Vikan - 24.08.1989, Síða 42

5MA5AC5A
EFTIR EDMOND CAN
Stödugt undanhald
Hann var 23 ára gamall
og lögreglan var á
hælunum á honum.
Hann var sú manngerð
sem aldrei er látin í friði.
Þess vegna treysti hann
brosi gamallar konu.
Hann var nýbúinn
að brjótast inn í íbúð
hennar...
Hann hljóp eftir götunum eins
og fætur toguðu. Það var ekki
margt fólk á ferli. Gúmmí-
skórnir skullu á götunni. Hann
varð þreyttari og þreyttari og hann fann að
hann var að gefast upp. Honum fannst sem
augun væru að þrýstast út úr höfði hans.
Hann verkjaði í brjóstið.
Og hann vissi að honum var veitt eftir-
för. Hann gat ekki heyrt til þeirra lengur,
en hann vissi líka, að þeir gæfust ekki upp.
Þeir voru þarna, og fyrr eða seinna myndu
þeir taka hann aftur.
Allt í einu datt hann. Það var hola í göt-
unni. Andlitið skall við steininn og þetta
var sárt, hræðilega sárt. Þegar hann svo
stóð upp aftur, heyrði hann til þungra stíg-
véla. Þau voru á næsta horni.
í örvæntingu sinni leit hann í kringum
sig og hann sá opnar dyr standa rétt hjá,
opnar dyr, sem ýlfruðu við hverja vind-
hviðu.
Með blóðhlaupin augu komst hann inn í
stigaganginn og þar datt hann um gamlan
rokk. Hann lenti á vegg, og hávaðinn hlaut
að heyrast um allt húsið. Svolitla stund
beið hann spenntur, en húsið virtist autt.
En úti fyrir nálguðust þeir óðum,
mennirnir sem höfðu elt hann. Stígvélin
létu meira og meira til sín heyra. Hann leit
út á götuna, en tók síðan á rás - upp stig-
ana. Á þriðju hæð var hann farinn að átta
sig á legu dyranna og á fimmtu hæð fann
hann opnar dyr. Hann fór inn í íbúðina. Og
hurðin lét til sín heyra þegar henni var
lokað.
Hann stóð í niðamyrkri, en samt greindi
hann ljós innar í íbúðinni. Hann gekk
áfram og fyrst sá hann ekkert nema gam-
aldags stofu, en þegar hann athugaði betur
sá hann veru, mannveru. Hún var að horfa
út um gluggann, en svo dró hún glugga-
tjöldin fyrir og settist í djúpan stól.
Klukkan á veggnum sló tólf högg.
■

40 VIKAN 17.TBL 1989