Vikan - 19.09.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 38, 1940
11
liurii, 11 ktjpli Imi
-jQ Framhaldssaga eftir EDGAR WALLACE
Að lokum var bréfið búið. Hún braut það sam-
an og lagði það i umslag og skrifaði utan á
það. Fótatak hans heyrðist frammi í anddyrinu
og hún flýtti sér að stinga bréfinu inn á brjóst
sér.
Hann leit á skrifborðið um leið og hann kom
inn.
„Varstu að skrifa?“ spurði hann.
„Tvö skyldubréf," sagði hún.
„Á ég að setja þau í póst fyrir þig?“
Hann var kurteisin sjálf.
„Nei, þakka þér fyrir,“ sagði Vera, „Martin
getur tekið þau eins og vant er."
„Martin er ekki heima," sagði hann. Hún gekk
fram að dyrunum og hringdi bjöllunni. Hermann
horfði hvasst á hana.
„Það er ekki til neins að hringja," sagði hann,
„ég sendi Martin og Dennis út í smá erinda-
gjörðum."
Hún reyndi að bæla niður hina vaxandi hræðslu,
sem var að grípa hana. Hjartað barðist ákaft í
brjósti hennar. Bðlishvöt hennar sagði henni, að
hún væri í alvarlegri lifshættu, að vera ein með
þessum manni, sem hafði svo uggvænlegan
glampa í augunum.
„Fáðu mér bréfið," sagði hann allt í einu.
„Hvað bréf?“
„Bréfið, sem þú hefir verið svo önnum kafin
við að skrifa síðustu tíu minúturnar!"
Hæðnisbros lék um varir hennar.
„Ekki skráargatið, Hermann," mótmælti hún
og gerði sig aumingjalega í röddinni, „þú getur
ekki hafa notað skráargatið — leið þjónsins að
leyndarmálum húsbændanna!"
„Fáðu mér bréfið!“ sagði hann skipandi.
Hún hafði hörfað hægt og hægt aftur á bak
og var nú komin út að öðrum stóra, franska
glugganum. Kvöldið var milt, svo glugginn stóð
í hálfa gátt. Leiftursnöggt snéri hún sér við,
reif upp háu glerhurðina og hoppaði út á ör-
mjóar svalir.
Hann nam staðar náfölur, gekk nokkur skref
í áttina til hennar, svo nam hann staðar aftur.
Hún var að tala við einhvern.
„Mér þykir leiðinlegt, að þér hafið þurft að
hringja svo lengi, herra Bray.“ Svarið heyrðist
ógreinilega.
„Bróðir minn kemur og opnar fyrir yður. Þakka
yður kærlega fyrir, að þér komuð."
Hún sneri sér að Hermanni.
„Viltu vera svo góður að fara niður og opna
fyrir einum „stúdentinum minum“. Þér mun vafa-
laust finnast mál hans óbjagað," sagði hún engil-
blítt.
„Fjandinn hafi þig,“ tautaði Hermann, en
hiýddi.
12. KAPlTULI.
Konan, sem tók ofan hanzkann.
„Viltu vera herra Bray til skemmtunar á með-
án ég er að taka mig til?“
Hermann lét undan, en þó treglega. Helzt hefði
hann viljað neita því blákalt og gefa reiði sinni
útrás, þótt ekki væri til annars en að koma syst-
ur sinni I vandræði. En hann hafði næga sjálf-
stjóm til að sigrast á tilhneigingum sínum.
Hann gaut augunum til unga mannsins, sem
hann hafði verið skilinn einn eftir hjá og svaraði
með einsatkvæðisorðum kurteislegum athuga-
semdum Gordons Bray um menn og málefni.
Það, sem skeð liefir liingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
„L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, Leete. Bray, sem ætlar að verða
húsameistari, er vinur og nábúi Elsiear.
Kerry trúir Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af því að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu. Vera, hálfsystir
Zeberlieffs, býr hjá honum, af því að faðir
þeirra setti það skilyrði í erfðaskránni, að
þau byggju saman í fimm ár og nú eru að-
eins nokkrir dag'ar eftir af þeim tima. Vera
óttast bróðir sinn. Bray kemur til að sækja
Veru.
Það var ekkert, hvorki í framkomu eða mál-
færi þessa unga iðnfræðings, sem benti til þess,
að hann væri lægri stéttar en þessi maður, sem
horfði svo þóttalega á hann.
„Ég býst við, að þér séuð einn af þeim, sem
systir min útbýtir verðlaunum til,“ sagði Her-
mann með lítilsvirðingu.
„Ekki beinlinis," svaraði Bray stillilega, „ung-
frú Zeberlieff hefir verið svo hugulsöm að gefa
gullpeninga fyrir teikningu, en það er í raun og
veru Dambery greifafrú, sem útbýtir þeim.“
„Það skiptir minna máli, hver gefur þau, ef
þér bara fáið þau,“ sagði Hermann, og dró með
því alla lífspeki sína saman í eina setningu.
„Já, en ég fæ hann ekki í þetta sinn," sagði
Gordon, „ég fékk hann í fyrra, hann táknar lið-
inn áfanga á námsferli minum."
Hermann gekk óþolinmóður fram og aftur um
herbergið. Allt í einu sneri hann sér að gestinum.
„Hvernig lízt yður á systur rnína?" spurði hann.
Gordon roðnaði. Spumingin kom svo óvænt, að
honum varð orðfátt.
„Mér finnst hún einkar aðlaðandi," sagði hann
í einlægni, „og ákaflega góðhjörtuð. Eins og þér
vitið, hefir hún mikinn áhuga fyrir menntun unga
fólksins, einkum í skólunum."
Hermann dæsti. Hann hafði aldrei kært sig um
að leita sér upplýsinga um áhugamál systur sinn-
ar, nema þegar það viðkom framtíð hans sjálfs.
