Vikan - 29.06.1939, Blaðsíða 18

18
VIKAN
Nr. 26, 1939
Utburður.
Smásaga eftir Alfonso Hernández Catá
Sólin var gengin til viðar. Við höfnina
ómuðu söngvar fiskimannanna og
dóu síðan út, hægt og hægt, í leynd-
ardómsfullri kyrrð hafsins. Rökkrið seig
yfir f jöllin og öskugráum blæ sló á sjóinn.
Þokukennda móðu lagði eins og kórónu
yfir háa fjallatindana og eins og slæðu
fyrir blámann í fjarlægð. I þorpinu glitr-
uðu fáein dauf ljós.
Maður kom fram á hafnarbakkann og
hrópaði:
— Ferjumaður!
Þegar hann fékk ekkert svar, hrópaði
hann aftur:
— Mig vantar bát, í eina klukkustund!
Báturinn nálgaðist hægt, og honum
stýrði sterklega byggður maður. Þegar
hann kom að landi kallaði hann á
unglingspilt, sér til aðstoðar. Aðkomufólk-
ið ætlaði að fá sér matarbita fyrir utan
sandrifið. Það vildi láta piltinn bera nest-
iskörfuna til bátsins.
— Ýttu frá!
Drengurinn hallaði sér upp að hafnar-
bakkanum, þangað til báturinn rann frá,
síðan settist hann undir árar.
— Snúðu honum við!
Þeir sneru bátnum, þangað til stefnið
vissi að hafnarmynninu. Þá skipaði ferju-
maðurinn enn, um leið og hann markaði
stefnuna með lubbalegum höfuðslætti:
— Áfram!
SamstiUt áratökin drifu bátinn hratt og
léttilega.
Allir í þorpinu þekktu ,,los senoritos",
því þar var annars ekki gestkvæmt á
sumrin, vegna ónógra þæginda. Þau höfðu
verið þar í tvo mánuði og vissi enginn,
hvaðan þau voru. I fjölskyldunni voru
hjón og dóttir þeirra, sem var veik, og
enginn hafði nokkurntíma séð. Foreldrar
hennar önnuðust hana með mikilli um-
hyggju. Þau bjuggu í góðum húsakynn-
um, en höfðu aðeins eina þjónustustúlku,
er þau höfðu ráðið til sín í þorpi einu á
leiðinni.
— Hvernig liður ungfrúnni? spurði
ferjumaðurinn.
— Betur, þakka yður fyrir.
— Er mjög djúpt fyrir utan rifið?
spurði konan með sakleysislegri forvitni.
— Já, þar er mjög djúpt, senorita.
Síðan varð þögn. Árarnar mörruðu
reglulega. Hjónin sátu á þóftunum í skutn-
um og töluðust við í lágum rómi.
— Það er óhjákvæmilegt. Það er eina
leiðin til að bjarga heiðrinum. Hann, sem
forðaði sér, mun aldrei koma aftur til að
grennslast um afdrif-------.
Maðurinn hugsaði sig um, með höfuðið
niðri á bringu. Kona hélt áfram:
— Vildirðu þola slíka smán?
— Nei, þú hefir á réttu að standa.
— Nú er því mesta lokið. Við þurfum
ekkert að óttast. En gættirðu vel að þyngd-
inni?
Kalda golu lagði af hafi. Öldurnar
Gæfa fylgir góðum hring.
Kaupið trúlofunarhringana hjá
Sigurþóri. Sendið nákvæmt mál.
SIGTJKÞÓK,
Hafnarstræti 4. Reykjavík.
Prentmyndastofan
Í.EIFTUR
Hafnarstræti 17.
Framleiðir
fyrsta flokks
prentmyndir
Borðið á
Heitt & Kalt
stækkuðu. Bylgjurnar eltu hver aðra,
þangað til þær rákust á klettana og risu
upp, sveipaðar löðri. Hvítu húsin, sem
stóðu á víð og dreif um brúnar hæðirnar,
voru að hverfa í rökkrinu. Rauðleitum blæ
sló á græna trjálundina og smágarðana.
Máfarnir görguðu fyrir ofan þau. Við og
við stansaði einn þeirra tignarlegt flugið,,
sveif niður og steig síðan aftur upp á við,
með silfurlita, blæðandi bráð í nefinu. Allt
í einu var kveikt á vita, sem lýsti langar
leiðir frá sér.
— Lengra, senoritos? spurði pilturinn.
— Já, dálítið lengra.
Þau héldu áfram riokkra stund. Þá hvísl-
aði konan að manni sínum:
— Núna — og upphátt sagði hún, dá-
lítið hásum rómi:
— Hér getum við fengið okkur hress-
ingu. Opnaðu körfuna.
Augu hennar leiftruðu undarlega í
skugganum. Það var dauðaþögn, þrungin
kynlegum fyrirboðum. Gamli sjómaðurinn
og pilturinn lágu fram á árarnar. Maður-
inn lyfti körfunni upp, setti hana á borð-
stokkinn, lét sem sér skrikaði fótur og
karfan datt í sjóinn með skvampi miklu,
og sökk þegar í stað.
— Hvað er að?
— Það er karfan.
— Féll karfan útbyrðis ? spurði ferju-
maðurinn. — Snúðu við drengur!
— Hún hefir ef til vill sokkið. Hún var
svo þung.
— Það yrði mjög erfitt að finna hana..
— Sjórinn er að ókyrrast.
— Er það hér, sem er svo mikið dýpi ?
— Hérna? Tuttugu faðmar, að minnsta
kosti.
— Og er það ekki mjög djúpt?
— Jú, mjög djúpt, senora.
— Það er bezt að róa til lands aftur. Svo
'fór um sjóferð þá.
— Eins og yður þóknast, herra minn.
Enn einu sinni leit kona til baka. Heim-
förin veittist erfið. Vindurinn lamdi stefn-
ið og streittist gegn átökum ræðaranna. Á
heimleiðinni sögðu þau ekkert, en horfðu
út yfir sjóinn, eins og þau þyrðu ekki að
líta hvort á annað. Fáein ljós frá húsun-
um í þorpinu spegluðust í öldunum.
Bryggjubáknið teygði sig fram og stóð á
lóðréttum stólpum, sem sýndust hafa
brotnað í vatnsborðinu og vera að sligast
undir þunganum og missa jafnvægið.
Þau stigu á land. Maðurinn býsnaðist
yfir gjaldinu, sem bátseigandinn krafðist.
— Þetta er mjög dýrt; þetta hefir verið
ömurlegt kvöld.
Þau komu til býlisins. Það var sunnu-
dagur og þjónustustúlkan var ekki enn
komin heim. Þau opnuðu herbergi sjúku
stúlkunnar, sem lokað var með lykli. Fölt
og tekið andlit hennar kom í ljós á hvít-
um sængurfötunum. Hún horfði spurnar-
augum á foreldra sína. Þeir sögðu ekkert.
Lítil dæld í koddanum bar vott um, að þar
var autt pláss.