
Ég skýrði frá erindi mínu og hann bauð
mér inn. Hann bjó í venjulegu spönsku húsi
og inni í lækningastofunni sem var áföst við
húsið var allt fullt af skjölum, bókum, lækna-
ritum og drasli. Sérhverjum vandfýsnum
sjúklingi mundi hafa brugðið við að sjá
þetta.
Hann afgreiddi mig. Síðan spurði ég hann
hvaða laun hann hefði.
Hann hristi höfuðið og brosti.
- Ég hefi engin laun.
- Hvers vegna í ósköpunum ekki?
- Munið þér ekki eftir mér? Jæja, ég er
hérna vegna dálítils sem þér sögðuð mér.
Þér breyttuð lífinu fyrir mér. Ég heiti
Stephens.
Eg hafði ekki minnstu hugmynd um hvað
maðurinn var að segja. Hann minnti mig á
samtal okkar, endurtók það sem við höfðum
talað um og smátt og smátt þegar leið á
nóttina mundi ég, óljóst þó, eftir atvikinu.
- Ég hefi oft verið að brjóta heilann um
hvort ég myndi nokkurn tíma sjá yður aftur,
sagði hann. - Hvort ég myndi nokkurn tíma
fá tækifæri til að þakka yður fýrir allt það
sem þér hafið gert fýrir mig.
- Það hefir þá borið einhvern árangur?
Ég horfði á hann. Nú var hann orðinn feit-
ur og sköllóttur en augun leiftruðu glaðlega
og hið feita rauðleita andlit hans bar vott
um ágætt skap. Fötin sem hann var í voru
hræðilega tötraleg og höfðu augsýnilega
verið saumuð af spönskum klæðskera. Hann
var með spánskan barðastóran, dökkan hatt.
Hann var eins og svallari en þó hafði maður
samúð með honum, — og það er ekki hægt
að hugsa sér yndislegri mann til að drekka
með glas af víni.
- Þér eruð auðvitað giftur? spurði ég.
- Já. En konan mín kunni illa við sig á
Spáni. Hún fór aftur til Camberwell. Þar á
hún heima.
- En hvað það var leiðinlegt.
Piparsveinsbrosi brá fyrir í svörtum aug-
unum.
- Lífið tekur og gefur, tautaði hann.
Hann hafði varla sleppt orðinu þegar
spönsk kona, komin af léttasta skeiði en þó
djarfleg og fögur, birtist í dyrunum.
Hún talaði við hann á spönsku og mér gat
ekki skjátlast að hún væri húsmóðirin.
Þegar hann fýlgdi mér til dyra, sagði
hann:
- Þér sögðuð mér þegar ég sá yður síðast
að ef ég færi hingað yrði ég að vinna mikið
til að geta lifað en að ég mundi lifa dásam-
legu lífi. Jæja, mig langar til að segja yður að
þér höfðuð á réttu að standa. Ég hefi verið
fátækur og mun alltaf verða það. En ham-
ingjan veit að ég hefi notið mín og lífsins. Ég
vildi ekki skipta á kjörum mínum við nokk-
urn konung í heiminum.