Vikan - 27.03.1941, Síða 11

VIKAN, nr. 13, 1941
11
,,Loksins,“ sagði hann, „getum við lagst örugg
til hvíldar."
,,En finnst yður ekki þetta dálítið óviðkunnan-
legt, Mick?"
„Mér finndist það í hæsta máta óviðkunnan-
legt, ef við fengjum ekki svefnfrið, og ég þori
ekki að hætta á að yfirgefa yður. Nú getið þér
tekið hvort rúmið, sem þér viljið heldur, en ég
vildi nú samt heldur fá það, sem nær er dyrun-
um, og nú skulum við fara að sofa.“
Viðburðir dagsins höfðu sýnilega ekki valdið
neinni röskun á jafnvægi Micks. Einni mínútu
eftir að hann hafði slökkt ljósið, var hann stein-
sofnaður. Hann dreymdi heldur enga vonda
drauma um Lefty Vincent og félaga hans. En
um þetta vissi Clare Furness ekkert. Því að hún
var einnig í því landi, þar sem engir bófar og
glæpamenn eru til.
Mick vaknaði við þá tilkenningu, að vinstri
vanginn væri stokkrunninn. Það var ekki fyrr
en hann hafði klórað með fingrunum í storknað
blóðið, að hann mundi, hvað skeð hafði. Það
fyrsta, sem hann gerði, var að snúa sér og líta
yfir í hitt rúmið. Þar var allt eins og það átti
að vera. Clare svaf vært. Hann lyfti hendinni
til þess að líta á armbandsúrið og rak heldur en
ekki upp stór augu. Klukkuna vantaði tuttugu
minútur í tólf!
Hann sveifiaði fótunum fram úr rúminu, teygði
handleggina og gekk svo út að glugganum og
horfði stundarkorn út á torgið og umferðina.
Hann leit i spegil. Hann var ógreiddur og
órakaður og sárið fyrir ofan eyrað var ófagurt
á að líta. Fötin hans voru þvæld og óhrein, og
hann hafði ekki látið skóna sína fram fyrir til
að fá þá burstaða. Hann reyndi að bæta úr
þessu eftir beztu föngum. Það leið hálftími áður
en honum fannst nokkuð mannlag vera komið
á sig. Þegar hann var búinn að raka sig, þvo
sér og greiða sér, skipta um flibba og bindi og
bursta fötin sín vandlega, fannst honum hann
ekki lengur likjast fuglahræðu. Að minnsta kosti
fannst Clare það, þegar hann vakti hana. Sjálf
sneri hún sér undan, sannfærð um, að hún væri
hræðileg útlits eftir allt, sem skeð hafði um
nóttina.
Mick hafði ekki mikla þekkingu á kvenfólki
og háttum þess. En hann hafði þó vit á að ganga
út að glugganum og athuga útsýnið svo nákvæm-
lega, að honum fannst, að það mundi vera eilíf-
lega greipt i hug sinn. Það var glaða sólskin og
hann opnaði gluggann upp á gátt. Allt í einu
sagði hann upp úr eins manns hljóði og án þess
að líta við:
„Hvar voruð þér, Clare, þegar slysið vildi til
í San Francisco?"
„Af hverju datt yður þetta allt í einu í h'ug,
Mick. Ég var þúsund mílur í burtu, í Boston.
Ég hafði búið með föður mínum í San Francisco
þrjú eða fjögur ár eftir að ég hafði lokið skóla-
námi, og svo bauð frændi minn, sem heima átti
í Boston, mér að koma til sin og vera hjá sér
einhvern tíma. Ég kærði mig ekki um að fara,
en pabbi sagði, að ég mundi hafa gott af því.
Ég var að spila tennis daginn — daginn, sem
Lefty Vincent fór inn í Conway bankann."
„Mér er ekki ljúft að kvelja yður með þess-
dnuðaun á kælunnm.
Framhaldssaga eftir DAVID HUME.
Það, sem skeð hefir liingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent í hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð í félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennirnir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir líka
sent þangað einn af glæpafélögum sínum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum i tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með fitúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London. Bófarnir, sem eru
að elta Mick og Clare, koma i veitingahús-
ið. Húsbóndinn þykist ekkert vita, en þeir
trúa honum ekki, slá hann í rot og hefja
svo leit í húsinu. Mick liggur í leyni og
hlustar á samtal þeirra. Þegar Mick sér
sér færi á, slær hann annan i rot, en heldur
hinum í skefjum með skammbyssunni • og
neyðir hann til að segja sér allt af létta
um eltingaleikinn. Á meðan þau eru að búa
sig til að leggja að stað með bófana til
lögreglustöðvarinnar, koma tveir bófar í
viðbót, en Mick tókst að ráða niðurlögum
þeirra. Miek talar við föður sinn frá lög-
reglustöðinni, sem segir honum að koma
ekki til London. Þau leita sér gistingar í
smábæ.
um spumingum, Clare. Það skiljið þér sjáifsagt.
En þvi nákunnugri, sem ég er málinu, því betur
get ég áttað mig á, hvað gera skal. Ég er þegar
búinn að fá að vita, hvað skeði. En það er ýmis-
legt, sem mér er ekki ljóst. Hvers vegna sendi
Vincent þennan mann til yðar um nóttina í stað
þess að koma sjálfur? Það hlýtur að hafa verið
einhver veigamikil ástæða til þess.“
„Já, það var það líka. En G-mennimir komust
ekki að því fyrr en seinna. Einni mínútu áður
en við áttum að leggja af stað, sá einn af bóf-
um Vincents mann inni í spilasalnum standa við
gluggann innst í salnum og veifa með vasaklút.
