Vikan - 09.01.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 2, 1941
Það var eins og ský drægi fyrir í svip hans
og augun urðu sem gler. Hermann Zeberlieff var
dáinn.
Annar lögreglumaðurinn iaut ofan að líkinu.
„Hann er dáinn!“ sagði hann og losaði um
hálsmálið á skyrtunni.
Hann hrökk við og stökk á fætur.
„Guð minn góður,“ sagði hann og saup kveljur.
„Þetta er kvenmaður."
King Kerry kinkaði kolli.
„Konan mín,“ sagði hann og leit niður á dauðu
konuna við fætur sér.
„Aldrei hafði ég nokkurn grun um þetta,“ -
aldrei.“ Veru hafði vöknað um augu. „Og þó, —
þegar ég hugsa um það nú, þá var það eftirtekt-
arvert, að hún leyfði mér aldrei að koma inn í
herbergi sitt, leyfði þjóninum aldrei að hjálpa
sér að klæða sig. Það eru yfirleitt ótal smá-
atriði, sem ég man eftir nú, sem hefðu átt að
vekja hjá mér grun.“
„Þetta var allt móður hennar að kenna,“ sagði
King Kerry. ,, Móðir hennar var alveg ókunnug
lögum Bandaríkjanna. Hún hélt, að landeignir
föður yðar myndu að sjálfsögðu verða eign son-
ar, og að dóttir ætti engan erfðarétt. Hún þráði
að eignast son, og Þegar Henrietta fæddist, varð
vesalings manneskjan sturluð. Lækninum var
mútað til þess að votta, að barnið væri drengur,
og móðir hennar og frænka ólu hana síðan upp
sem dreng. Ýmsir eiginleikar Henriettu komu í
góðar þarfir við þessi svik, því að hún var lík
karlmanni í framkomu og að hugsunarhætti. Hún
var karlmaður að því leyti, að hún átti hvorki
til meðaumkun né samvizku. Hún hlífðist ekki
við, að láta unga stúlku verða ástfangna af sér,
án þess að ljósta upp leyndarmáli sínu. Þegar
það vitnaðist, fyrir fór stúlkan sér. Þér kannist
ef til vill við það mál.“
„Já, ég kannast við það," svaraði Vera hik-
andi, „en ég hélt —.“
„Það héldu allir," sagði Kerry. „Ein frænkan
varð hrædd og lét senda sér hana til Denver —
þar átti hún búgarð. Þar var látið vaxa á henni
hárið og hún klæddist sem kvenmaður, — það
var þar, sem ég hitti hana og giftist henni.
En hið fyrra líf átti of mikil ítök í henni. Hún
var sem sé farin að fást við spákaupmennsku
í Wall Street. Hún vildi láta halda að hún væri
karlmaður, — hún hafði ánægju af, að láta hæla
sér fyrir fjármálakænsku og dugnað. Hún kom
í kring tveim, mjög svo kænlega hugsuðum fyrir-
tækjum, — sem urðu henni þó að falli. Hún
skildi við mig og leitaði aftur til Wall Street.
Ég gekk mjög á eftir henni, en það var alveg
tilgangslaust að skírskota til hennar betri
manns. Hún hló að mér. Daginn eftir kom hún
mér á kné — hún steypti fyrirtæki mínu — með
mínum eigin peningum. Það gerði mér ekkert,
fjár er alltaf hægt að afla sér aftur, en að hún
hataði mig, og að hún lagði mig í einelti, árum
saman, með fólskulegri — —.“ Hann þagnaði:
„Guð veri henni náðugur," sagði hann svo, klökk-
um rómi.
Tveim mánuðum síðar, hitti King Kerry Elsie.
Hann kom til Geneve alveg óvænt, en þar var
hún þá í sumarfríi, og þegar hún rakst á hann
á Quai des Alpes, varð henni ákaflega mikið um
að sjá, hvað hann hafði breytzt.
