Vikan - 14.09.1939, Blaðsíða 13

Nr. 37, 1939
VIKAN
13
Vamban hefir klukkusótthita.
Binni: Plýttu þér að stinga vekjaraklukkunni 'á þig. Þú lætur hana
hringja, þegar ég klíp í löppina á þér.
Pinni: Já, allt í lagi!
Kalli: Hvað á nú að gera? Þetta er dularfullt.
Pinni: Ég set áhaldið á heilann. Ef þér heyrið hringingu, eruð þér
með klukkuhitasótt.
Vamban: Já — já — ég heyri hvella hringingu.
Frú Vamban: Þú hlýtur að vera mikið veikur, því að ég heyri
það líka.
Pinni: Ég heiti Jón læknir og rannsaka sjúkdóma, sem byrja á því,
að sjúklingurinn heyrir hringingu.
Vamban: Það er ekkert að mér.
Frú Vamban: Þú lætur samt rannsaka þig. Maður veit aldrei------
Frú Vamban: Er þetta hættulegt, læknir? Ég átti frænku, sem
heyrði einu sinni hringingu. Tólf árum síðar dó hún úr slagi.
Pinni: Já, þetta er hættulegt, en meðalið ætti að lækna hann. Það
kostar tvær krónur.
Vamban: Hoj — hvað þetta er vont. Þetta
er ljóta sullið.
Frú Vamban:------hún varð aðeins 87 ára,
og við jarðarförina var hringt mikið.
Vamban: Hvers vegna eruð þér með vekjara-
klukku á bakinu? Já, það er nú betra, að ég
athugi þetta.
Vamban: Nú, já, það eruð þá þið, ódámarn-
ir ykkar.
Frú Vamban: Hvemig læturðu við lækn-
inn, maður? Nú em það drengimir — — ?
Vamban: Nú skalt þú fá að bragða á meðalinu eins og hann bróðir
þinn. Ég veit ekki úr hverju það er, en í því er olía og edik. Það er
vont, en hollt.
Kalli: Milla, heyrirðu hringingamar ? Þetta er eins og vekjaraklukk-
ur. Skyldi klukkusótthitinn vera að ganga? Binni og Pinni fengu
ágætt meðal við honum áðan.