Vikan - 12.01.1939, Blaðsíða 6

6
VIKAN
Nr. 2 1939
Störtebecker
tók dauða sínum karlmannlega.
Eftir Willy Johannsen.
I þessari grein segir frá frísneska sjó-
ræningjanum, Kláusi Störtebecker, er
fyrir rúmur 500 árum stofnaði sitt
eigið konungsríki á Norðursjónum. —
Sagan um hann er Grettissaga Frísanna
ÞEGAR rjúkandi púnsið stendur á
borðinu, verða samræðurnar f jörugri
á meðal frísnesku fiskimannanna á lágu
merskilandinu. Þessir fífldjörfu sjómenn
gera gælur við Norðursjóinn og nefna hann
Hannes hærukoll — og þó óttast þeir hann
í aðra röndina. Mörg kvæði hafa verið ort
um Hannes hærukoll, en þó eru enn fleiri
sögur við hann bundnar.
Ein saga, sem lengi hafði mikil áhrif á
þessa hugdjörfu þjóð — er hefir valið sér
kjörorðið: dauðinn er betri en þrældóm-
urinn — er sagan um Kláus Störtebecker.
Enn þann dag í dag, er talað um afrek
hans. Það var vetrarkvöld eitt, er við sát-
um og drukkum te-púns, að ég heyrði hann
fyrst nefndan og söguna um dauða hans:
Það var um haustið, árið 1402. Frá
Norðursjónum næðir kaldur vindur inn
yfir láglendið við mynni Elbefljótsins. 1
gegnum hlið Hamborgar streymir kynleg
skrúðganga, fyrst trumbu- og lúðurleikar-
ar, þá stefnuvotturinn, í skarlatsrauðri
sjorœningi
Margrét drottning, er fékk Kláus i þjónustu sina.
skikkju, með mönnum sínum, sem bera
blikandi sverð um öxl. Og síðast — um-
kringdir varðmönnum — sjötíu sjóræn-
ingjar, og er höfðingi þeirra Kláus Störte-
becker, í broddi fylkingar. Þeir eru klædd-
ir sparifötum sínum, sterklegir menn með
leiftrandi augu, en stærstur er Störtebeck-
er, sem horfir drembilega á Hamborgarbú-
ana, sem eru komnir til að vera viðstaddir
líflát hans. Einu sinni var hann svo að
ségja einvaldi Norðursævarins, og danska
drottningin, Margrét, fekk hann í þjónustu
sína og beitti honum gegn óvinum sínum.
Á Grasbrook eiga sjóræningjarnir að
láta lífið fyrir sverði böðulsins. Sjötíu sinn-
um á hann að aðskilja bol og höfuð á
gamla aftökustaðnum, þar sem Elbe renn-
ur framhjá og siglur skipanna kveðja hina
dauðadæmdu í síðasta sinn með blaktandi
fánum. Ráðherrar Hamborgar standa á
höggpallinum, þegar Störtebecker gengur
fram fyrir þá og biður um líf fyrir þá
félaga sína, sem sér takist að feta fram
hjá, eftir að búið sé að höggva af honum