Vikan - 04.04.1940, Page 15

VIKAN, nr. 14, 1940
15
ar. Þér lögðust á bæn. Þér sáuð hatt bróður
yðar hreyfast fyrir neðan yður eins og
hrygg á grænni pöddu. Þá brast eitthvað
í sál yðar og þér létuð hamar guðs falla.
— En hlustið þér nú á. Ég veit þetta
allt saman, en það skal enginn annar
nokkru sinni fá hugmynd um það. Ég skal
ekki hreyfa meira við þessu máli og skoða
það sem skriftamál, sem okkur hefir farið
á milli, hér á þessum stað, og varðveita
það undir innsigli skriftamálsins. Ef þér
spyrjið mig, hvers vegna, þá er það af
fleiri ástæðum, en aðeins af einni, sem við
kemur yður. Þér eruð ekki enn þá farinn
villu vegar eins og margir morðingjar. Þér
vilduð ekki skella skuldinni á smiðinn eða
konu hans, þó það væri hægur vandi. Þér
reynduð að koma henni á Jóa vitlausa, af
því að þér vissuð, að hann myndi ekkert
líða við það. Það er sá ljósglampi, sem er
mitt hlutverk að finna hjá syndurunum.
En komið þér nú með niður í þorpið, og
gangið yðar eigin götur frjáls og öruggur,
því að ég hefi sagt mitt síðasta orð.
Þeir gengu niður vindustigann í djúpri
þögn og út í sólskinið. Wilfred Bohun opn-
aði hægt hliðið að smiðjugarðinum og gekk
til lögregluþjónsins.
— Ég framsel sjálfan mig, sagði hann
lágt. — Ég hefi drepið bróður minn.
1M FAGRAN FJÖRÐ. Frh. af bls. 5.
héldum síðan á fjallið. Veður var ágætt,
en nokkuð heitt, léttskýjað loft og útsýni
heillandi fagurt og tilkomumikið. Eftir tvo
og hálfan tíma vorum við komnir upp á
Snjófríð, næst hæsta tind Glámu (920 m.).
Mikið meiri snjór var á fjallinu, að sögn
Guðmundar, heldur en árið áður og nokk-
uð erfitt að þramma skaflana vegna sól-
bráðarinnar.
Við hvíldum okkur í hálftíma hjá vörð-
unni og borðuðum, og nutum víðsýnisins
í ríkum mæli, þótt ekki sé hér hirt um að
tína upp nöfn á fellum og fjöllum og tind-
um, því að slíkt gefur litla hugmynd um
það, sem maður hefir séð. Menn verða að
sjá þessa sjón sjálfir, ef þeir eiga að njóta
hennar.
Lengra en þetta hafði Guðmundur ekki
farið fyrr, og þess vegna vorum við nú
báðir á ókunnum slóðum og urðum að átta
okkur á kortinu, en það var enginn vandi
í svona björtu veðri. Þó að hallaði undan
fæti var gangan erfið, skaflar miklir og
helluklungur á milli og mjög heitt af sólu.
En verst var þó, er við komum að á einni,
sem hefir upptök sín nokkuð hátt uppi á
f jalli og rennur til Skötuf jarðar. Við vild-
um ekki krækja fyrir hana tímans vegna
og fórum því úr og óðum yfir. Vatnið var
jökulkalt og í hné, og verð ég að játa, að
þetta er kaldasta fótabað, sem ég hefi
fengið um æfina. Nokkru seinna komum
við að annarri á, 'en vorum svo heppnir
að hægt var að fara yfir hana á skafli.
Um klukkan sex vorum við staddir á hæð
milli Djúpavatns og Mýfluguvatns. Við
sáum á kortinu, að afrennsli var úr þeim
niður í Mjóafjörð. Óþarft var því fyrir
Guðmund að fara lengra, því að ég gat
fylgt ánni niður að bænum Botni. Átum
við þama og kvöddumst síðan — og hefði
ég þó helzt viljað hafa svo ágætan ferða-
félaga með mér áfram.
Og nú var ég kominn svo langt, að öll
vötn féllu annað en til Dýraf jarðar . . .
Jón frá Ljárskógum:
SMÁSAGA.
Ég mætti henni fyrst
í maí, er vorið hló
um safírbláan sjó.
Hún gekk inn Hverfisgötu
svo grönn og björt og nett,
— að sjá, hve sólin skein
um gulhð, gljóbjart hárið!
Hún gekk svo djarft og létt,
og hún var alltaf ein.
Ég mætti henni oft
það minnisstæða vor,
og mörg vom þau spor,
sem gekk hún þessa götu
svo gullinhærð og ljós,
er sól um sæinn skein!
Hún bar stundum í barminum
litla, rauða rós ...
— Og alltaf var hún ein.
