Vikan - 12.01.1939, Qupperneq 11

Nr. 2, 1939
VIKAN
11
ÓQÆFAN.
ekki trúa því. Hann hlaut að hafa ofreynt
sig á meðan ég var að heiman. En — nei
— þegar hann kyssti mig, fann ég ang-
andi vínlykt af honum. Ég hafði alltaf ver-
ið laus við allan drykkuskap. Pabbi hafði
verið bindindismaður.
Þegar heim kom, settist ég í stól og fór
að gráta.

spurði ég viðutan.
Hann lét fyrst sem hann skildi mig ekki.
En síðan fleygði hann sér á hnén fyrir
framan mig og játaði allt.
— Góða Helena mín, hrópaði hann. —
Ég vildi heldur deyja, en að láta þig sjá
mig svona. Ef þú hefðir aðeins komið ein-
um degi síðar, hefðir þú aldrei þurft að
vita neitt um þetta. Ég ætla nú að segja
þér allan sannleikann, elskan mín. Nokkr-
ir starfsbræður mínir héldu Eitberg lækni
kveðjusamsæti í fyrrakvöld, og — ég
drakk dálítið, en þoldi ekki mikið. Og í
morgun var ég svo eftir mig, að ég varð
að drekka meira. En það hafði meiri áhrif
á mig en ég hélt. Ég lofa þér því, að
það skal aldrei koma fyrir aftur. Fyrir-
gefðu mér og reyndu að gleyma þessu, og
ég skal alltaf vera góður við þig.
Fyrst fannst mér, að ég yrði að fara
heim um hæl. En ég varð við bón hans,
fyrirgaf honum og reyndi að gleyma.
I meira en ár var hann eins góður og
hægt er að hugsa sér. En þá kom gamall
vinur hans til bæjarins, og það var haldin
veizla. Aftur kom hann fullur heim. Það
versnaði með hverjum degi. 1 tíu ár var ég
stöðugt hrædd.
Stundum, þegar ég kom inn á lækninga-
stofuna hans, lá hann þar dauðadrukkinn.
Ég gat fengið hann til að sofna, og varð
síðan að fara brosandi fram í biðstofuna
og segja sjúklingunum, að því miður hefði
maðurinn minn verið sóttur út í bæ, þar
sem mjög alvarlegt slys hefði komið fyrir,
og hann kæmi ekki heim fyrr en seint í
kvöld. Ef þeir kærðu sig um, skyldi ég
láta hann hringja til þeirra í fyrramálið.
Þegar farið var að dimma vakti ég hann,
ef ég gat, og fékk hann til að koma heim.
En auðvitað vissu alltaf einhverjir um
þetta. Einu sinni var klukkan fjögur að
morgni, þegar ég fékk hann heim. Ég var
dauðþreytt og þarfnaðist svefns og hvíld-
ar. Anton sá mikið eftir þessu, og í hvert
skipti fullvissaði hann mig um, að þetta
yrði í síðasta sinnið.
Ég segi það satt, að ég reyndi að gera
allt, sem ég gat, til að hjálpa honum. Ég
reyndi að breiða yfir þennan veikleika
hans, en hvernig sem ég reyndi, gat ég þó
ekki alltaf verði viðstödd og gætt hans.
Hann missti atvinnuna, og við stóðum
uppi með tvær hendur
tómar. Að lokum varð
ég að leita á náðir for-
eldra minna, og síðan
lifðum við af því, sem
þau létu okkur í té. 1
hvert skipti, sem hann
Framh. á bls. 17.
gat það ekki. Síðar sagði hann mér, að þá
hefði hann vitað, að hann hefði fundið þá
konu, sem hann mundi alltaf elska.
Brúðkaupsveizlan leið, eins og ljúfur
draumur. Við vorum saman allt kvöldið, og
áður en við skildum, vorum við trúlofuð.
Ég hefði gifzt honum strax, ef það hefði
verið hægt!
Nokkrum vikum síðar, kom hann heim
til mín, og foreldrar mínir gáfu samþykki
sitt með því skilyrði þó, að við biðum þang-
að til, að ég yrði 18 ára. Ég grátbað þau,
en það var þýðingarlaust! Árið leið þó
furðu fljótt, og í júní giftum við okkur og
fluttum til höfuðborgarinnar.
Anton lofaði mér því, að ég skyldi fá að
heimsækja foreldra mína á hverju sumri
og dvelja þar í 3—4 vikur. Stundum dett-
ur mér í hug, hvort hf mitt hefði ekki farið
öðruvísi, ef hann hefði aldrei lofað mér
þessu.
I fimm ár vorum við hamingjusömustu
manneskjurnar undir sólinni. Anton var
ekkert nema gæzkan og hafði enga ókosti.
Við áttum þegar nóga peninga til að lifa á
í ellinni. En hvað við gátum hlegið að þessu
orði: „elli“. Okkur fannst hún vera svo
fjarri.
En einn góðan veðurdag kom ógæfan
eins og þruma úr heiðskíru lofti! Ég var
að koma heim, úr þessum árlegu heimsókn-
um til foreldra minna, og þá kom hann
fullur á móti mér. Hann var loðmæltur,
augun blóð-
hlaupin, og
hann slagaði.
Ég trúði varla
mínum eigin
augum. — Ég
sagði ekki eitt
einasta orð í
bílnum á heim-
leiðinni. Enda
gat ég ekkert
sagt og ekk-
ert hugsað. —
Gat þetta ver-
ið maðurinn
minn, sem allt-
af hafði fyrir-
litið þá, sem
drukku sig
fulla. Ég gat
ekki — vildi
HANN er dáinn, og mér þykir vænt
um það! Ég starði á hið fagra and-
lit mannsins míns, þar sem hann lá,
kaldur og stirðnaður í kistunni, og þó að
tárin streymdu niður kinnarnar á mér, gat
ég ekki um annað hugsað, en það, að í
tíu, löng ár hafði ég beðið um frið, og nú
hafði ég loksins fengið hann. Mér var
ómögulegt að syrgja hann eins og hann
var orðinn.
Við hittumst fyrst í brúðkaupi vinkonu
minnar, en það brúðkaup var aðalviðburð-
ur þess árs. Svaramaðurinn kom fyrst
daginn fyrir brúðkaupið. Það var búið að
segja okkur heilmikið um hann. Hann var
vinur og skólabróðir brúðgumans og ný-
búinn að ljúka námi. Brúðarmeyjarnar
sögðu, að hann væri fallegasti maður, sem
þær hefðu séð, hár, dökkhærður og yndis-
legur.
Kvöldið fyrir brúðkaupið var „general-
prufa“. Þegar ég var búin að klæða mig og
stóð fyrir framan spegilinn, kom brúðurin
inn og hrópaði:
— Helena, þú ert yndisleg! Dr. Munch
(það var þessi frægi svaramaður) verður
strax ástfanginn í þér.
Dr. Munch var kominn, þegar við fórum
upp til að hafa fataskipti.Ég gleymi aldrei
þeim áhrifum, sem hann hafði á mig.
Hjartað barðist í brjósti mínu, og mér
fannst, að allir mundu hljóta að heyra það.
Ég reyndi að forðast augnaráð hans, en