Vikan - 24.08.1989, Qupperneq 39

DULFRÆÐI
er í Guði og Guð er í mér. Guð er alls stað-
ar. Ekkert er til fyrir utan hann. Ég flnn að
það er sama hvar maður er og hver störf
manns eru, hversu lítilfjörleg þau kunna
að sýnast, aðeins að þau séu unnin af
samviskusemi og skyldurækni. Samhliða
þeim getur hver og einn auðgað anda sinn
og eignast þann fjársjóð sem hvorki mölur
né ryð fær grandað. Og mér verður Ijóst
að hver einasta jákvæð hugsun er viðbót í
þennan fjársjóð, hversu lítil sem hún er.
Og einnig hvert hlýlegt og vingjarnlegt
orð, allt myndi bera að sama brunni, allt
myndi geymast, ekkert glatast og það væri
aðeins eitt sem máli skipti. Pað væri Guð
og að glæða guðsríki innra með sér.
Það var svo margt sem ég sá og skynjaði
og fékk svör við, sem ég hafði þráð og
hungrað eftir að vita. Ég átti aðeins eina
ósk og hún var sú að allir vildu leita Drott-
ins og finna hann og misnota ekki líf sitt.
Það riði á svo óendanlega miklu.
En nú er kippt í mig. Ég dregst að rúm-
inu, ég segi lárétt því þótt ég stæði upprétt
þegar ég var látin í friði, þá dróst ég alltaf
lárétt þegar átt var við líkamann í rúminu
og þegar hreyft var við honum var eins og
kippt væri hastarlega í mig og ég dróst að
án þess að ég gæti við það ráðið, eins og
segull að stáli. En nú vil ég ekki með
nokkru móti fara aftur inn í þennan þunga,
óviðráðanlega líkama í rúminu. Ég berst
fyrir utan hann af öllum lífs og sálarkröft-
um. Ég hrópa upp: „Ég vil ekki fara“. En
það virðist enginn heyra til mín né vita af
mér þar sem ég raunverulega er. Og ég
finn að ég muni ekki geta veitt neitt
viðnám.
Það er einhver sogandi máttur sem dreg-
ur mig að. Og þannig dregst ég að lokum
inn í líkamann, ekki að fúllu en þó svo, að
ég er komin inn í þjáninguna. Ég staðnæm-
ist án þess að það sé mér sjálfrátt. Það er
einhver hulin hönd sem stjórnar gerðum
mínum og gefur mér ráðrúm til þess að
veita því athygli að það er verið að undir-
búa mig áður en ég skil við þennan heim
og það ástand sem mig tekur svo sárt að
yflrgefa. Ég er líkust barni sem ekki vill
fara í skólann en verður að láta undan fyrir
kærleiksríkri umönnun þess sem veit hvað
er því fyrir bestu.
Það er búið að veita mér þá náðargjöf að
sjá og skynja hinn mikla guðdómlega kær-
leika og þá unaðslegu dýrð sem engin orð
ná að lýsa. En ég vil ekki fara frá þeirri sælu
sem ég er búin að verða aðnjótandi og
þeirri heilbrigði sem ég er búin að öðlast.
Þá verður mér ljóst að ég á þetta allt og
ég á að festa mér það í minni. Eins og ég
sagði var ég ekki að fullu komin inn í lík-
amann, þar sem ég var látin staldra við. En
minn nýi líkami eða öllu heldur ég sjálf er
hlaðin svo mikilli lífsorku að ég get ekki
verið alveg kyrr. En nú veit ég að mér er
gefin þessi stund til að athuga það sem er
að gerast. Ég er alheilbrigð, en er komin
inn í líkama sem þjáist. Ég finn hvort
tveggja: Þessa miklu heilbrigði og þessa
logandi kvöl. En mitt í þessari kvöl á ég að
taka eftir því og muna að ég er sjálf alheil-
brigð. Það er aðeins líkaminn sem þjáist,
ytra gervið. Og þegar ég hef gengið úr
skugga um þetta að fúllu, þetta dásamlega
fyrirbæri, þá fylli ég út í líkamann, samein-
ast honum og lokast inni í efninu.
Hversu lengi þetta allt hefúr varað veit
ég ekki. Ég hef verið fyrir utan rúm og
tíma. En loksins get ég gefið frá mér hljóð
sem jarðnesk eyru ná að heyra. Ég get líka
opnað augun. Læknirinn stendur við rúm-
ið og styður annarri hendi við púlsinn.
