Vikan - 19.09.1940, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 38, 1940
Bóndinn
Degar komið var fram í júní
1911, sá Jack, að „Úlfa-
húsið“ mundi ekki verða tilbúið
fyrr en eftir tvö ár. Hann keypti
sér því sjö tunnur lands í miðj-
um vínekrum Kohlers, sem á
stóðu hrörlegt víngerðarhús,
lélegur bóndabær og nokkrar
hlöður. Þar lét hánn smiði og
múrara byggja sér fallegan
borðsal með stórum arni og
breiðum, þægilegum palli fyrir
framan, og lét þá stækka svefn-
herbergin og gestaherbergin. Úr
hluta af stærstu hlöðunni voru
gerð níu gestaherbergi. Nakata
var gerður að yfirmanni húss-
ins og fékk hann tvo aðra
Japani sér til aðstoðar.
Þetta hús varð brátt afar
vinsælt. Það var stórt og menn
gátu leikið sér í því eftir vild.
Nú var húsið öllum opið á
hverjum degi. Svo að segja allir
rithöfundar eða listamenn, sem
lögðu leið sína vestur að Kyrra-
hafi, bjuggu tvo eða þrjá daga
hjá Jack London, á „Beauty
Ranch“. 1 þeim tíu þúsund bréf-
um, sem Jack skrifaði þarna á
búgarðinum, og mörg voru til
manna, sem höfðu gert árásir á
hann eða atyrt hann, gleymdi
hann aldrei þessari eftirskrift:
„Bjöllustrengurinn hangir alltaf
úti á „Beauty Ranch“, og það
er alltaf nóg af teppum og mat
handa vinum okkar. Komið og
heimsækið okkur og verið hjá
okkur eins lengi og þér viljið.“ Svo margir þáðu boðið, að hann
varð að láta prenta leiðbeiningar um, hvernig hægt væri að kom-
ast frá San Francisco eða Oakland til Glen Ellen. Sem dæmi um
fjölbreytni gestanna má nefna miðdegisverð, þar sem eftirtaldir
menn voru viðstaddir: Foringi fyrir andbreskri hreyfingu í Ind-
landi, amerískur skáldsagnahöfundup, stærðfærðiprófessor frá
Stanfordháskóla, bóndi þar úr nágrenninu, verkfr'æðingur, sjó-
maður, sem var nýkominn heim frá Penang, Ula Humphrey
greifafrú, leikkona, sem hafði verið í kvennabúri Tyrkjasoldáns,
þrír flækingar, og einn vitleysingur, sem var með ráðagerðir um
að byggja hús, sem næði frá San Francisco til New York.
Jack vann eins og áður aðallega á morgnana og krafðist þess,
að gestirnir ónáðuðu sig ekki fyrir hádegi. En klukkan eitt kom
hann inn í borðsalinn með flagsandi hárið, í hvítri skyrtu opinni
í hálsinn og grænt sólskyggni yfir augunum. Hann heilsaði hópn-
um brosandi og hrópaði: „Hello, folks!“ og þá var eins og allir
leystust úr læðingi.
Hann skemmti sér við að finna upp á alls konar tiltækjum.
I hvert skipti sem stjórnleysingjar komu í heimsókn til hans,
setti hann á diskinn fyrir framan þá bók, sem stóð á með stóru
letri: „Gauragangurinn". Þegar svo stjórnleysinginn í mesta
grandaleysi opnaði bókina, sprakk hún í höndunum á honum,
því að í henni hafði verið falin hvellhetta.
Jack skaut þeim þannig skelk í bringu til að sýna þeim, að í
raun og veru myndu þeir aldrei kollvarpa ríkjandi stjórnarfari
með ofbeldi, þó að þeir hefðu
möguleika til þess.
Við aðalgötuna í Glen Ellen
var krá við krá. Þegar Jack
fékk löngun til að varpa frá
sér öllum áhyggjum út af heim-
ili, vinnu og gestum, spennti
hann fjóra hesta fyrir vagn
sinn, setti sleðabjöllur á aktyg-
in og ók eins og óður maður
eftir bugðóttum moldarslóðun-
um til bæjarins. Þegar íbúarnir
í Glen Ellen heyrðu í bjöllun-
um, var eins og bærinn vaknaði
af svefni. „Jack London er að
koma!“ hrópuðu menn og
þurstu út á göturnar. Alhr
þekktu hann og hrópuðu til
hans? „Hæ, Jack!“ og þegar
hann sá einhvern, sem hann
þekkti, kallaði hann: „Hello,
Bill!“ og veifaði barðastóra
hattinum sínum. Hann batt
hestana og fór inn í næstu krá,
þar sem hann, alveg eins og á
sjómannsárum sínum, veitti
öllum viðstöddum. Enginn fékk
leyfi til að taka upp budduna.
Þegar hann var búinn að hella
í sig nokkrum „sjússum“ og
gera að gamni sínu við gestina,
fór hann út, og inn á næstu krá,
og þar endurtók sagan sig. Áður
en dimmt var orðið hafði hann
komið á allar krárnar og torg-
að rúmum líter af whislty.
Einu sinni í viku ók hann til
Santa Rosa. Hann nam staðar
fyrir framan skrifstofu Ira
Pyles fasteignasala og kallaði: „Hæ, Puhyle! Af stað nú!“ og
svo óku þeir til hótel Overton, þar sem Jack hallaði sér fram á
veitingaborðið og bað um eina stóra flösku af skozku whisky.
Hann drakk whiskyið úr merkurglasi.
Einu sinni þegar Pyle var kallaður drykkjubróðir Jacks, sagði
hann: „Þá nafnbót á ég ekki skilið. Það á enginn. Jack var ein-
stakur í þeim efnum. Hann drakk f jögur eða fimm glös á meðan
ég drakk eitt. Það er dálítið merkilegt, að umræðuefni hans við
veitingaborðið var nærri eingöngu jafnaðarstefnan. Mönnum mis-
líkaði við hann, af því að hann sagði öllum, bæði kaupmönnum
og dómurum, upp í opið geðið, hve rotið auðvaldsskipulagið væri.
I öll þau ár, sem hann kom til Santa Rosa, varð ég aldrei var við,
að nokkur væri honum sammála. Þegar ég bað hann að útskýra
kosti hins socíalistiska þjóðskipulags, hugsaði hann sig um and-
artak, hristi svo höfuðið og sagði: „Bíddu þangað til ég er búinn
að mýkja kverkarnar með einu glasi til, það er eins og heilinn
láti betur að stjórn á eftir.“
Pyle segist aldrei hafa séð Jack drukkinn. Hann hafði eigin-
leika írlendingsins til að þola whisky. Vínið létti af honum þreytu-
tilfinningunni og taugaþennslunni, liðkaði málbeinið og skapaði
honum yfirleitt almenna vellíðan.
Þessi kynni hans af víninu urðu til þess, að hann skrifaði bók,
sem gerði hann frægari og umdeildari en nokkur önnur. „Bakkus
konungur“ er sjálfsæfisaga í skáldsöguformi og sannleikanum
samkvæm, það sem hún nær. Sjálfur sagði Jack um hana: „En
Jack London byggir sér bráðabirgðahús, þar
sem alls konar fólk safnast í kringum hann.
Hann eyðir öllum sínum peningum, og meira
Jack London og Charmian á tröppum „Beauty Ranch", bráSabirgða-
heimili þeirra á meðan „Olfahúsið" var i smíðum.