Vikan - 27.04.1939, Blaðsíða 6

6
VIKAN
Nr. 17, 1939
Jim litli vili lika verða eimreiðarstjóri, en hann er steinhissa þegar hann ber þessa risaeimreið saman við sína.
— Nú á tímum er hraðinn fyrir
öllu, kallar lestarstjórinn til mín.
— Ég man eftir því, þegar þeir
fóru fjrrst á einum sólarhring frá
New York til Chicago. Það þótti
mikill viðburður þá. Á hverri stöð
var fullt af fólki, sem vildi sjá
hraðlestina fara fram hjá. Nú er-
um við aðeins 16 tíma.
— Segið mér, þessar straumlín-
ur. Eru þær til skrauts eða auka
þær hraðann? spyr ég.
— Ef hraðinn er undir 80 km.,
eru þær gagnslausar. En sé hann
meiri — og það er hann oftast —•,
eru þær til mikillar hjálpar.
Hann skýrir mér frá því, að
verkfræðingar járnbrautafélagsins
geri tilraunir með nákvæmar lest-
arfyrirmyndir, áður en þeir ákveði,
hvaða straumlínutegund eigi að
nota.
Önnur amerísk járnbrautafélög
hafa líka straumlínulestir. Fyrir
ofan borð í einni ferðaskrifstof-
unni hangir spjald með þessum
orðum: Ferðist með lest framtíð-
arinnar! Ein hinna ungu af-
greiðslustúlkna nefnir nöfnin á
nokkrum af þessum lestum: Sólar-
lagið, Græni gimsteinninn, Colum-
bine, Hiawatha, Abraham Lincoln,
Argonauten, allt glæsileg og skáld-
leg nöfn. Og hún heldur áfram:
Ak-Sar-Ben, Mark Twain Zefyr,
Fjalla-svalan, Super Chief og The
Royal Blue.
Við skulum athuga einhverja af
lestum framtíðarinnar. Við veljum
Mark Twain Zefyr. Hún stendur á
stöðinni. Hið ryðfría stál glitrar
eins og gimsteinn. Þvert yfir gler-
rúðumar á aftasta vagninum
stendur með stórum stöfum: Mark
Twain. Lestinni er skipt í einstaka
vagna, sem hver hefir sitt nafn.
Hin fullkomna straumlínu-eimreið „Royal Blue“ fer yfir hina 102 ára gömlu Thomas-brú á Patapsco-fljóti á leiðinni Washington-Baltimore-Chicago.