Vikan - 19.09.1940, Blaðsíða 8

Sigga: Það þýðir ekkert fyrir þig að væla,
Snati. Við getum ekki verið þekkt fyrir að fara
með Wardhjónunum, nema þú sért hreinn.
Sigga: Nú er ég bráðum búin, Snati. Það verður
að bursta þig. Hlakkarðu ekki til að fara upp í
sumarbústaö með Wardhjónunum ?
Sigga: Nú ertu finn, Snati. Og nú er röðin kom-
in að mér. Það er vont að ákveða hváða kjól mað-
ur á að fara í. Ég vildi næstum að ég ætti einn,
Finnst þér ég ekki vera fin, Snati? Ég á auð-
vitað ekki að vera í þessum kjól hversdags, og þú
átt heldur ekki að hafa hálsband upp í sveit.
Wardhjónin, sem ætla að ættleiða Siggu, aka
upp í sumarbústað, sem liggur langt fyrir utan
bæinn. Sigga ræður sér varla af tilhlökkun.
Sigga: Þetta er ekki sumarbústaður. Þetta er
heilt hús með garði og gosbrunni og öllu. Eigum
við að búa héma? — Frú Ward: Já, i allt sumar.
Oli og Addi í Afríku.
Eftir ákafan bardaga við eyðimerkurræningja tókst Ola,
Adda og Degi að taka einn fanga. Dagur yfirheyrir hann
og segir: Hvar er systir mín? — Fanginn: Látið mig laus-
an, þá skal ég segja ykkur allt af létta.
Fanginn: Systir þin er óhult
í nánd við þorpið Aret. Araba-
höfðinn Salim ætlar að giftast
henni.
Dagur sleppir ranganum, pegar nann nenr rengio pessar
upplýsingar og ræninginn ríður burt. •—- Addi: Hvemig
getum við vitað, að hann segisatt? — Dagur: Það sjáum
við bráðum.
Óli: Hæninginn fer sennilega beint til Salims, og
segir honum hvar við emm. — Dagur: Hvar við
vorum, áttu við. Því að nú höldum við i suður.
Ræninginn fer til Salims og segir: Hvítu menn-
imir þrír eru í nánd. — Salirn: Þeir ætla að bjarga
Mörtu. Þeir skulu fá ósk sína uppfyllta.
Um sólsetur leggur úlfaldi af stað frá tjald-
búðum Salims. Á baki hans situr vera, sem líkist
hvítri konu.
Óli, Addi og Dagur koma auga á úlfaldann.
Dagur tekur kíkirinn og segir: Það er ung stúlka.
Getur það verið, að það sé Marta?
Þremenningamir nálgast dreift, því að þeir Konan reynist vera úttroðin brúða. — Dagur:
óttast launsát. Þegar þeir em komnir að úlfald- Brúðan er í fötum systur minnar. Salim er að
anum, kallar Dagur: Marta! En hún svarar ekki. hæðast að mér. En bíðum og sjáum hvað setur.