Hinni styður hann á brjóst mér, vinstra
megin. Hjúkrunarkona stendur við rúmið
hins vegar og heldur um vinstri úlnlið
minn. Þau ávarpa mig með góðvild. Ég get
svarað. Ég er vöknuð til jarðnesks lifs.
Kannski les þetta einhver, einhvern
tíma, kannski ekki. En mér finnst ég verði
að skrifa það ef það mætti verða einhverj-
um til góðs og uppörvunar til að leita þess
sem hverjum er nauðsynlegast að finna og
öðlast í þessu lífi. En ég skrifa þetta í
auðmýkt og þakklæti til Guðs fyrir gjafir
hans og vernd.
Ég minntist á að bænirnar mínar hefðu
komið á móti mér. Einhver kynni að spyrja
hvemig ég hefði getað tileinkað thér þær
og þekkt þær. Bænin er ekki hlutræns
eðlis. Hún er geisli. Og hvernig ég þekkti
mínar bænir gert ég ekki lýst á annan hátt
en þann að við sem á jörðunni búum
þekkjum þá hluti sem við eigum hér. Við
erum ekki í neinum vafa um það. Og þann-
ig var það með bænirnar mínar. Það kom
mér mjög á óvart að sjá þær koma á móti
mér en þó miklu var óvæntara að sjá
hversu mikinn kraft bænin felur í sér. Ég sá
einnig annarra bænir og sá og fann að ver-
ið var að biðja fýrir mér. Hvernig ég þekkti
þær ffá mínum bænum? Nákvæmlega eins
og við þekkjum eignir okkar, sem eru hlut-
rænar, frá annarra eignum, jafhvel þó þær
séu sömu tegundar. Á annan hátt get ég
ekki lýst því. En mér varð ljóst að bænin
og allir okkar andlegu fjársjóðir verða eins
og óaðskiljanlegur hluti af okkur sjálfúm
þar með varanleg eign okkar mannanna
barna.
Stundum hafði mér fundist bænirnar
mínar svo tilgangslausar og lítilfjörlegar
en þarna voru þær engu að síður og öllu
virðist hafa verið haldið til haga. En kraft-
mestar voru þær sem ég hafði beðið
fyrir öðrum.
Bænin veitir öryggi og byggir mann
upp. Okkur verður það fyrst ljóst þegar
yfir kemur hve mikils virði það er að hafa
leitað Guðs og fúndið hann hið innra með
sér hér í lífi.
Bentína Kristín Jónsdóttir.
Það fyrsta sem mér kom í hug við lestur
þessa merkilega bréfs var hvað sumt í lýs-
ingu höfundar minnti mig á frásagnirnar í
hinni merku bók Lífíð eftir lífíð eftir
bandaríska lækninn og rithöfúndinn
Raymon A. Moody um rannsóknir hans á
fólki sem hefur dáið fræðilega en verið
vakið aftur til lífsins og getað sagt frá því
sem fýrir það bar meðan það var „dáið .
Bókin er fufl af slíkum frásögnum, sem
margar hverjar minna mjög á ýmislegt
sem þessi íslenska kona segir í þessu bréfi
að hafi hent sig á sjúkrahúsinu.
Það sem ég þó tel mikilvægast í þessu
bréfi hennar er að það dylst engum les-
anda bréfs hennar að þar talar kona sem í
senn er trúuð og kærleiksrík. Margt af því
sem hún segir frá kannast ég ekki við að
hafa lesið annars staðar um slíkar sálfarir,
til dæmis dásamlega frásögn hennar um
hvernig hún skynjar sínar eigin bænir. Ég
tel þetta bréf hiklaust svo merkilegt að ég
hika ekki við að birta það hér í þætti
mínum, ekki síst þegar þess er gætt að það
er einmitt vilji hennar að sem flestir fái að
deila með henni þessari stórkostlegu
reynslu með því að lesa frásögn hennar. Ég
er henni að minnsta kosti persónulega
mjög þakklátur fyrir þessa ítarlegu og
dásamlegu ffásögn sem ég hef hér birt
orðrétta eftir henni. Hún ætti að vera
hverjum hugsandi manni að minnsta kosti
verðugt umhugsunarefúi.
17. TBL. 1989 VIKAN 37