Vikan - 27.04.1939, Blaðsíða 21

Nr. 17, 1939
VIK AN
21
KRAFTAVERKIÐ. Frh. af bls 9.
senda neitt te upp til hennar á morgn-
ana, og ef hann var að ganga um beina
við borðið, þá hljóp hann yfir hana.
— Nú, það var dálaglegt. Hvernig fóruð
þið að þessu?
— Matilda fékk matinn sinn, þó
skrykkjótt væri. En það var álitið bezt
fyrir hana að forða sér. Það var það eina,
sem hægt var að gera, sagði Clovis með
áherzlu.
— Það hefði ég ekki gert, sagði Jane.
— Ég hefði reynt að láta sem ekkert væri.
Ég hefði ábyggilega ekki farið burt.
Clovis hnykklaði brúnirnar.
— Það er vissara að vara sig á fólki,
sem gengur með svona hugmyndir. Það
er ómögulegt að reikna út hvað það getur
tekið upp á, ef slakað er á við það.
— Þú meinar þó ekki að hann geti orðið
hættulegur, er það? spurði Jane dálítið
óróleg.
— Það getur maður aldrei verið viss
um, sagði Clovis. — Stundum dettur hon-
um einhver vitleysa í hug um fólk, sem
gæti endað með skelfingu. Það er einmitt
út af því, sem ég er dálítið kvíðinn núna.
— Hvað segirðu, er hann farinn að
ímynda sér eitthvað um einhvern gestinn,
sem er hér núna? spurði Jane áköf. En
hvað það er spennandi! Góði segðu mér
hver það er.
— Þú, sagði Clovis stuttaralega.
— Ég?
Clovis kinkaði kolli.
— Og hver heldur hann að ég sé?
— Anna drottning, var svarið.
— Anna drottning! En sú hugmynd. En
þ>að er að minnsta kosti ekkert hættulegt
við hana. Hún er svo ósköp lítið áberandi
persóna.
— Hvað segja menn aðallega um Önnu
■drottingu nú á tímum? spurði Clovis
dálítið hörkulega.
— Það eina, sem ég man eftir um hana,
er orðtækið „Anna drottning er dauð“,
sagði Jane.
— Alveg rétt, dauð, sagði Clovis og
starði á glasið sitt, sem var tómt.
— Meinarðu að hann haldi að ég sé
.andi Önnu drottningar? spurði Jane.
— Andi? Nei, síður en svo. Hvaða
andi heldurðu að komi niður eldsnemma á
morgnana til að borða nýrnastykki og
ristað brauð og hunang með beztu lyst.
Nei, það er það, að þú ert svona sérstak-
lega lifandi og frísk, sem ruglar hann og
ergir. Allt sitt líf hefir hann vanist því,
að líta á Önnu drottningu sem ímynd alls
þess, sem er dautt og búið að vera, „eins
dautt eins og Anna drottning", skilurðu?
Og nú verður hann að hella í glasið þitt
við hverja máltíð, og hlusta á þig segja
frá, hvað gaman hafi verið á hestasýning-
unni í Dublin.
— En ekki fer hann að f jandskapast við
mig út af því, helduðu það? spurði Jane
óróleg.
— Ég varð ekki verulega skelkaður
fyrr en við hádegisverðinn í dag, sagði
Clovis. Ég sá hann horfa á þig með heift-
úðugu augnaráði og heyrði hann tauta:
„Ætti að vera dauð fyrir löngu síðan, og
það ætti einhver að sjá til þess, að hún
væri það.“ Þess vegna minntist ég á það
við þig.
— Þetta er voðalegt, sagði Jane. — Það
verður að segja henni móður þinni frá
þessu tafarlaust.
— Móðir mín má ekkert vita um þetta,
sagði Clovis alvörugefinn. -— Það myndi
fá afskaplega mikið á hana. Hún treystir
Sturridge í einu og öllu.
-— En hann getur drepið mig hvenær
sem er, mótmælti Jane.
— Ekki hvenær sem er. Hann er önnum
kafinn við silfurborðbúnaðinn allan seinni
hluta dags.
— Þú verður að vera stöðugt á varð-
bergi og vera viðbúinn að koma í veg fyrir
hverskonar morðtilraunir, sagði Jane og
hélt síðan áfram með veikri en þrjózkulegri
rödd: — Þetta er voðaleg aðstaða, að vera
með brjálaðan bryta hangandi yfir sér
eins og Damoclesarsverð, en ekki dettur
mér samt í hug að flýja.
Clovis bölvaði voðalega í hljóði. Krafta-
verkið ætlaði bersýnilega að fara út um
þúfur.
Clovis datt snjallræði í hug morguninn
eftir, þegar hann stóð í anddyrinu og var
að fægja ryðbletti af gamalli golf-kylfu.
— Hvar er ungfrú Martlet? spurði hann
brytann, þegar hann gekk þar fram hjá.
