Vikan - 29.06.1939, Blaðsíða 9

Nr. 26, 1939
VIK A N
9
r
félaginu spjölluðu þeir um ástandið í
Evrópu. — Eitthvað verður að gera,
sagði maður einn, sem drakk viský
og sóda, — eitthvað verður að gera . . .
eitthvað bara, — ef allt á þá ekki að vera
við það sama!
— Svei mér, ef ég er ekki á sama máli,
sagði lítill dyravörður, hugsandi. — Það
er ekki hægt að sitja aðgerðarlaus. Eitt-
hvað verður að gera. Það var eins og hann
afi minn sálugi sagði: Annað hvort eru
menn með yfirskegg eða ekki . . .
Síðan varð þögn, þar til maður einn,
sem drakk vermund, sagði:
— Úr því, að þið minntust á yfirskegg
. . . ég hefi oft spurt sjálfan mig, hvað
skildi sig. Og þannig vissu þau, að sálir
þeirra voru sameinaðar.
Morgun einn hringdi síminn, og Branee-
peth þekkti hina skæru rödd unnustu sinn-
ar.------Þegar þau höfðu talað saman
eins og elskenda er siður, kom hún að
efninu.
— Heyrðu, mér hefir dottið dálítið í
hug, sem er gott fyrir þig.
— Hvað er það?
— Vinna! Þú átt að mála brjóstmynd
af pabba. Hann ætlar að gefa félaginu
hana. Ég veit ekki, hvað hann hefir á móti
þeim, en ekki verður það ánægjulegt fyrir
þá, því að pabbi er ekkert nema skegg og
augabrýr. En hann segir, að fyrir innan
séu andlitsdrættir, og þá sagði ég, að þú
Skegg og skeggrœdur
orðið sé af stóru yfirskeggunum, sem tíðk-
uðust í ungdæmi mínu! Hvar eru þau ? Ég
á ljósmynd heima af afa mínum, þegar
hann var ungur. Hann er með yfirskegg,
sem er eins og skógur, og augabrýr, sem
eru eins og runnar.
— Já, og þá var drukkið úr sérstökum
skeggbollum, sagði litli dyravörðurinn, —
svo að skógurinn færi ekki niður í bollann.
Það voru dásamlegir tímar, en nú eru þeir
liðnir.
— Þá virðist, sagði mr. Mulliner, —
fólk hafa haft tíma til að rækta þetta
mikla skegg. Þessir menn bjuggu upp í
sveit og áttu í miklum deilum. Annars
höfðu þeir menn, sem bjuggu við sjó, mest
skegg. Ég held, að það hafi verið sjóloft-
inu að þakka. Það segir frændi minn,
Brancepeth, listmálari, og hann veit það.
— Safnar hann skeggi?
— Nei, en hann flæktist inn í deilurn-
ar á milli Bromborough lávarðar og Sir
Preston Potter, sem voru út af því, hvor
hefði meira skegg.
Sko, Bromborough lávarður átti dóttur,
sem hét Muriel, og deilan var að vissu
leyti henni að kenna. Hún las mikið af
kvæðum og æfintýrum. Hún vissi, að all-
ar hetjur fortíðarinnar höfðu svart, mikið
yfirskegg, og hvers vegna áttu þá vinir
hennar og ættingjar ekki að hafa skegg
líka?
Og svo var frændi minn, Brancepeth
Mulliner.
Hann var dð mála af henni mynd, því
að hún kom við og við til Lundúna. En
það gerði faðir hennar aftur á móti ekki.
Hann sat heima á bæ sínum og stundaði
landbúnað og ræktaði yfirskegg sitt. Hún
sagði honum, hvað sér hefði dottið í hug
um yfirskeggið, og honum fannst það
snjallræði, því að hann var bálskotinn í
henni. Dag einn þegar hann var í miðju
kafi með málverkið, þreif hann utan um
hana, og hún hallaði sér upp að vesti hans
og sagði, að hann væri eini maðurinn, sem
værir sá eini sanni, maður framtíðarinnar.
— Gott, ég kem — strax.
Brancepeth kom — á vængjum ástar-
innar — allt of snemma til miðdegisverð-
arins, og honum var vísað inn í stofu. —
Hann bjóst auðvitað við því, að Muriel
kæmi þjótandi á móti sér, — en það eina,
sem á móti honum kom, var karlmaður
— að minnsta kosti eftir fötunum að dæma
— en andlitið sást ekki fyrir skeggi og
augabrúnum.
