Vikan - 27.03.1941, Síða 1

Londoiii Breiuiuur
Eftir WILLIAM L. WHITE.
Grein þessi birtist í marz-hefti tímaritsins „Keader’s
Digest“, sem gefið er út í New York. Höfundurinn
er amerískur blaðamaður og lýsir því, sem hann sá,
þegar Þjóðverjar gerðu stórkostlegustu íkveikjuárás-
ina á verzlunarhverfið í London.
Kvöldið, sem Þjóðverjar reyndu að
brenna London, var ég með Mar-
guerite á frumsýningu á mynd
Charlie Chaplins „Einræðisherrann". Hún
er 25 ára gömul, lagleg og er ensk í aðra
ættina en frönsk í hina, og talar bæði málin
með svolítið útlendum hreim. Hún vann
við Parísarblaðið Matin, 'en slapp frá París
rétt áður en Þjóðverjar tóku borgina, og
vinnur nú að blaðamennsku í London.
Sýningin byrjaði klukkan fimm, og þeg-
ar fjórði þáttur var að byrja, kváðu við
loftvamamerki. Tilkynning birtist á tjald-
inu um það, að hver sem vildi gæti leitað
hælis í loftvamabyrgi hússins, en enginn
hreyfði sig. Við sátum á svölum og 15
mínútum síðar fundum við, að húsið tók
að vagga fram og aftur hátíðlega. Við viss-
um, hver var orsökin. Stór sprengja hafði
fallið einhvers staðar ekki allfjarri. Hvor-
ugt okkar minntist á þetta, en við vissum.
að það hlaut að vera talsvert um að vera
úti.
Sýningunni var lokið klukkan sjö og við
fómm út, og blasti þá við okkur furðuleg
ájón. Það minnti einna helzt á kafla úr
litmyndinni „Róm brennur", eftir Cecil B.
de Mille. Himininn var allvu? ljósrauður með
ljósgulum stjömum hér og þar út við
sjóndeildarhringinn. En bjarminn og ljósa-
skrautið var of mikið til að það mundi
geta talist eðlilegt og sannfærandi á kvik-
mynd, og löngu eftir að dimmt var orðið
af nóttu, var birtan svo mikil, að ég gat
séð, hvaða litblær var á varalit Marguerite.
Við ætluðum að borða saman kvöldverð,
en Marguerite þurfti fyrst að koma við á
skrifstofunni til þess að lesa próförk af
sögu, sem hún hafði skrifað fyrr um dag-
ixm. Það var enginn maður á efri hæðun-
um, en niðri í kjallara fundum við starfs-
mennina, innan um vélar og miklar pappírs-
birgðir. Þeir vom að lesa prófarkir. Bygg-
ingin var hálfgert hrófatildur, og þeir
höfðu verið sendir niður, meðan mesta
hríðin leið hjá. Marguerite las söguna og
því næst fómm við út til að leita að mat-
söluhúsi, sem væri opið.
Fólkið á götum úti var nokkuð tauga-
óstyrkt og sumir hertu gönguna eða hlupu,
Framhald á bls. 13.