Vikan - 14.09.1939, Blaðsíða 17

Nr. 37, 1939
VIKAN
17
asta það, síðasta kvöldið reyndi ég aftur
og veiddi nokkrar í viðbót.
Ég var búinn að „leggja á“ allar hinar,
það er að segja, ég hafði brugðið tveim
lykkjum utan um bolinn, annarri fyrir
framan og hinni fyrir aftan vængina og
látið svo einn enda lafa niður. Ég batt svo
nokkrar saman og skipti þeim þannig í
hópa. Loks hafði ég band um mittið —
en ykkur leiðist kannske þessi upptalning ?
— Nei, alls ekki, sagði Terbut í von um
að ná sér niðri á Jorkens.
— En ég varð að hafa einhverja stjórn
á þessum andahópUm, annars gat ég átt
á hættu, að allt lenti í flækju, hélt Jorkens
áfram. — Þið vitið, hvernig endur láta,
þegar þær verða hræddar. En með því að
hreyfa ögn til hné, eða ökla gat ég nokkurn
veginn haft stjórn á þeim. Eins og þið
sjálfsagt getið ímyndað ykkur, var segl-
garnið ekki nærri nóg, þó að ég færi spart
með það. Eg reif rúmfötin og gluggatjöld
í ræmur, og hlífði jafnvel ekki mínum eig-
in fötum, fyrr en allt var klappað og
klárt. #
Eins og gefur að skilja, lá mér á að kom-
ast af stað. Eg hafði ekkert borðað í þrjá
daga. En þetta tók allt sinn tíma. Um þrjú
leytið var ég tilbúinn, og svo beið ég eftir,
að birta tæki af degi. Það var löng bið. Eg
hefi veitt því eftirtekt á flakki mínu um
þessa jarðkúlu, að biðin eftir dagsbirtunni
er oft ærið löng. Ég veit ekki almennilega,
hver er orsökin.
— Snúningur jarðarinnar, sagði Terbut.
— Sennilega, já, sagði Jorkins. — Nú,
svo ég víki aftur að máli mínu, þá batt
ég niður tvo stóra andahópa með því að
bregða bandinu um klettasnös, og svo batt
ég allstóran stein við mittið á mér. Ég
var búinn að festa við mig alla hópana,
nema þessa tvo, sem ég ætlaði að halda í
með höndunum. Þær görguðu eins og
skrattinn væri á hælunum á þeim. Skyndi-
lega birti í lofti handan við klettana. Ég
skar á bandið, sem batt steininn við mig,
greip hin tvö böndin sitt í hvora hönd,
losaði þau af klettasnösinni og svo svifum
við af stað.
Ég fann ekki til neins söknuðar yfir því
að vera nú að yfirgefa dalinn, langt frá
því. Síðasta nóttin, í hungri og kulda, hafði
verið lengst. Veturinn var að ganga í garð,
og ég var jakkalaus og stígvélalaus, og
svo er það tvennt annað, sem alltaf or-
sakar kulda, þú veizt það kannske ekki,
Terbut, en það er hungur og skortur á
svefni. Mér var hrollkalt, þegar ég lagði
af stað, en það var þó ekkert hjá því þeg-
ar ég kom upp í nístandi morgunloftið; og
þó skeitti ég því engu, því að ég var á leið-
inni til lífsins, burtu frá þeim hægfara
hungurdauða, sem þessi lymskulegi bróð-
ir Liríu hafði búið mér.
Já, okkur miðaði vel áfram, í áttina til
sjávar, sömu leið og endurnar höfðu alltaf
flogið. En nú fór þeim að þyngjast flugið.
Mig fór að gruna, að eitthvað mundi bogið
við útreikninga mína. Það var allt útlit á,
að þær gætu ekki komizt yfir kletta-
beltin.
Klettabeltið nálgaðist stöðugt. Endurn-
ar ætluðu að hafa það, en mundi ég sleppa
yfir? Það mátti ekki tæpara standa, ég
straukst með fæturnar við brúnina. Ég
spyrnti í jörðina og við það hækkaði flug-
ið um sex fet, og nú vorum við sloppin
og á leið. niður að sjónum.
Morguninn var dásamlega fallegur, séð
ofan af klettabrúninni, spegilsléttur sjór-
inn í morgunsólinni. En ég kærði mig ekki
um að fara út á sjó með öndunum. Undir
eins og við nálguðumst ströndina, sleppti
ég öðrum hópnum, sem ég hélt með hægri
hendinni. Við það lækkuðum við flugið
skyndilega, en þó ekki svo mikið, að ég
næmi við jörðu. Ég sá á þessu, að ekki
mundi ráðlegt að sleppa hinum hópnum
á meðan hörð jörðin var undir. Ég varð
því að bíða þangað til við kæmum út yfir
sjóinn. Það var farið að draga talsvert
af öndunum, og fallið varð því all-þungt,
þegar ég sleppti hinu bandinu. Auðvitað
dró sjórinn úr fallinu, en það var ekki
djúpt, ég varð að koma niður á svo
grunnu vatni, að ég gæti ráðið við end-
urnar; ég varð að skera á böndin og losa
þær, hverja fyrir sig.
Jæja, ég hefi nú víst talað nógu lengi.
Ég stóð á ströndinni og veifaði, og brátt
kom fiskimaður á stóru eyjunni auga á
mig. Þannig endaði það. En þið getið sjálf-
sagt skilið, að eftir að hafa upplifað þess-
ar þrjár vikur, muni þessi jarðskjálfta-
kippur ekki vera neitt eftirlætis umræðu-
efni fyrir mig.
