Vikan - 19.09.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 38, 1940
að er dásamlegt að vera í Lambeth.
Maður röltir frá einum kunningjanum
til annars, klappar á öxlina á þeim, gerir
sig heimakominn, þar sem mann langar til
þess, rabbar, dansar og gerir það, sem
hverjum þóknast — allt er þar frjálst og
óþvingað.
Þetta stendur að minnsta kosti í text-
anum við Lambeth Walk, dansinum
skemmtilega, sem nýtur mikillar hylli í
heimalandi sínu, Englandi, á Norðurlönd-
um og þó sérstaklega í Ameríku.
En í rauninni er lífið ekki sérlega
skemmtilegt í Lambeth, sem er fátækra-
hverfi í austurhluta London. Og það er
ekki mikið um dans í Lambeth Walk, þys-
mikilli götu, þar sem eru ótal búðir smá-
kaupmanna og hús,. er rífa ætti að grunni.
Verzlanir þessar eru í svo þéttri þyrpingu,
að það er eins og komið sé á markað, þegar
allt er í fullum gangi. Skjannalegt kvik-
myndahús setur svip á útlit götunnar og
það er líka notað fyrir kristilegar sam-
komur.
Hvernig í dauðanum datt þá höfundi
ljóðsins í hug að lofsyngja lífið í þessu
fátækrahverfi? Það var vegna þess, að
hverfi þetta er ekki einungis einkennilegt
að útliti. Fólkið, sem býr þar, er með sér-
í Lambeth Walk.
stæðum blæ. Lambeth Walk-búinn er kall-
aður „Cockney".
„Cockney“inn hefir sína eigin mállýzku,
sína eigin kímnigáfu og sérstæðar lífsskoð-
anir. Hann missir aldrei kjarkinn og kann
að gera spaugilegar athugasemdir við allt
og alla. Margar skrítlur í „Punch“, „Hum-
orist“ og „Passing Show“ eru frá honum
runnar.
Enski leikarinn Lupino Lane, sem búið
hefir til dansinn Lambeth Walk, er sjálfur
„Cockney“ að uppruna og það var ætlun
hans að gefa sanna mynd af „hverfis-
systkinum“ sínum, og það hefir tekizt í
öllu: ljóðinu, laginu og dansinum. Fólk
fyllist kæti, þegar það tekur þessi einkenni-
legu spor, og „Hæ !-ið“ lífgar mjög dansinn.
Þessi f jörugi dans vakti auðvitað mikla
gremju í hópi hinna þröngsýnni pipar-
meyja og blað eitt, sem leitaði eftir dóm-
um um hann, birti umsagnir, þar sem hann
var kallaður grófur og ekki við hæfi heldra
fólks. En Lambeth Walk fór sigurför um
heiminn, þrátt fyrir það.
Alvarlegast var það, þegar uppgjafa-
ofursti, sem í mörg ár hafði verið í ensk-
um nýlendum, skrifaði blaðinu og sagði,
að þessi dans stæði jafnfætis Sudan-negra-
dansinum „Deluka“. I þeim dansi mynda
Lambeth Walk dansaður á skipsfjöl.
um fjörutíu ungir menn og konur, allt
nakið, hring með hoppi miklu og gefa frá
sér ámátleg hljóð. Bréf þetta gerði brezk-
ar mæður svo taugaóstyrkar, að lá við, að
það riði Lambeth Walk að fullu. En sem
betur fór, tókst ekki að koma honum fyrir
kattarnef.
Barnabálkur.
Fiðurskikkjan.
------- ÆVINTÝRI --
EINU SINNI var bóndi, er átti
son, sem hét Hans. Hann var
duglegur til vinnu og hjálpaði föður
sínum mikið. Hann var góður dreng-
ur og fríður sýnum og allar ungu
stúlkurnar hefðu fegnar viljað eiga
hann. — Dag nokkum, er Hans var
úti í skógi, sá hann gylltan vagn
með fjórum hvítum hestum fyrir. Við
hliðina á ökumanninum sat þjónn og
tveir aðrir þjónar stóðu aftan á vagn-
inum. En inni í honum sat ung
stúlka, og hún var svo frið, að Hans
hafði enga séð jafnfríða á æfi sinni.
„Hana vildi ég eiga,“ sagði Hans og
horfði á eftir vagninum. „Hver skyldi
hún vera?“ „Það get ég sagt þér,“
svaraði rödd að baki hans. Hann leit
við og sá lítinn, gráhærðan mann, er
stóð upp við tré. „Hver ertu?“ spurði
Hans. „Ég er huldumaður," svaraði
litli maðurinn, „og ég þekki þig vel.
Fallega stúlkan, sem ók fram hjá,
er einkadóttir konungsins.“ „En hvað
það er leiðinlegt," sagði Hans hrygg-
ur, „því að mig langar svo til að eiga
hana. Mér hefir aldrei litist jafn vel
á nokkra aðra stúlku." „Þú skalt líka
fá hennár," svaraði litli maðurinn.
