Vikan - 14.09.1939, Blaðsíða 15

Nr. 37, 1939
VIKAN
15
I»að, sem áður er komið af sögunni:
Félagamir sátu inni í drykkjustofu í Sjómanna-
hælinu og spjölluðu saman.
Muller gamli tók að segja þeim frá Mullers
Bo-k-kunni, og æfintýrinu, sem Ágústínus, að-
stoðarprestur og frændi hans, hafði ratað i. —
JRonald Bracy-Gascoigne og Hypatia Vace, frænka
yfirmanns Ágústinusar, biskupsins yfir Storth-
ford, höfðu orðið ástfangin hvort af öðru, en
biskupinn var á móti ráðahagnum. Ágústínus ætl-
aði að hjálpa þeim að ná saman með því að gefa
biskupnum dropa úr hinni svo kallaðri Mullers
Bo-k-ku. — Þegar biskupinn og frúin komu í
Jieimsókn til Ágústínusar, ætlaði hann strax að
grípa tækifærið og tala máli Hypatiu, en þau
voru bæði ósveigjanleg, þar sem þeim hafði verið
sagt, að mannsefnið væri í alla staði ómögulegt.
Hypatia varð fyrri til en Ágústínus og gaf bisk-
upshjónunum dropa úr Mullers Bo-k-k-unni.
Hjónin urðu bæði ákaflega fjörug af drykknum
og fengu lánaða grímubúninga til þess að kom-
ast á grímudansleikinn á Vegamótum.
Þegar biskupinn tók eftir gljáfægðu and-
liti lögregluþjónsins, slakaði hann óðara á
geðvonskuklónni, á harðneskju- og fyrir
litningarsvipnum, sem hann hafði dregið
að hún á tignarásjónu sinni. Nú var
ómögulegt að villast á honum og Savonar-
óla, þegar hinn síðarnefndi var að kaghýða
syndugan múginn með þrumandi skammar-
ræðum. Nú var biskupinn ekkert annað en
gamla, glaðlega góðmennskan og vel-
vildin.
— Öldungis rétt, og hverju orði sann-
ara, herra flokksforingi, mælti hann geisl-
andi af fögnuði. Þegar ég var nokkru
yngri maður en nú, vann ég tvö ár í röð
fyrstu verðlaun og heiðurspókalinn í ,,Hinu
opinbera flokks-þunga-kjafts-högga-félagi
aðstoðarpresta“. Og það sýnist svo, að
smekkurinn sá, sem kemst í ker, keiminn
lengi eftir ber.
Lögregluþjónninn skríkti aftur með
ánægjulegu handbragði.
— Það' er nú svo sem deginum ljósara,
hvað þessa óviðjafnanlegu leikni yðar
snertir, herra minn. — En, hélt hann
áfram, um leið og önuglyndis-skýjafar
leið um andlit hans, „það er meira en ég
get komið í minn ferkantaða haus, hvað
allt þetta tilstand hefir átt að þýða. Lög-
reglustjórinn okkar með eltiskinns-andhtið
sagði: — Þið farið piltar og hreinsið Vega-
móta-svínastíuna, og svo fórum við og
gerðum það. En hjarta mitt var ekki með
í því verki, og ekki heldur hjörtu hinna.
Hvað er svo sem rangt í dálítið róttækri
eiiemmtun til vinstri? Það er einmitt það,
sem ég segi. Hvað er rangt í slíku?
— Meistara röksemdafærsla, herra
flokksforingi.
— Það er einmitt mín hjartans sann-
færing. Hvað er rangt í því? Lofum fólk-
IIIMIMIIIIIIIMMMMMIMMMMMMMMMMI1111MMMMMMMMMMMMMMMMM111111111111/,
Stutt framhaldssaga eftir
P. Q. Wodehouse.
FJÓRÐI KAFLI |
''■'iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiine'*
inu að skemmta sér akkúrat eins og það
vill. Það segi ég. Og ef við lögreglumenn-
irnir komum þefandi og snuðrandi, og för-
um að skerast í leikinn með slettirekuskap,
ja, þá skulu menn bara reka hnefann í
augun á okkur, eins og þér gerðuð við
Booker lögregluþjón. Það er þ a ð, sem ég
segi.
— Þetta líkar mér, og er hverju orði
sannara, sagði biskupinn. Hann sneri sér
til konu sinnar og mælti: — Þarna sérðu,
nú fyrst, fyrirmyndar lögregluþjón og ein-
stakasta gáfumann. Finnst þér það ekki,
elskan mín?
— Mér leizt óhemjuvel á manninn, strax
og ég sá hann, sagði biskupsfrúin. —
Hvað heitið þér, herra lögregluvörður ?
— Smith, heiðraða frú. En ég bið yður
að kalla mig Cyrill.