Jorkens þagnaði. Það er venja í
klúbbnum okkar, einkum þegar Jorkens á
í hlut, að ef einhver segir sögu, þá sé hon-
um boðið wisky og sódi að sögulokum. Það
er aðeins okkar máti að bera fram þakk-
ir. En í þetta skipti brá svo við, að einn á
fætur öðrum af þeim, sem viðstaddir voru,
báð.u, svo lítið bar á, um wisky handa sér.
Ef það voru eins konar vandræði eða ráð-
leysi, sem vakti hjá mönnum þörf fyrir
þessa hressingu, þá var ég einn þeirra. Það
voru nokkur atriði í frásögn Jorkens, sem
eins og á stóð, voru mér ekki ljós, og aft-
ur önnur, sem stanguðust óþægilega við
mínar eigin skoðanir. Þá gaf ég veitinga-
þjóninum merki og fékk hjá honum wisky.
Og brátt skýrðust hinar augljósu mótsagn-
ir fyrir mér; og ég sá, að frásögn Jorkens
var í alla staði sannleikanum samkvæm.
FLUG Á ÍSLANDI---------
Framh. af bls. 8.
vél, ,,Condor“, sem síðan hefir verið fram-
leidd og seld í tugatali, ekki hvað sízt til
annarra landa.
,,Condor“ getur flutt 26 farþega og 4
manna áhöfn með 350—450 km. hraða.
Mun þessi gerð farþegaflugvéla ein full-
komnasta, sem nú er til í heiminum. Með
henni hefir verið framkvæmt frá 10.—13.
ág. ’38 flug milli Berlín og New York,
sem hingað til skarar fram úr öllum flug-
um milli Evrópu og Norður-Ameríku.
„Condor“ flaug beint frá flughöfninni í
Berlín til New York, var 24 tíma á leiðinni
á vesturleið og 19 tilbaka, með dvölinni í
New York alls 3% sólarhring. — „Con-
dor“ og allar þær vélar eru landflugvélar.
Með flugum þeirra yfir hafið hefir verið
sýnt, að nýtízku, gangvissar landflugvélar
eru eins góðar og jafnvel betri til lang-
ferða en sjóflugvélar.
Litlar flugvélar. Flugvélagerðir þær, er
getið hefir verið um, eru ætlaðar til
farþega- og vöruflutninga í stórum stíl.
Þar eð flugíþróttin út af fyrir sig og flug-
kennslan útheimtir einnig litlar vélar, hafa
flestar verksmiðjur jafnframt unnið að
fullkomnun og smíðum smærri flugvéla,
fyrir 1—4 farþega, sem þó eru mjög gang-
vissar og útbúnar öllum nútíma þægindum.
Einstaka verksmiðjur smíða nær eingöngu
smáflugvélar, sem nú orðið eru ekki mikið
dýrari en stór fólksbifreið, en venjulega
ódýrari í rekstri, að ógleymdum meiri
hraða og auknum ferðaþægindum.
Klemm-verksmiðjan, sem m. a. hefir
smíðað T. F.-Sux, leggur mesta stund á
smíði og fullkomnun smáflugvéla, sem not-
aðar eru sem kennslu- og ferðaflugvélar.
Með nýrri Klemm-vél af sömu stærð og
TF-Sux, var nýlega sett heimsmet fyrir
þessa flugvélastærð: 8.350 mtr. hæð.
Eins og flestum er kunnugt, hefir
Klemm-vélin TF-Sux reynzt ágætlega hér
á íslandi og leyst af hendi öll þau marg-
brotnu hlutverk, sem á hana hafa verið
lögð, jafnt á sumri sem vetri, bæði fyrir
póst-, landkönnunar- og farþegaflug. Eftir
öllu því, sem mér hefir verið sagt um
Klemm TF-Sux, myndi borga sig á sínum
tíma að gefa út æfisögu þessarar vélar,
sem klýfur hið íslenzka skýjahaf. Það get-
ur vel verið, að æfisaga hennar verði ólíkt
skemmtilegri en systur hennar í suðrænni
löndum.
Þar sem flugíþróttin er að verða æ al-
mennari, hafa einnig allmargar verksmiðj-
ur, bæði í Þýzkalandi og öðrum löndum,
hafið smíði á mjög afkastamiklum, spar-
neytnum smáflugvélum, eins og t. d.
Siebel-verksmiðjurnar í Brandenburg. Vél-
ar af slíkum gerðum fyrir póst og 2—4
farþega munu vera heppilegar fyrir fram-
tíðarflugtilraunir hér á íslandi. Þær eyða
litlu eldsneyti, geta hafið sig til flugs og
lent á litlum velli, en ná samt 200—250
km. hraða á klukkustund. Þegar tímar
líða fram, munu — einnig hér — skapast
möguleikar til að kaupa þessar vélar.
Skortur á flugmönnum verður þá ekki,
þegar þeir, sem nú eru svifflugmenn, hafa
lært að stýra mótorflugu. Verkefni flug-
vélarinnar eru hér, sem annars staðar,
ótakmörkuð. 1 framtíðinni munu íslenzkir
flugmenn, af eigin rammleik og með stuðn-
ingi almennings og yfirvalda, geta komíð
á fót áætlunarflugum um allt Island og til
nærliggjandi landa. Það er ósk mín, eins
og allra þeirra, sem vinna hér að eflingu
flugmála, að þessar vonir rætist sem allra
fyrst.