Framtíð hans sjálfs! Hann hnyklaði brúnimar
við tilhugsunina um hana. Hann hafði orðið fyrir
miklum töpum upp á síðkastið. Útreikningar hans
höfðu brugðizt uggvænlega. Hann hafði nýlega
komizt í fjárhagsvandræði, og hafði átt á hættu
að sökkva dýpra en hann óskaði. Hann hafði nóg-
ar ráðagerðir á prjónunum -—- ráðagerðir, sem
áttu að gefa milljónir í aðra hönd, en milljónir
þarfnast milljóna. Hann hafði lagt fyrir Veru
eftirfarandi uppástungu, sem hún samstundis
hafði hafnað: Daginn, sem þau fengju arfinn út-
borgaðan, átti hann að taka við honum öllum og
ávaxta hann fyrir þau í sameiningu. Satt að segja
var ekki mikið eftir af hans hluta. Hann hafði
tekið meiri hlutann út fyrirfram og veðsett hann.
Eftir tólf daga var Vera frjáls, gat farið frá
honum og notað sinn hluta af arfinum eins og
hún vildi. Margt gat skeð á tólf dögum; þessi
ungi maður gæti orðið honum að góðu liði.
Hann breytti allt í einu um framkomu gagn-
vart honum.
„Viljið þér ekki fá yður sæti?“ spurði hann
vingjamlega. Þeir settust, og hann fór að spyrja
Gordon um starf hans, og lét sem hann hefði
mikinn áhuga fyrir því, þó að hann sýnilega bæri
ekki mikið skynbragð á það.
Svo kom Vera aftur. Bíllinn hennar beið við
dymar og Gordon hjálpaði henni upp í.
„Bróðir minn var ræðinn, skildist mér?“ spurði
hún.
„Já, mjög ræðinn."
Hún leit á hann.
„Þér hafið orðið hrifinn," sagði hún háðslega.
Hann brosti.
„Ég held, að hann hafi ekki mikið vit á bygg-
ingarlist," sagði hann. Hann var að eðlisfari
hreinskilinn, og hún mat það mikils, vegna þess
að hún var öðm vön.
Hann hélt, að hann hefði sært hana, því að hún
sagði ekkert fyrr en bíllinn fór yfir Westminster-
brú.
„Þér eigið eftir að hitta bróður minn aftur,"
sagði hún, „hann mun grafa upp heimilisfang
yðar og bjóða yður til hádegisverðar. Bíðum við,“
sagði hún og varð hugsi, „ég er að reyna að muna
hvað skeði síðast. Jú, hann býður yður til há-
degisverðar í klúbbnum, hvetur yður til að tala
um mig, og segir yður, að mér þyki ákaflega
gott konfekt. Og nokkrum dögum seinna fáið þér
senda dýrindis konfektöskju frá nafnlausum gef-
anda, og þegar þér hafið náð yður eftir undrun-
ina, sendið þér auðvitað gjöfina áfram til min og
lítið bréf með.“
Undmn hans varð meiri, heldur en ef hann
hefði fengið slíka gjöf.
„Skrítið, að þér skylduð einmitt segja þetta,"
sagði hann.
„Hvers vegna er það skrítið?" spurði hún.
„Jú,“ sagði hann seinlega, „því satt að segja
er hann búinn að spyrja mig um heimilisfang
mitt, og hann hafði orð á því, ekki einu sinni,
heldur tvisvar, að yður þætti ákaflega góðar
sultaðar fjólur, en ekki konfekt."
Hún leit á hann annars hugar.
„En sú ósvífni," sagði hún eins og við sjálfa
sig, en svo sneri hún sér að honum og horfði
beint framan í hann.
„Þegar þér fáið þessar fjólur," sagði hún lágt,
„verðið þér að taka pakkann alveg eins og hann
er, með umbúðum og póststimpli, og senda hann
King Kerry, hann mun skilja það.“
„King Kerry?"
„Geðjast yður ekki að honum?“ spurði hún
snögglega.
Hann hugsaði sig um. „Jú, mér geðjast að
honurn," sagði hann, „þó að hann geti stundum
verið nokkuð harðhentur."
Elsie hafði sagt honum frá handtökunni, og
King Kerry hafði líka sagt honum undan og ofan
af því, og nú sagði hann Veru, hvernig Elsie
hefði verið bjargað.
Vera hlýddi á með eftirvæntingu. „Hvílíkt
snjallræði!" sagði hún í hrifningu, „og svo líkt
King Kerry!"
Þegar úthlutun verðlaunanna var lokið og menn
höfðu hlýtt á ræður og þakkarræður og hljóð-
færaleik, fór Vera að svipast um eftir herra Bray.
Hann var umkringdur af hóp námsfélaga, sem
voru að óska honum til hamingju með öll verð-
launin, sem hann hafði hlotið.
Hún var töfrandi fögur í síðri, grárri silkikápu
og með dökkbrúnan hatt; en hann sá, að hún
hafði dökka bauga undir augunum. Kunnings-
skapur þeirra var orðinn svo náinn, að þau gátu
verið þögul í návist hvors annars. Hún var í aug-
um hans draumadís — dásamleg og hátt upp yfir
alla aðra hafin — viðkvæmt, töfrandi blóm, sem
var í huga. hans dag og nótt. Hann var enginn
bjáni, hann var maður, sem gat einskis vænzt,
en hann gat — elskað, og það gerði hann. Frá
þeirri stundu að hann kynntist henni, höfðu lífs-
skoðanir hans gjörbreytzt. Hún var sannarlega
verðug tilbeiðslu, blés lifsanda í allt hið fagra,
sem fyrsta ástin elur, hreinleika, blíðu og sjálfs-
fóm.