— Sannarlega er mér hinn mesti heiður
og óblandin ánægja að gera það. Fyrir
nokkrum árum þekkti ég einhverja Smitha
í Lincolnshire, Cyrill, það skyldi þó aldrei
vera, að þér séuð skyldur þeim?
— Má vel vera, frú. Þetta er lítil veröld.
Bíðið annars við. Þegar ég hugsa mig betur
um, man ég, að þeir hétu Robinson.
— Allt í lagi, þetta er nú líf, frú mín,
finnst yður ekki? sagði lögregluþjónninn.
— Ja, slíkt og þvílíkt. Það má nú segja.
Þér hafið aldrei talað sannara, Cyrill, sagði
biskupinn.
Ástarkrásir þessar, sem farnar voru að
gerast ærið soðhlaupskenndar og marg-
lyttulegar voru nú miskunnarlaust brytj-
aðar niður með ískaldri og skeleggri rödd
Hypapatiu Wace.
— Það verð ég að segja, sagði Hypatia,
— þetta eru ááindislagleg skötuhjú.
— Ha, hvað? Hvað eru þokkaleg skötu-
hjú? spurði lögreglumaðurinn.
— Þessi tvö, sagði Hypatia. Eruð þér
kvæntur, herra officeri?
— Nei, ég er einstæðings-kuldastrá,
sem hrekst með stormi og öldu í straumi
tímans.
— Þér hafið þó að minnsta kosti ein-
hvern veginn einhverja hugmynd um það,
hvaða tilfinningum ástarsælan veldur í
hjörtum manna.
— Hverju orði sannara, fröken.
— Jæja þá, svo að þér vitið það. Ég er
trúlofuð herra Bracy-Gascoigne. Þið hafið
vafalaust einhvern tíma sézt. Mynduð þér
ekki segja, að hann væri hið einstakasta
göfugmenni og prúðmenni?
— Bókstaflega hvítasti maðurinn, sem
ég hefi nokkurn tíma kynnzt, kæra fröken.
— Einmitt það. En nú vil ég giftast hon-
um, en frændi minn og frænka fyrirbjóða
mér það, af því að þau segja, að hann sé
svo þessaheimslegur, hann taki stundum
uppá því að dansa. En svo dansa þau sjálf
sólana undan skónum sínum. Þetta get
ég ekki kallað heiðarlegt eða drengilegt.
Hún fól andlitið í fögrum höndum sín-
um og skalf af niðurbældum ekka.
— Ég skil þetta ekki, sagði biskupinn.
— Ég ekki heldur, sagði biskupsfrúin.
— Elsku barnið mitt. Hvað á allt þetta tal
um það, að við samþykkjum ekki giftingu
ykkar Bracy-Gascoigne að þýða? Hvenær
og hvernig gaztu fengið þessa flugu í höf-
uðið? Hvað mig áhrærir, máttu vissulega
giftast herra Bracy-Gascoigne. Og ég held,
að mér sé óhætt að fullyrða, að í þessu efni
mæh ég einnig fyrir munn míns elskulega
eiginmanns.
— Algerlega, sagði biskup. — Alveg
skilyrðislaust.
Hypatia rak upp fagnaðaróp.
— Elsku hjörtun ykkar, hjartans egg-
in ykkar. Má ég það virkilega?
— Svo sannarlega máttu það. Þér hafið
ekkert á móti því, Cyrill?
— Ekki minnsta grand, frú.
Hypatia fölnaði upp.
-— Ó, mig auma, sagði hún.
— Hvað er nú að?
— Mér datt einmitt í hug, að nú yrði
ég að bíða klukkutíma eftir klukkutíma,
áður en að ég get sagt honum það. Hvílík
mæða að verða að bíða klukkutímum
saman.
Biskupinn tók að hlæja hinum glaðlega
og góðlátlega hlátri sínum.
— Hvað á það að þýða að bíða klukku-
tímum saman, barnið gott? Fyrsti tíminn
beztur, og engin tími eins tilvalinn og
þessi stund.
— En hann er háttaður.
— Þess betra, þá rífum við hann upp,
sagði biskup elskulega.
— Nú skuluð þið heyra mína upp-
ástungu í þessu máli. Ég legg það til, að
ég og þú, Hypatia, og Priscilla — og þér,
Cyrill? — förum öll niður að húsinu hans,
nemum staðar fyrir neðan gluggann hans
— og æpum.
— Eða köstum sandmöl upp í gluggann,
sagði biskupsfrúin. — Það skulum við
sannarlega gera, elskan mín, ef þú vilt
það heldur, sagði biskupinn.
— Og þegar hann stingur höfðinu út
um gluggann, hvernig væri þá að hafa
garð-vatnslönguna við hendina, og gefa
honum duglega bunu? Ég held, að það
mundi vekja hollan hlátur og heilnæman
fögnuð, sagði lögregluþjónninn.
— Minn kæri Cyrill, sagði biskupinn,
— þér hugsið blátt áfram um alla hluti.