Vikan - 16.02.1939, Síða 23

Nr. 7, 1939
VIKAN
23
Æfintýri Óla í Afríku.
Með brögðum hefir Óli fengið Gretti skottu-
lækni til að segja sér, hver selji villimönnun-
unum vopnin, og því næst hafa Geir og Óli
tekið Gretti til fanga. Þeir fá hann dvergun-
um í hendur og halda síðan áfram leiðar sinnar.
Óli: Sko, þama við vatnið er þorpið, sem
Grettir sagði, að hvíti maðurinn, sem selur riffl-
ana byggi í.
Geir: Það virðist vera friðsamlegt hér, en við
finnum áreiðanlega fórkólf flokksins.
Á meðan hefir skip komið í þorpið, og villi-
mennimir bera i land vopnin, sem bönnuð eru.
Þau eru vafin inn í hrísvöndla. Ruddalegur,
hvítur maður stjómar negmnum með svipu.
Liðþjálfinn og Óli ríða hægt í áttina til
þorpsins. Allt í einu stanzar þá maður með
riffil. Nemið staðar! hrópar maðurinn, hvert
skal halda ? Geir segir, að þeir séu ferðamenn,
sem séu að leita sér næturstaðar.
Maðurinn: Jæja. Farið þið á undan. Það er
bezt, að Grámann tali við ykkur nokkur orð.
Liðþjálfinn: Þú segir ekki orð, Öli. Ég skal
hafa orðið, þá fer allt vel.
Grámann virðist vera mjög andstyggilegur
maður. Hann er stór og feitur og situr með
vindil í munninum í fléttuðum stól. Hann segir
með rymjandi röddu: Ég vil ekki sjá neina
ókunnuga.
Liðþjálfinn segir, að þeir vilji aðeins fá mat
og gistingu og vilji borga fyrir það. En allt í
einu dregur Grámann upp skammbyssu og
öskrar: Snautið þið burtu. En hestana og
skammbyssumar ykkar, skal ég geyma.
Geir: En, Grámann, þér ætlist þó ekki til,
að við förum gangandi og vopnlausir í gegn-
um þetta villta land?
Grámann: Hvað varðar mig um það. Farið
þið, og það undir eins, annars skal ég — ■—
Það er nótt, og Óli og liðþjálfinn hafa falið
sig í kjarri, rétt hjá þorpinu. — Óli: Hvað
eigum við nú að taka til bragðs? — Geir: Við
skulum reyna að ná hestunum aftur, en fyrst
skulum við reyna að komast á snoðir um eitt-
hvað.