— Hún er að skrifa bréf í setustofunni,
SKYLDAN---------- Frh. af bls. 10.
Hann lét nokkrar fallegar rósir í körf-
una og fór inn í veitingasalinn.
Hljómsveitin spílaði, og nokkrir dönsuðu
fram hjá honum. Bárður stanzaði snöggv-
ast í einu horninu og leit yfir salinn. Þar
sátu nokkrir karlmenn að snæðingi —
ekkert myndu þeir kaupa. Þarna var mað-
ur með konu, en hann sá undir eins, að hún
mundi vera kona hans. Menn kaupa ekki
dýrar rósir á veitingahúsi handa konum
sínum.
Hljómsveitin þagnaði, og Bárður gekk
hægt að ungu fólki. Það var listin að ganga
hægt og láta manninn verða að kaupa eina
eða tvær rósir handa stúlkunni. Hann
horfði á manninn. Þetta var ungur maður,
sem hafði boðið unnustu sinni út. Hér var
of fínt fyrir þau. Þau voru bæði feimin og
vandræðaleg.
Bárður nam andartak staðar við borðið.
Ungi maðurinn valdi stærstu rósina og
lagði hana fyrir framan stúlkuna. Hún
roðnaði og þakkaði fyrir brosandi.
Bárður lagði auðvitað 60% á verðið, og
maðurinn borgaði möglunarlaust. Þar að
auki gaf hann drykkjupeninga.
Bárður leið um salinn. Stundum nam
hann staðar við eitthvert borðið. Það var
listin að hitta á það fólk, sem hélt, að
herra minn, sagði Sturridge. Það vissi
spyrjandinn raunar áður.
— Hana langar til að teikna upp áletr-
unina á gamla riddarasverðinu þarna,
sagði Clovis, og benti á hið æruverða vopn,
sem hékk á veggnum. Viljið þér færa henni
það, ég er svo kámugur á höndunum. Þér
skuluð taka það úr slíðrunum.
Brytinn brá sverðinu, sem enn var bit-
urt, þótt gamalt væri, og fór með það inn
í setustofuna. Það voru dyr nálægt skrif-
borðinu, sem lágu út að eldhússtiganum.
Jane hvarf út um þær með slíkum leiftur-
hraða, að brytinn var ekki viss um, að
hún hefði séð hann koma inn. Hálfri
stundu síðar keyrði Clovis hana og allt
hennar hafurtask til járnbrautarstöðvar-
innar. Hina ,,ungu“ Jane!
— Móðir mín verður mjög leið, þegar
hún kemur heim úr reiðtúrnum og fréttir
að þú ert farin, sagði hann við gestinn,
sem var á förum. — En ég finn upp ein-
hverja sögu um áríðandi símskeyti, sem
hafi kallað þig burt. Það þýðir ekkert að
hræða hana að ástæðulausu með Sturr-
idge.
Jane fussaði svolítið að hugmyndum
Clovis um ástæðulausa hræðslu og var
nærri því ókurteis við piltinn, sem kom til
að bjóða nestiskörfur.
Kraftaverkið kom ekki að fullu gagni
fyrir þá sök, að Dóra skrifaði sama dag og
frestaði heimsókninni. En hvað um það.
Clovis hefir metið sem eini maðurinn, sem
nokkurn tíma hefir drifið Jane Martlet
fram úr ferðaáætlun sinni.
það yrði að kaupa blóm. Salan gekk vel
í kvöld.
— Jæja, hvernig gekk? spurði dyra-
vörðurinn, þegar blómasalinn var að fara
út.
— O, svona, sagði Bárður. Hann borg-
aði dyraverðinum fyrir að hleypa sér inn.
— Það er ekki eins og í gamla daga, þegar
fólk hafði nóga peninga. Ég kem aftur,
ef þér viljið hleypa mér inn.
Bárður reikaði frá einu veitingahúsinu
til annars. Hann var aðeins lítill maður,
sem seldi rósir.
Það var orðið áliðið, þegar Bárður kom
frá síðasta næturskemmtistaðnum, og það
var farið að birta, þegar hann ók heim á
hjólinu sínu með tóma körfuna. Nú fengi
hann bita, þegar hann kæmi heim. Konan
hans færði honum matinn.
— Var Karl við lestur? spurði Bárður.
— Já, hann las þangað til ég rak hann
í rúmið, sagði María. — Heldurðu, að þú
sért ekki of strangur við hann, góði minn?
— María, þú veizt, hvaða álit ég hefi á
unga fólkinu, sagði Bárður. — Þarna situr
það öll kvöld á knæpum og slæpist. Ég
er skyldurækinn maður og ætlast til, að
sonur minn verði það líka. Ef nokkur
þekkir heiminn, þá er það ég. Karl skal
verða að gegna skyldu sinni, eins og ég
hefi gert.-----Það er ákvarðað!