Vikan - 21.07.1988, Qupperneq 19

flnna það sem honum hentar."
Steinunn talar um árangur sinn á stúd-
entsprófinu af mikilli hógværð. „Ég bjóst
alls ekki við að fá öli þessi verðlaun, ég
fékk heilt bókasafn!" segir hún og undrun-
artónninn er enn merkjanlegur í röddinni.
„Þegar ein vinkona mín orðaði það við
mig stuttu áður að ég væri ekkert ólíkleg-
ur dúx þá fannst mér það alveg út í bláinn.
Enda efast ég ekki um að einhver af yngri
krökkunum hefði hæglega getað náð betri
árangri, en þau skortir ef til vill alvöruna á
þessum árum. Það skemmtilegasta við
myndirnar sem voru teknar af mér við út-
skriftina er líka svipurinn á mér þegar mér
voru afhent verðlaunin, ég var svo hissa."
Alltaf eitthvað
til að hlakka til
— Það er ef til vill út í hött að spyrja
svona önnum kafna konu um áhuga-
mál?
„Tómstundirnar eru frekar fáar og yfir-
leitt eytt með fjölskyldunni. En ég sauma
fötin á okkur, saumaði stúdentsdragtina á
mig og næsta verkefhi er að sauma flug-
mannajakka á Friðgeir. Hann er búinn að
safha heilmörgum merkjum til að setja á
jakkann, þetta verður rosalega flott. Ég les
Andrés Önd fyrir svefhinn og á sérstökum
stundum les ég bókmenntir, en þá verð ég
að hafa gott tóm til þess. Ég fékk ritsöfti
Mark Twain og Steins Steinarrs við út-
skriftina og á eftir að líta í þau þegar tæki-
feri gefst til.“
- Attu þér einhvern uppáhaldsstað?
„Ég er nú eiginlega alþjóðaborgari og
hef ferðast heilmikið innanlands og utan,
en uppáhaldsstaðurinn verður alltaf „dal-
urinn græni“, Reykjadalur í Þingeyjarsýslu,
þar sem afi minn og amma bjuggu. Þaðan
á ég bestu minningarnar. Svo hef ég alltaf
hálfgerða heimþrá til Þýskalands, ég kunni
afskaplega vel við mig þar. Við bjuggum í
litlu þorpi í N-Þýskalandi, rétt fyrir utan
Bremerhaven. Þorpið er byggt í kringum
hæð, efst er mylla og húsin eru ekta gamal-
dags hús úr rauðum múrsteinum með
stráþökum alveg eins og klippt út úr
Grimmsævintýrum." Hún sýnir mér mynd-
ir og bendir á kastala sem er í miklu uppá-
haldi hjá þeim mæðginunum. Við ætluð-
um að vera þarna í þrjú ár, en vorum bara
búin að vera í þrjá mánuði þegar slysið
breytti öllu. Síðan höfum ég og strákamir
farið tvisvar í heimsókn og erum að gæla
við þá hugmynd að fara aftur nú í sumar,
Friggi leggur fyrir alla blaðburðarpening-
ana sína fýrir ferðinni," segir hún stolt af
syni sínum.
— Hvað um annað hjónaband?
„Ég hef ekki fundið herra Súpermann
ennþá,“ segir hún hálfhlæjandi." Hún hikar
aðeins, leitar að réttu orðunum. „Mér
finnst ég líta svolítið öðruvísi á lífið en
mínir jafnaldrar, ég tek því alltaf með fyrir-
vara. Það er alltaf sá möguleiki að allt geti
klikkað aftur, ekki það að ég láti það aftra
mér í neinu. En að þessu leyti er ég ef til
vill svolítið eins og gömul kona. Mér finnst
karlmenn í dag bara vera barn síns tíma en
þeim finnst ég ef til vill alltof alvarleg.
Hins vegar er ég ekkert að leita, ég hef
ekki farið út að skemmta mér í 2—3 ár, það
er svo mikið skemmtilegt að gerast í mínu
lífi að þetta mætir afgangi. Bræðrum mín-
um og vinum finnst að vísu fullmikið vera
komið af einsemd og það kemur fýrir að
vinir mínir stunda smá miðlun, en ég hef
þá kenningu að þetta komi þegar maður er
tilbúinn."
- Ertu aldrei einmana?
„Ekki núorðið. Áður kom það fyrir, en
ég á góða að sem hafa verið mér allt. Ég
finn lítið fýrir þvi að vera ein, er sjálfri mér
nóg. Það er líka alltaf eitthvað til að hlakka
til.“ Við göngum firam í forstofúna, þar sem
Steinunn hefúr á prjónunum að rífa niður
veggfóður og setja nýjar flísar. Parketið á
stofuna og ganginn lagði hún sjálf með að-
stoð bróður síns og ófá handtök hefúr hún
lagt í breytingar á öðrum herbergjum
ásamt syni sínum. „Kona sem býr ein getur
gert svo til allt án mikillar aðstoðar,“ segir
hún yfirlætislaust. „Það er bara spurning
um vilja og sjálfstraust. Ekkert er ómögu-
legt.“
Ég kveð Steinunni Friðgeirsdóttur, en
óbilandi bjartsýnin og lífsgleðin fylgir mér
út í bílinn og inn í vordaginn. □
Mér finnst
ég líta
svolítið öðruvísi
á lífið en mínir
jafnaldrar, ég
tek því alltaf
með
fyrirvara. ww
Ásamt
yngri
syninum,
Gunnari
Magnúsi,
sem er
þroska-
heftur.
VIKAN 19