Vikan - 12.01.1939, Blaðsíða 23

Nr. 2, 1939
VIKAN
23
Æfintýri Óla í Afríku.
Geir liðþjálfi og Óli eru sendir til að kom-
ast á snoðir um, hverjir það séu, sem selji
villimönnunum rifflana í leyfisleysi. Liðþjálf-
inn er í borgarabúningi, því að auðvitað má
enginn vita, hverjir þeir eru. Þeir látast vera
feðgar á ferðalagi.
Þegar þeir hafa komið við í þorpi Wabi-
anna, halda þeir áfram leiðar sinnar, en dag-
urinn líður, án þess að þeir verði nokkurs
varir. — Þetta skil ég ekki, segir liðþjálfinn
að lokum. — I þessu héraði er venjulega
kvikt af villimönnum.
Óli hefir farið dálítið á undan liðþjálfanum.
Allt í einu kallar hann til hans. Hæ, liðþjálfi,
ég sá tvo villimenn þama fyrir handan. Mér
finnst þeir harla grunsamlegir. Hvað skyldu
þeir vera með? Það virðist vera þung byrði.
Óla hefir ekki skjátlast. Tveir villimenn
eru á leiðinni með þunga byrði á milli sin.
Með hvað eru þeir i strábreiðunni, og hvert
ætla þeir með hana? Villimennimir hafa nú
líka komið auga á reiðmennina.
Þeir em ekki fyrr búnir að sjá, að reið-
mennimir stefna að þeim, en þeir kasta nið-
ur byrðinni og taka til fótanna. Liðþjálfinn
og Óli þeysa á eftir þeim.
Þeir nema staðar við byrðina, sem villi-
mennimir fleygðu frá sér, opna hana og sjá,
sér til mestu undrunar, að í strábreiðunni em
rifflar, sem bannaðir em. Nú dettur liðþjálf-
anum snjallræði í hug.
Þeir binda breiðuna aftur saman, láta hana
liggja 'kvrra og fela sig svo rétt hjá til að
sjá, hvort villimennimir komi ekki aftur. Síð-
an ætla þeir að veita þeim eftirför. Það líður
ekki á löngu áður en villimennirnir koma.
Óli og liðþjálfinn sjá úr felustað sínum, að
einhver skrítin og óviðfeldin vera kemur til
móts við mennina tvo. Hún er grimuklædd
og hölt. Þegar hún sér, að það em ekki
rifflar í strábreiðunni heldur einskisverðir
í
I
tréstólpar, verður hún viti sínu fjær af reiði.
Hún virðist vera ógurlega sterk. Hún ræðst
á burðarmennina, bindur þá við stólpana og
lemur þá með svipu, af því að hún heldur, að
þeir hafi gabbað sig.