Vikan - 23.03.1939, Page 9

Nr. 12, 1939
VIKAN
9
til vill ekki.
Kannske -
og ef
Ronnie hlustaði á hinn alvarlega og
hátíðlega fyrirlestur Dicks Hend-
ricks um framtíðaráætlun hans. Hann leit
síðan á hana og sagði:
— Maður verður að líta fram á við.
— Auðvitað, sagði hún.
Allt í einu eldroðnaði hún af því, hvað
hún var hátíðleg og reyndi að slá þessu
upp í gaman.
— Nú veiztu, hver ætlar sér að verða
byggingarmeistari! Er það ekki dásam-
legt?
Ronnie sat hin rólegasta í skugga stóra
linditrésins og starði dreymandi fram
fyrir sig. Hún hugsaði um framtíðina.
— Við sjáumst seinna, sagði Dick og
stóð upp.
Hún horfði á eftir honum, þar sem hann
skrefaði yfir sléttuna niður að veginum,
en þar stóð litli vagninn hans. Hann sett-
ist við stýrið, veifaði til hennar og hvarf.
Ronnie fór heim til sín og inn í stofu.
John Ferguson, faðir hennar, horfði á
hana yfir dagblaðið — ekki dagblaðið, sem
hann var ritstjóri við, heldur annað, sem
hann las vandlega á hverju kvöldi. Samt
sem áður truflaði dóttir hans hann, og
hann horfði rannsakandi á hana í þeirri
von, að hann gæti lesið hugsanir hennar.
Ronnie, litla stúlkan hans, var orðin full-
þroska kona.
Hún hafði bersýnilega ekki tekið eftir
því, að hann var í stofunni. Á enni hennar
voru djúpar hrukkur. Hún gekk að bóka-
skápnum, tók fram bók, leit rétt í hana
og setti hana síðan aftur á sinn stað. Þá
gekk hún út að glugganum og horfði út,
niðursokkin í hugsanir sínar. Því næst
opnaði hún viðtækið og glymjandi dans-
lag ómaði um stofuna. Hún studdi hönd-
unum á mjaðmir sér og tók nokkur kynleg
dansspor yfir gólfið.
— Ert þú hérna pabbi! hrópaði hún.
John Ferguson brosti.
— Gott kvöld, Ronnie!
Hún lokaði fyrir viðtækið.
— Það er aldrei góð músik um þetta
leyti, sagði hún.
— Ég hélt að þér þætti mest gaman að
Lambeth Walk.
— Uss, nei! Þú berð ekkert skyn á
Lambeth Walk, pabbi!
— Nei, satt er það. En einu sinni kunni
ég Charleston.
Hún horfði á hann með kurteislegu
kæruleysi. Allt í einu tók hann að furða
sig á, að stúlkur á aldur við Ronnie skyldu
ganga berfættar í háleistum. Hann varð
að minnast á þetta við konu sína.
1 sama bili kom Mary Ferguson inn, og
lokaði dyrunum vandlega á eftir sér.
— Carolls-fjölskyldan er komin aftur!
sagði hún áköf. Michael, Mary og Lucille.
— Drottinn minn dýri! Og við minn-
umst ekki á það í blaðinu í dag!
— Þau voru að koma — öllum óvænt.
Ég hitti Renée Lewis. Hún sagði mér það.
— Aðallinn! sagði Ronnie og brosti
fyrirlitlega.
— Ég skil ekki, hvaðan þú hefir þetta
stéttahatur! sagði faðir hennar og horfði
á hana.
— Við erum millistéttin, pabbi. Við því
verður ekki gert. Caroll á allan bæinn, og
fjölskyldan býr hér einu sinni ekki. Mrs.
Caroll hefir alveg sérstaka hæfileika til
að koma myndum af sér í blöð og tímarit.
— Við Mary litla Caroll reyktum fyrstu
vindlingana saman í litlum bíl, sem hún
fékk í afmælisgjöf. Mary þoldi ekki vind-
linginn, en það gerði ég. — Frú Ferguson
þagnaði og brosti. — En nú er orðið langt
síðan þetta var. Lucille höfum við ekki
séð síðan hún var sex ára gömul. Og þú
verður að vera almennileg við hana, því
að henni mun áreiðanlega leiðast hér, þar
sem hún hefir verið svona lengi erlendis.
— Ég get það, sagði Ronnie.
— Hún fer í kvöld á félagsballið með
pabba sínum, hélt móðir hennar áfram.
