Vikan - 06.03.1940, Qupperneq 19

VIKAN, nr. 10, 1940
19
Addi og nashyrningurinn hafa þotið fram hjá
Bárði, Óla og Línu. Bárður vill ná nashyrningn-
um lifandi.
Óli hefir elt til að sjá, hvernig Adda gengur.
Hann kemur þjótandi til baka og segir: — Burt!
Addi og nashymingurinn em að koma.
Addi: Sá er slunginn! En hvað sem það kostar,
skal ég ná honum lifandi fyrir Bárð.
Oli og Addi í Afríku
Nashymingurinn ætlar að fara að reka homið í
Adda, þegar hann tekur undir sig stökk upp í tré
Tilraun Adda ætlar ekki að heppnast. Dýrið
þýtur af stað með Adda á bakinu. Bárður stekk-
ur til hliðar á síðustu stundu.
Þegar Addi kemur auga á litla nashyrninginn
er hann með mömmu sinni. Addi: Nú já, sú gamla
hefir þá sloppið út.
En greinin brotnar, og Addi dettur niður. Nas-
hyrningurinn stendur grafkyrr, og Adda dettur í
hug að ná honum vopnlaus.
Skyndilega nemur nashyrningurinn staðar, og
Addi steypist á hausinn. En nashymingurinn
hleypur leiðar sinnar.
Kynlegt dýr horfir á Adda úr felustað sínum.
Það líkist bæði zebradýri og gíraffa og hefir eyru
eins og asni. Það er Okapi.
Bd4xf2, BdlXf3; 29. g2xf3; Re4—c3;
30. a2—a4, R c3—e2f; 31. K gl—h2, R e2
x f4; 32. a4—a5!, Rf4—d5; 33. a5xb6,
a7 x b6; 34. Kh2—g3, f7—f5; 35. Bf2—
d4, K g8—f7; 36. f3—f4, b6—b5; 37. K g3
—f3, g7—g6; 38. B d4—e5, Kf7—e6; 39.
h3—h4, R d5—e7; 40. K f3—e3, K e6—d5;
41. K e3—d3, R e7—c6; 42. B e5—c7, R c6
—d4; 43. b3—b4, R d4—c6.
Hvítt gaf, því að ef 44. B a5, RXa5;
45. b X a5, K—c6; 46. K—d4. (Eða 46.
K—c3, K—b7; 47. K—b4, K—a6). K—b7;
47. K—c5, K—a6; 48. K—b4, h7—h5 og
svart vinnur.
Fróðleg skák og skemmtileg. Brinck-
mann valdi góða byrjun, tefldi miðtaflið
mjög fallega og fékk þægilegt endatafl.
Óli Valdimarsson.
HEIM AF HAFINU. Frh. af bls. 15.
óhreinu svuntuna. Hún flýtti sér inn í
kamesið þeirra, náði í hreina svuntu upp
úr kommóðuskriflinu og lét hana á sig.
Hún mátti til með að halda sér dálítið til
á þessum hátíðisdegi. Svo tók hún greiðu-
brotið sitt og greiddi hárlýjurnar, þurrk-
aði með svuntuhorninu vætu úr augna-
króknum, leit svo í spegilkrílið og strauk
með kræklóttri hendinni yfir mestu hrukk-
urnar.
Nú gat hann farið að koma á hverri
stundu. Hún réði sér ekki fyrir gleði, að
þurfa nú ekki lengur að liggja andvaka
á nóttinni út af honum. Ójá, marga nótt-
ina hafði hún nú legið vakandi þennan
tíma, sem hann hafði verið á hafinu. Og
ósköp hafði henni fundizt tómlegt eftir
hann, þegar hann fór í fyrsta túrinn.
Morguninn eftir, þegar hún vaknaði, hafði
hún orðið fyrir sárum vonbrigðum að sjá
hann ekki í rúminu á móti sér. En lífið
var ekki eintómur leikur, o, sei, sei, nei.
Hún fór aftur inn í kamesið, settist á eina
stólinn, sem þau áttu — og beið. Hún ætl-
aði að sitja hérna á stólnum þangað til
hann kæmi, og láta hann ,,banka“ eins og
hún ætti alls ekki von á honum, spretta
svo upp, þegar hann kæmi inn, stór og
sterkur, og tæki hana, kerlinguna sína, í
faðminn, og látast verða alveg hissa og
segja: — Nei, ert þú virkilega kominn,
elsku barnið mitt! Ekki átti ég von á þér
svona strax. Það sauð niðri í henni kætin.
Hún hafði ekki verið svo glöð í mörg ár.
Þey, þey, það var einhver að ganga um
útidyrahurðina. Hjartað í henni tók kipp,
bezt að reyna að stilla sig um að rjúka
fram. Herbergisdyrnar voru opnar og eld-
húsdyrnar voru beint á móti þeim, svo að
hún gat séð úr sæti sínu, þegar hann kæmi
inn. Hún titraði af eftirvæntingu, reyndi
að setja andiitið í hversdagskorður, tók
dagblað af borðinu og þóttist vera að lesa.
Það eru barin nokkur létt högg á dyrn-
ar. Ójú, hann hafði það stundum til siðs,
elsku drengurinn, að koma henni á óvart.
— Kom inn, segir hún og getur varla
dulið gleðina í röddinni. Inn kemur —
hvað er þetta? Hún galopnar augun. Er
það, sem henni sýnist, presturinn, hempu-
klæddur og grafalvarlegur, að heimsækja
hana? Hvað getur hann verið að vilja
henni? Einhver kökkur þrengir sér upp í
hálsinn, og hjartað fer að slá óvenju
hratt----------------
.............hann féll fyrir borð og
drukknaði ..................