Hann var orðinn ungur aftur, — hrukkurnar í
andlitinu voru horfnar, og í augunum glampaði
fjör og lifsgleði.
„Ég kem rakleitt frá Chamonix," sagði hann.
„Eg er búinn að útbúa mér sumarbústað þar.“
„Ætlið þér að búa þar?“ spurði hún forviða.
Hann hristi höfuðið brosandi.
Vagni var ekið fram hjá. Hún gerði sér far
um að verjast brosi.
„Hver var þetta?" spurði hann.
„Munið þér eftir Hubbard?"
Hann kinkaði kolli. Hann mundi vel eftir Hub-
bard fagra.
„Hann er giftur agalegum kvenmanni og þau
eru héma á brauðkaupsferðalagi," sagði hún.
„Húsmóðir hans,“ sagði hann. „Það má segja,
að það sé rómantík örlaganna — kaldhæðni ör-
laganna."
„Já, en það er þó hámark rómantískra örlaga,
eða allrar kaldhæðni örlaganna," sagði hún hlæj-
andi, „að Vera og herra Bray eru líka á brúð-
kaupsferðalagi og búa á sama gistihúsinu."
„Skrambi var það óheppilegt fyrir þau," sagði
Kerry brosandi. „Ég samsinni yður um það, að
sannarlega er það kaldhæðni örlaganna."
„Það er alveg furðulegt, hvað margt er ný-
giftra hjóna í Geneve um þessar mundir," sagði
hún.
Hann tók undir handlegg henni og leiddi hana
um bryggjuna.
„Við skulum ekki bæta við þá tölu," sagði
hann. „Við förum til Chamonix."
„Hvenær?" spurði Elsie lágt.
„1 næstu viku,“ svaraði King Kerry.
„1 Chamonix er yndislegt að vera," sagði hún
eftir nokkra þögn. „Náttúran er þar svo stór-
fengleg — og glampandi hvitur skallinn á Mont
Blanc í baksýn. Ég vildi, að við gætum farið með
Mont Blanc með okkur, til Englands," sagði hún
í gamni.
„Ég ætla að spyrjast fyrir um, hvað hann
kostar," sagði maðurinn, sem keypti London.
ENDIR.
VIPPA-SÖGUR
Burt frá Bananalandi.
----- Bamasaga eftir Halvor Asklov. -
Jim var að spenna uxa fyrir lítinn
jámbrautarvagn, sem rann á spori.
Hann var fullur af banönum.
Rétt í því kom Jói með asnann sinn
i taumi.
„Halló, Jim, ætlarðu ekki að taka
þetta með ?“ hrópaði hann, þegar Jim
gerði sig liklegan til að aka af stað.
„Hvað varstu að slæpast?" spurði
Jim gremjulega.
„Asna skrattinn var svo staður,"
sagði Jói.
„Ætli það sé ekki heldur þú,“ taut-
aði Jim. „Flýttu þér að koma banön-
unum yfir á vagninn."
„Það er ekki mitt verk,“ sagði Jói
og settist á jörðina.
„Ekki mitt heldur, þegar þú ert
svona óstundvís," sagði Jim og sett-
ist líka.
Hvorugur þeirra tók eftir litla ang-
anum, sem klifraði niður af asnanum
og upp á bananavagninn og hreiðraði
um sig innan um ávextina.
En svo kom verkstjórinn og þá
voru strákamir ekki lengi að spretta
á fætur og stundarkomi síðar hott-
aði Jim á uxann, sem drattaðist leti-
lega af stað.
„Þetta er kúnstugt land," hugsaði
Vippi, „þeir beita uxum fyrir jám-
brautarlestir.“ Svo hrópaði hann til
uxans: „Meiri damp á, þetta gengur
ekkert hjá þér.“
„Hvað liggur á?“ baulaði uxinn
önugur á móti.
