Vikan - 20.04.1939, Page 18

18
VIKAN
Nr. 16, 1939
„Halla mín! Sérðu daginn, sem er að rísa. — Þú ert ein af hinum dýrmætu afmælisgjöfum, sem sonur minn hefir gefið mér i þetta skipti.“
þessa manns, óskar þú ekki að sonur þinn
fremji sama bragðið, sem hann framdi
við þig? Óskar þú saklausri stúlku sömu
kvalanna, sem þú hefir orðið að þola
vegna mannsins, sem þú unnir?
Gerður hafði snúið sér við í dyrunum
og starði á son sinn, sem einnig horfði á
hana. Hann sneri sér við, greip hatt sinn
og frakka.
— Góða nótt, mamma mín, sagði hann
blíðri röddu.
Grímur. gekk gegnum þorpið og hugsaði
um, hvort mótlætið hefði gert móður sína
tilfinningalausa. Hann hugsaði um, hvemig
móður sinni myndi hafa orðið við, ef hann
hefði lokið setningunni: — af því að faðir
hennar liggur fyrir dauðanum.
Hann opnaði hljóðlega dymar á litlu en
snotru húsi og gekk inn. Inni sat Halla við
beð föður síns, en læknirinn stóð skammt
frá. Þegar hann sá Grím, gekk hann á
móti honum og mælti svo lágt, að Halla
heyrði ekki:
— Viltu ekki vera hér í nótt. Bata er
ekki að vænta. Lungnabólgan er svo ill-
kynjuð. Sjúklingar bíða mín annarsstaðar,
en hér get ég ekki meira gert. Ég gaf hon-
um sprautu til þess að lina. þjáningarnar.
Grímur játaði, og læknirinn fór. Þau
sátu þögul, meðan sjúklingurinn bylti sér
í óráðinu.
— Halla, sagði hann allt í einu lágt en
skýrt, eftir að hafa legið kyrr nokkurn
tíma. — Hver er þetta,? Er það Grímur?
Gleðisvip brá fyrir á ásjónu hans. — Biddu
hann að fara fram augnablik. Grímur
heyrði það og gekk fram.
— Halla mín, nú er ég að kveðja þig
og . . . og . . . Viltu bera móður hans
Gríms kveðju mína. Kysstu hana á ennið
frá mér. Halla mín, veiztu, að ég hefi
elskað tvær konur samtímis um æfina. Ég
elskaði móður Gríms, áður en ég kynntist
móður þinni. Ástsnautt var hjónaband mitt
ekki. Ég hefi elskað hana, og nú fæ ég
bráðum að sjá hana. Ég er orsök að óham-
ingju Gerðar. Vertu Grími góð. Bættu fyr-
ir misgjörð mína við móður hans. Lánaðu
mér penna og blað, Halla mín.
Með hönd, sem titraði af sótthita, skrif-
aði sjúklingurinn á blaðið. Halla sat á stól
— of yfirkomin til þess að geta hugsað.
— Halla, komdu hérna og lofaðu mér
að kyssa þig, elsku barn. Fáðu Gerði þetta.
Hann rétti henni blaðið, en hún lagði það
á borðið, og lagfærði koddann, sem var
rakur af svita.
— Biddu Grím að tala við mig, og
komdu ekki fyrr en hann kallar á þig. Guð
blessi þig.
Skjálfandi af niðurbældum grát gekk
hún fram, en Grímur kom inn.
— Grímur! Sjúkhngurinn rétti fram
máttfama höndina, sem Grímur tók í sína.
— Veiztu, hvað ég hefi gert henni móður
þinni? Eftirvænting skein út úr svip hans.
— Ég fékk að vita . . . mamma sagði
mér það í kvöld. Það hittist svona á. Hún
veit ekki, að þú sért . . . að þú ert veikur.
— Að ég sé að deyja, skaltu bara segja,
sagði sjúklingurinn með veiku brosi.
— Við töluðum saman í kvöld. — Hún
hefir fyrirgefið þér. Grímur horfði í augu
sjúklingsins á meðan hann talaði þessi
ósannindi.
Sjúklingurinn reisti höfuðið frá koddan-
um og spurði andvarpandi:
— Hefir hún . . . ? Grímur, komdu með
blaðið, og hann benti á borðið.
Nokkrum orðum var bætt við á blaðið,
svo féll höndin máttlaus niður á sængina
og höfuðið hné á koddann. Grímur opnaði
hurðina og Halla skauzt inn. Sjúklingur-
inn opnaði augun snöggvast, leit á þau og
bærði varirnar. Síðan lokuðust augun
hægt.-----------
Hálfri stundu síðar gekk stúlka ein síns
liðs heim að húsinu utanvert á eyrinni.
Það var komið undir morgun. Ljós var í
stofu Gerðar. Halla gekk upp stigann, drap
létt á dyr og gekk inn. Gerður sat og beið
eftir syni sínum. Henni hnykkti við, er hún
sá, hver komin var. Kringum augun, sem
voru rauðleit, lágu dökkir baugar. Orð
sonar hennar höfðu ekki gert henni svefn-
samt.
— Gott kvöld! — Halla hafði ekki áttað
sig á því, að komið var undir morgun.
Þögul rétti hún Gerði pappírsörk. Gerður
horfði augnablik á hana, síðan braut hún
blaðið sundur. Halla horfði stöðugt á Gerði.
Gerður!
Geturðu gleymt. Geturðu (strikað yfir
orðið). Ein yfirsjón, sem ég gerði,
kostaði þig lífsgleðina og mig sálar-
friðinn. Halla er hálfu ári eldri en son-
ur þinn. Ég gat ekki brugðist móður
hennar. Ég fór að elska hana eftir að
ég giftist henni. Síðan hefi ég elskað
tvær konur. Gerður! Ef þú getur,
viltu þá fyrirgefa ? Ég kveð þig. Halla
ber kveðjuna.
Gerður! Gerður! Grímur segir, að
Framh. á bls. 21.
t