— Með hverjum?
John Ferguson skellihló.
— Með pabba sínum, endurtók móðir
hennar blíðlega.
Það var eins og ætlaði að líða yfir
Ronnie. Hún hallaði sér máttleysislega
upp að veggnum. Móðir hennar horfði
áhyggjufull á hana.
— Það er allt í lagi, sagði Ronnie aum-
ingjalega. — Ég skal muna þetta! Ég skal
líka biðja Dick um að dansa við hana. En
hann gerir það ekki, því að hún hlýtur að
vera fábjáni — stúlka, sem fer á ball með
pabba sínum---------
Það var aftur eins og ætlaði að líða
yfir Ronnie.
Félagsbalhð var hátíð, sem haldin var
á hverju sumri- fyrir hina ungu syni og
dætur félagsmannanna. Af einhverjum
óskiljanlegum ástæðum þóttist unga fólk-
ið skoða þessa hátíð sem einskonar þreyt-
andi sýningu, sem væri aðeins til að
skemmta foreldrunum. Ronnie myndi
aldrei, hvað sem það kostaði, hafa játað
fyrir foreldrum sínum, að hún hefði hlakk-
að þessi ósköp til ballsins.
— Jæja, nú hringir dyrabjallan, sagði
Ronnie.
Hún fór til dyra og kom aftur með stór-
an pappakassa. Foreldrar hennar gláptu
á hana á meðan hún tók utan af bögglin-
um. Þetta voru fyrstu blómin, sem Ronnie
hafði fengið. Það ríkti fullkomin þögn í
stofunni hjá Ferguson.
Ronnie tók blómin upp úr kassanum og
setti þau við öxlina á sér. Augu hennar
leiftruðu. Hún horfði á foreldra sína.
— Þau eru ekki sem verst, finnst ykk-
ur það ekki? sagði hún.
Þegar Dick kom til að sækja Ronnie,
var hún tilbúin, — hún var búin að bíða
í þrjá stundarfjórðunga, — en hún lét
hann ekki vita það. Hún heyrði, að Dick
var að tala við pabba hennar um knatt-
spymu.
— Hana, farðu nú að fara. Þú þarft
engan varalit.
— Mamma!
— Jæja, settu hann þá fljótt á þig, sagði
móðir hennar.
Ronnie leit í spegilinn. Hún var undr-
andi, hvað hún leit vel út.
— Ég lít bara ljómandi vel út, tautaði
hún.
— Hvað varstu að segja, góða mín?
— Ekki neitt, mamma mín. — Nú er
ég tilbúin.
Mary beit í vörina á sér.
-— Já, ætli ekki! sagði hún hlæjandi.
Dick og faðir hennar horfðu báðir á
hana. Hún hafði burstað Ijósa hárið, svo
að það glóði eins og gull. Hún var í græn-
um kjól með mjótt, gyllt belti um sig
miðja.
Ronnie leit á Dick og sagði:
— Það er bezt fyrir okkur að fara að
komast af stað.
John Ferguson leit niður fyrir sig, en
rétt á eftir gekk hann út á tröppurnar til
að horfa á eftir þeim.
Þau þurftu að aka sex kílómetra. Þau
óku eftir breiðum, skuggasælum trjágöng-
um, og ilmurinn af nýslegnu heyi barst
hvaðanæfa að vitum þeirra.
Fyrst í stað voru þau ákaflega þögul.
Henni þótti Dick dálítið ókunnuglegur í
þessum nýju, Ijósu fötum. Þar að auki var
hann svo hreinn, að eyrun á honum vom
eldrauð. Hún horfði á dökka hárið hans,
brúnu augun og snjóhvítu tennurnar.
Ronnie andvarpaði. Hún vissi, að þessi
tími myndi aldrei koma aftur.
— Þú ert ákaflega falleg, sagði Dick
allt í einu.
— Ó, ég veit ekki. Ég veit ekki, hvers-
vegna ég valdi þennan kjól.
— Mér finnst hann sérstaklega falleg-
ur. —
— Hljómsveitin er alveg hryllileg, sagði
hún þreytulega.
— Áreiðanlega!
— En hvað það hefði verið gaman, ef
þeir hefðu ráðið Benny Goodman!
— Já, en það hafa þeir ekki gert.
Það ríkti löng þögn.
— Mamma hugsar ekki um annað en
að Carolls-fjölskyldan er komin aftur,
s'agði hún jafn þreytulega.