„Ég skal hjálpa þér, því að mér er
vel við þig. Þú ert alltaf svo kyrrlát-
ur og stilltur hér í skóginum og trufl-
ar okkur aldrei. Þú skalt grafa við
tréð þarna og þá muntu finna skikkju
úr löngum, marglitum fjöðrum. Þú
skalt fara í hana og fara inn í litla
veitingahúsið í skógarjaðrinum. Síð-
an skaltu ganga fram hjá konungs-
höllinni og mun þá allt ganga að
óskum." — Hans þakkaði honum
innilega, og eftir tilvísun hans fann
hann undur-fagra skikkju úr fiðri.
Hann kastaði henni yfir sig, og var
hún svo löng, að hann dró faldinn
á eftir sér. Þegar hann kom inn x
veitingahúsið urðu allir forviða og
þrjár dætur veitingamannsins báðu
hann að gefa sér fjöður úr skikkj-
unni. „Nei,“ svaraði Hans, ég vil ekki
skemma skikkjuna mína með því að
rífa fjaðrir úr henni. Þið fáið enga.“
En ungu stúlkumar langaði svö mjög
til að fá fjaðrir til þess að skreyta
sig með, að þær hlupu á eftir Hans,
er hann gekk út, gripu í skikkjuna
og ætluðu að rífa fjaðrir úr henni.
En viti menn! Þær gátu ekki rifið
fjaðrirnar úr, og þær gátu heldur
ekki sleppt þeim, þær urðu fastar við
skikkjuna. Þær æptu hástöfum þang-
að til unnustar þeirra komu og tog-
uðu í þær, og þeir festust líka. Hans
hélt áfram og skeytti ekkert um þau.
Þá komu nokkrir hundar og geltu að
þeim og glefsuðu í skikkjuna og þeir
urðu einnig fastir. Hans hélt áfram,
þar til hann kom fram hjá prests-
setrinu. Presturinn sat úti í garði og
var að að lesa og er hann sá þau,
varð honum svo miklð um, að hann
missti bókina. „Skammist þið ykkar
ekki fyrir að hlaupa um bæinn með
ópum og óhljóðum," kallaði hann og
hljóp á eftir þeim. En varla hafði
hann snert þann af tasta, fyrr en hann
rak upp óp, því að hann fann, að
hann gat ekki sleppt takinu. Þá kom
prestsfrúin hlaupandi. Hún hafði
heyrt ópin í manni sínum og flýtti sér
til að hjálpa honum. „Snertu mig
ekki,“ kallaði presturinn, en það var
um seinan. Hún hafði gripið í hann
og hékk nú aftan í honum. „En vel-
æruverðugi herra prestur og þér,
prestsfrú," kallaði djákninn, þegar
hópurinn fór fram hjá húsi hans.
„Hvað er um að vera?“ Og hann
hljóp til þeirra og tók í pilsfald
prestsfrúarinnar. „Æ, hvað er þetta,“
æpti hann, „ég get ekki losnað.“
„Hvað ertu að hlaupa, maður," sagði
kona djáknans reiðilega. „Maturinn
er á borðum og þú verður að koma
strax." Hún þaut nú á eftir manni
sínum og greip í hann — og byrjaði
að æpa. En er böm djáknans heyrðu
ópin í móður sinni, komu þau hlaup-
andi og tóku í pils henar og héngu
við hana. — Hans hélt áfram og
skeytti ekkert um hópinn aftan í sér.
Og hann gekk þangað til hann kom
á móts við konungshöllina. Konungs-
dóttirin kom út og ætlaði að ganga
sér til skemmtunar. Hún varð for-
viða þegar hún sá alla halarófuna.
Það var sjón að sjá. Stúlkumar
grétu, ungu mennirnir skömmuðust,
presturinn kveinaði, prestsfrúin grét
og bað fyrir sér, djákninn æpti, kona
djáknans hljóðaði, bömin orguðu og
grenjuðu og hundamir ýlfmðu og
geltu. Og konungsdóttirin fór að
skellihlæja og hló svo ákaft, að hún
ætlaði aldrei að geta hætt. 1 sama
vettfangi hvarf skikkjan og allir
urðu lausir. Nú kom kóngurinn út og
varð mjög glaður, er hann heyrði
dóttur sína hlæja, því hún hafði
aldrei hlegið fyrr á æfi sinni og kon-
ungurinn hafði heitið því, að sá sem
gæti komið henni til að hlæja, skyldi
fá hana fyrir konu. Konungsdóttur
leizt einnig vel á Hans og þau gift-
ust og unnust mjög. — Hans sá litla,
gráhærða manninn aldrei framar og
heldur ekki skikkjuna, en það gerði
minna til, því að nú þurfti hann á
hvorugu að halda framar.