— Þetta er hann! hugsaði Brancepeth
og kjmnti sig.
— Jæja, hvernig gengur það, Brom-
borough lávarður? — Ég heiti Mulliner.
Maðurinn horfði á hann og sagði:
— Hvað eigið þér við með Brombor-
ough lávarður?
Brancepeth sagði, að hann hefði meint
Bromborough lávarður.
— Ég er ekki Bromborough lávarður,
öskraði maðurinn.
Brancepeth hörfaði aftur á bak.
— Mér þykir það leitt, svaraði hann af-
sakandi.
— En mér þykir vænt um það, svaraði
hinn. — Hvemig datt yður þetta annars
í hug?
— Mér var sagt, að hann hefði svo
fallegt yfirskegg! Dóttir hans sagði mér
það, svaraði Brancepeth.
— Dóttir hans, sagði maðurinn hæðnis-
lega. — Tekur nokkur mark á því, hvað
dætur segja um feður sína? Bromborough
hefir nokkur hár í andlitinu, en ég hefi
aldrei heyrt annað eins og að kalla það
yfirskegg.
Maðurinn sneri sér á hæli og skildi
Brancepeth eftir á tröppunum. í sömu
Smásaga
eftir Wodehouse.
svifum kom Muriel niður, og hann sagði
henni, hvað fyrir hefði komið.
— Ó, þetta hefir verið Preston Potter,
sem þú hefir talað við, sagði hún hlæjandi.
— Hann er versti keppinautur pabba um
skeggið. En þar kemur pabbi. — Komdu
pabbi. Þetta er mr. Mullier.
Þeir heilsuðust, og Mullier varð strax
ljóst, að það þyrfti landlagsmálara til að
mála Bromborough lávarð.
Nú kom sir Preston aftur niður tröpp-
urnar og horfði grimmdarlega á keppinaut
sinn.
— Hvað er þetta? sagði hann og saug
upp í nefið. — Hafið þér klippt af skegg-
inu? Það er orðið svo lítið.
— Klippt af skegginu, öskraði Brom-
borough. -— Hvað eigið þér við?
— Jæja, einhvern veginn hefir það
minnkað. Kannske horfið inn um munn-
inn, sagði sir Preston.
Brancepeth skildi strax, að mennirnir
tveir voru örgustu óvinir út af skegginu.
En Bromborough flýtti sér að snúa sam-
talinu að öðru. Skömmu síðar kom ungur
maður niður tröppurnar. Hann hafði
smjörlitað hár, gleraugu og alveg sviplaust
andlit. Muriel kynnti hann og Brancepeth.
— Mr. Mulliner, mr. Edwin Potter —
unnusti minn.
— Miðdegisverðurinn er til, sagði Fipps,
þjónninn.
Brancepeth var alveg utan við sig við
borðið. Hann talaði fátt og borðaði lítið,
svo að það var eins og hann yrði heyrnar-
laus og mállaus við mat.
Nú gat hann athugað Edwin Potter.
Álit hans á honum var, að hann væri
heimskur, hefði sviplaust andlit og það
væri skömm að því að ætla Muriel að
ganga að eiga hann. Hann ætlaði að tala
alvarlega við Muriel, en það var ekki hægt
fyrr en næsta dag.
Allan morguninn hafði hann setið við
að teikna myndir af Bromborough lávarði,
og honum þótti verst að sjá ekki andlit
hans. Hvað leyndist á bak við þetta mikla
hár og skegg? Það var leyndarmál.
Hann fór út í garðinn, og þar sat Muriel.
— Halló, sagði hann.
— Halló, svaraði hún og leit upp.
— Get ég fengið skýringu! sagði hann.
— Á hverju?
— Asnanum honum Potter!
— Ja-há-------það er gamla sagan.
— tlvaða gamla saga?
— Hún var fátæk, og hann var ríkur,
andvarpaði hún. Síðan varð þögn.
— Hö-hm, sagði Brancepeth.
— Einmitt! sagði hún. — Hvers vegna
áttu ekki peninga, Brancepeth? Bara svo
mikið, að við gætum keypt okkur lítið hús
með svona tíu herbergjum, sumarbústað
einhversstaðar uppi í sveit, bíl — það
þyrfti ekki að vera nýjasta tízka — sum-
arbústað í Suður-Frakklandi og lítið lysti-
skip . . . Ef við ættum þetta, Brancepeth,
gæti ég verið án alls annars vegna ástar-
innar.
Aftur varð þögn.