„Það þýðir lítið fyrir þig að baula,
það er langt til kvölds, og fyrst verð-
„Hvaða þumalingur er þetta?" sagði
maðurinn og ætlaði að grípa Vippa.
ur þú að vinna fyrir mat þínum,"
sagði Jim við uxann. Hann hafði ekki
heyrt í Vippa og skildi því ekkert í,
hvað uxinn var að baula.
Loks komu þeir á ákvörðunarstað-
inn, sem var lítil járnbrautarstöð. Þar
beið röð af vögnum, allir hlaðnir ban-
önum. Jim tók bananaknippin af
vagninum og rétti þau manni, sem
stóð á einum flutningavagninum. Allt
i einu æpti Jim upp yfir sig og
fleygði einu knippinu langt inn i
vagn. „Ég kom við eitthvað lifandi,"
æpti hann dauðskellcaður.
„Beit þig eitthvað?" spurði mað-
urinn í vagninum. Þeir héldu báðir,
að þetta hefði verið slanga. Jim
skoðaði vandlega á sér hendumar.
„Ég sé engin tannaför, en ég held, að
hún hafi samt bitið mig,“ stundi
hann.
En á meðan þeir voru að velta
þessu fyrir sér, tókst Vippa að fela
sig innan um bananaknippin, og
þannig atvikaðist það, að hann ók af
stað með lestinni skömmu síðar, og
kom eftir langa ferð í hafnarborg,
þar sem bananamir voru settir um
borð í stórt skip.
Vippi varð að blða í vagninum alla
nóttina, en það væsti ekki um hann,
því að hann hafði nóga banana að
borða.
Morguninn eftir vaknaði Vippi við
það, að maður kom inn í vagninn.
„Hvaða þumalingur er nú þetta?"
sagði maðurinn og ætlaði að grípa
Vippa. En Vippi brá við og skauzt
á milli fóta honum og ofan úr vagn-
inum. Maðurinn ætlaði á eftir honum,
en steig þá á bananabörk og datt
beint á rassinn, og þegar hann loks
hafði staulast á fætur aftur, var
Vippi búinn að fela sig á bak við
kassa, sem stóð á bryggjunni.
„Hvemig væri nú að bregða sér til
sjós?" hugsaði Vippi og leit á skipið,
sem lá við bryggjuna. Hann hafði
raunar ekki hugmynd um, hvert skip-
ið ætlaði að fara, en hann kærði sig
ekkert um að vera lengur i Banana-
landi.
„Hvaða lykt er nú þetta?“ tautaði
hann og sneri sér að kassanum. Hann
klifraði upp á kassann, til þess að
vita, hvað væri í honum, því að hann
var loklaus. „Hvað er þetta? Það er
eins og visin blöð," hrópaði hann
undrandi.
1 sömu svifum heyrði hann glamra
i jámfestum og þegar hann leit upp,
brá honum heldur í brún. Festamar
komu á fleygiferð ofan úr loftinu og
stefndu beint á hann. Hann fleygði
sér á magann og gróf sig niður á
milli visnu blaðanna. Lyktin var svo
sterk, að honum lá við köfnun. Allt
í einu fór kassinn að hreyfast og
þegar Vippi leit upp, sá hann að
kassinn sveif í lausu lofti yfir sjón-
um.
„Ég vil fara í land! Ég vil fara í
land!“ æpti Vippi í ofboði. En nú var
kassinn kominn út yfir skipið. Andar-
tak nam hann staðar í loftinu, en
dalaði svo niður í ógurlega stórt gím-
ald og nam ekki staðar fyrr en á
botni lestarinnar.
„Mér heyrðist ískra í vindunni,"
sagði einn hafnarverkamaðurinn við
vindumanninn.
„Já, ég heyrði það lika, ég verð að
ná í smumingskönnuna."
Um sömu mundir kom fyrsti stýri-
maður upp i lyftingu til skipstjórans.
„Bananafarmurinn er allur kominn
um borð og síðasti tóbakskassinn var
að koma rétt í þessu," sagði hann.
„Ágætt," sagði skipstjórinn, „þá
siglum við.“ Og það gerðu þeir.