Fino gmnaði, að maðurinn væri að gefa lögregl-
unni merki um að ráðast inn í spilasalinn, og
honum fannst ráðlegast að láta Vincent vita af
því. Það sorglega við þetta allt saman var, að
Fino hafði rétt fyrir sér. Bæjarlögreglan vissi
ekkert um viðbúnað rikislögreglunnar. Þeir höfðu
veitt húsinu athygli og ákveðið að ráðast inn i
það sem ólöglegt spilavíti. Einn af leynilög-
reglumönnum þeirra var inni til þess að kynna
sér ástandið, og það var hann, sem veifaði vasa-
klútnum. Bæjarlögreglan lá í leyni bak við húsið,
en G-mennimir biður eftir merki fyrir framan
húsið. Nú skiljið þér, hvernig á þessum mis-
tökum stóð, Miek?“
„Já, ég sé, að þetta hefir verið hrapalleg
óheppni."
„Já, að meiru en einu leyti. Það var grátbros-
legt, hvernig þetta fór allt saman. Það er sjald-
gæft, að svona margar óheppilegar tilviljanir
fari saman. Bæjarlögreglan á bak við húsið
heyrði vélbyssuskothríðina fyrir framan húsið og
hljóp fram fyrir til að sjá, hvað um væri að
vera. Á meðan þeir voru að því hljóp Vincent
út um gluggann bakdyramegin. Ef bæjarlög-
reglan hefði aðeins beðið í nokkrar sekúndur ■
mundi hann hafa lent beint í fanginu á þeim!
Vincent er ekki fæddur undir neinni einstakri
hamingjustjörnu, hann er fæddur undir heilli
vetrarbraut af hamingjustjörnum."
„Það hefir hlotið að vera kvalræði fyrir yður
að vera með honum.“
„Kvalræði?" Clare hló kuldahlátur. „Það var
hræðilegt, Mick. Ég get að minnsta kosti ekki
hugsað mér neitt andstyggilegra en að gera sér
upp blíðu í garð manns, sem myrt hefir föður
minn. Og það bætti ekki úr, að Vincent varð æ
nærgöngulli. Hann heimtaði, að ég byggi hjá sér.
Hann var vanur að fá allar óskir sínar uppfyllt-
ar. 1 hvert skipti, sem ég hitti hann var hann
verri viðureignar. Ég vissi, að mér mundi ekki
takast að halda honum í skefjum lengi enn. Á
hinn bóginn vildi ég ekki draga mig of snemma
í hlé. Og svo var allt þetta eyðilagt á broti úr
sekúndu! Ég hefi lifað margar hræðilegar stund-
ir. Ég hefi staðið á tröppunum fyrir utan íbúðina
mína nótt eftir nótt, og þolað það, að morðingi
föður míns faðmaði mig og kyssti mig. Og þetta
er allur árangurinn."
Mick sneri sér frá glugganum og gekk til
hennar. Augu hennar voru tárvot. Hann lágði
hendumar á axlir hennar.
„Herðið upp hugann," sagði hann blíðlega. „Þér
háfið orðið að þola mikið. Það hefði naumast
getað verið verra. En reynið að gleyma því versta
af því. Munið, að þegar piltarnir frá Scotland
Yard eru búnir að festa hendur í hári Vincents,
og búnir að afhenda hann ríkislögreglunni fyrir
vestan, er lausnarstundin komin. Þér hafið ekki
unnið til einskis. Huggið yður við það.“
„Þér þekkið hann ekki,“ sagði Clare og horfði
niður fyrir sig. „Þó að hann þurfi að hafa enda-
skipti á öllu hér í Englandi til að finna mig, þá
gerir hann það. Hann hefir fyrr skotið menn, að-
eins af því að þeir litu á hann öðru vísi en hon-
um þóknaðist. Og oft hefir hann skotið sína eigin
menn og fleygt þeim í skurð, bara af því að hann
hélt, að þeir myndu ekki uppfylla þær kröfur,
sem hann áleit sig þurfa að gera til þeirra.
Hvemig haldið þér þá, að hann muni fara með
unga stúlku, sem hefir svikið hann, sagt G-
mönnunum frá því og reynt að láta þá skjóta
hann? Það er víst ekki erfitt að svara því.“
„Hann getur ekki alltaf haft heppnina með sér,
Clare. Og hann verður að minnsta kosti að ryðja
mér úr vegi áður en hann fær tækifæri til að gera
yður nokkuð mein. Það verður merkisdagur, þeg-
ar við Lefty Vincent hittumst."
„Mick,“ sagði hún og leit beint í augu honum,
„mér tekur þetta svo sárt yðar vegna. Lofið mér
heldur að reyna að bjargast af einni og gleymið,
að þér tókuð að yður það starf að gæta mín. Það
er ekki sanngjarnt gagnvart yður, og ég skil ekki,
hvers vegna þér þurfið að deyja, þó að mín örlög
séu ráðin."
„Clare, ef þér viljið komast hjá þvi að reita mig
alvarlega til reiði, þá megið þér ekki tala svona."
„Já, en mér finnst það ekki rétt. Ég er svo
áhyggjufull yðar vegna. Lofið mér heldur að
reyna að bjargast af einni.“
„Það kemur ekki til mála! Við hófum þetta
ferðalag saman og við Ijúkum því saman. Ef
Lefty Vincent finnur yður, mun hann finna mig
við hlið yðar. Ég hefi marga galla, Clare, og sumir
þeirra kunna að vera býsna slæmir. En aldrei á