Og vorið ljúfa leið
með kvöldin ljós og löng
og lóuþyt og söng.
— Svo hvarf hún allt í einu,
hin íturvaxna mær,
— og gatan varð svo grá,
og mér fannst allt svo umbreytt
og öfugt, fjær og nær.
— Ég þjáðist víst af þrá?
En svo var það einn dag,
er sólin hló við ský,
þá sá ég hana á ný:
— Með blíðu móðurbrosi
hún barnavagni ók
um víðan Austurvöll ...
Ég kiknaði í hnjánum
og hattinn ofan tók
— og svo er sagan öll.
V A L A . Frh. af bls. 7.
ég þó í eins konar eftirlitsferðir inn í
danssalinn og alltaf dansaði Vala við Reyk-
víkinginn, og ég varð þess áskynja, að
ánægjan var óblandin á báðar hliðar.
Ég var órór og æstur í skapi. Hún hafði
aldrei dansað svona lengi við einn ein-
stakan fyrr. Og svo ... þegar ég einu sinni
enn ráfaði inn í danssalinn í eirðarleysi
mínu, sá ég þau ekki; þau vom horfin. Þá
skyldi ég hvers kyns var. En ég þagði og
reyndi að taka atburðinum með stillingu.
Þó fann ég, að ást mín á Völu var skyndi-
lega kulnuð út. Og þegar ég sá hana næst
varð mér ljóst, að ég fyrirleit hana. Ég
gat ekki annað.
Næstu dagar eftir þetta vom eins og
barmafull ker eiturlyfja. Ég gekk ekki
lengur niður í forstofu skólans kl. 9 á
kvöldin, til að hitta Völu og fara með
henni í gönguferðir, eins og áður. Hún
skrifaði mér og spurði mig, hvort ég væri
reiður við sig og þegar ég svaraði ekki
bréfi hennar, bað hún mig um að tala við
sig. Ég neitaði því og gladdist yfir því að
vita að henni leið illa ekki síður en mér.
Innilegasta ósk mín var, að hún fengi mak-
leg málagjöld fyrir það, sem hún að mín-
um dómi hafði brotið af sér. Og ég varð
þess fljótlega var, að hún hafði hlotið al-
gjörlega nýjan dóm á sig meðal skólafólks-
ins. Vala leitaði í harmi sínum á náðir
Reykvíkingsins, sem hún hafði dansað
mest við, sem fyrr getur. En hann var ekki
,,við eina fjölina felldur“ og hratt henni
frá sér, þegar hún leitaðist við að sýna
honum ástarhót.
Eftir þetta dró Vala sig algjörlega í hlé,
hún kom ekki á skóladansleikina framar,
og oft var hún lasin og lá í rúminu. En
nú byrjaði ég að dansa og það af svo miklu
námskappi, að engu var líkara, en að ég
væri að læra undir ómissandi próf, er stæði
fyrir dyrum . . . Ég læt aðra dæma um,
hvernig ég hefði staðizt slíkt próf, ef um
það hefði verið að ræða.
Dansiðkun mín varð í fyrstu til vegna
þess, að hún varð mér nautn og dægra-
stytting og stóð í nánu sambandi við siða-
bót mína, er ég hætti að umgangast Völu,
á sama hátt og fyrr. Svo að óneitanlega
er það Völu að nokkru leyti að þakka, að
ég fór að dansa þá, og máske að ég nokk-
urn tíma kynntist þessari list, sem stjórn-
ast af hrífandi tónum.
Þegar skólanum var slitið að loknu vetr-
arnámi, sá ég Völu í síðasta sinni. Þann
dag skildu vegir okkar. Ég kvaddi hana í
herbergi hennar, þar sem nokkrar skóla-
systur okkar voru viðstaddar. Kveðjan var
viðhafnarlaus, stuttorð þökk fyrir sam-
verustundirnar og góða viðkynningu. En
þegar ég sleppti hendi hennar, sneri hún
sér undan og andvarpaði lágt. Meira heyrði
ég ekki, en ég skildi þá, betur en nokkru
sinni fyrr, að hún hafði beðið eftir „fyrir-
gefningu" minni, beðið án afláts og vonað
og jafnan verið reiðubúin til að stíga þar
spor á móti.
En hvaða gagn var að því að skilja það
fyrst nú? En ég fékk þó vitneskju þess,
að ég hafði lagt annan skilning í þetta mál
en þann, sem var raunverulega réttur og
sanngjarn.
Ég vona, að mér fyrirgefist það.
Ég var einkennilega farinn, þegar bif-
reiðin, sem flutti mig burtu frá skólanum,
þaut norður veginn, sama veginn og við
Vala höfðum svo oft gengið, þegar stjörn-
urnar tindruðu og norðurljósin skinu.
En þennan dag var vor í lofti.