Vikan - 12.06.1941, Side 5

VIKAN, nr. 24, 1941
5
Um eitt leytið síðustu nóttina, sem
ungfrú Charters var í Pontdidier les
Dames, hrökk hún upp við ógreini-
legan hávaða, sem virtist einna helzt vera
inni í herberginu sjálfu, en neðan af göt-
unni heyrðist fótatak og mannamál. Þetta
var ekki í fyrsta sinn, sem slíkt kom fyrir.
Pontdidier hafði brugðizt þeim vonum, sem
erkidjákni nokkur hafði gefið henni, að
þarna myndi hún finna rólega höfn. Sann-
leikurinn var sá, að bærinn lá of nálægt
landamærunum og of mikill smáborgara-
bragur á öllu. Þegar stjórnmálamennirnir
í París fóru að tala um föðurlandssvik til
þess að l'eiða athyglina frá sínum eigin
axarsköftum, þá gleyptu Pontdidierbúar
strax við því, og bæjarráðið þaut upp til
handa og fóta í herferð gegn njósnurun-
um. Ungfrú Charters hafði ekki komizt hjá
því að taka eftir þessum veikleika bæjar-
búa og fyrirleit hann góðlátlega, en að láta
ástæðulausan æsing annarra manna vekja
sig af værum blundi um hánótt, var full-
mikið af því góða, og hún lét þess líka
getið við veitingakonuna á hressilegri
frönsku um leið og hún borgaði reikning-
inn sinn daginn eftir.
,,Ég er ekki viss um, að ég geti mælt
með ykkur við vini mína. Þorpið ykkar er
langt frá því að vera kyrrlátt.“
Veitingakonan lét höfuðið síga, því næst
leit hún upp og velti vöngum vandræða-
lega. •
„í gærkvöldi,“ sagði hún á klaufalegri v
ensku, sem átti að teljast meðmæli með
staðnum, „slapp maður frá lögreglunni.
Njósnari, sem tekur myndir. Þeir náðu
honum, en myndirnar eru horfnar! Enginn
veit . . .“
,,Njósnari,“ endurtók ungfrú Charters
þurrlega, eins og maður, sem hlustar á
sömu söguna í tíunda sinn. „Við skulum
vona, að hann sleppi ekki aftur.“
Að svo mæltu fór hún upp í herbergið
sitt til þess að ganga til fulls frá pjönk-
um sínum. Hitapokinn hafði auðvitað
gleymzt í rúminu, og þreif hún hann þakk-
samlega. Er hún gekk yfir að þvottaskál-
inni til þess að hella úr pokanum, rak hún
fótinn í eitthvað hnöttótt, sem lá á gólfinu
og datt kylliflöt. Hluturinn, sem hún hafði
sparkað í rann, þangað til hann staðnæmd-
ist upp við stólfót og ungfrú Charters gaf
honum illt auga, eins og von var, þegar
dauður hlutur gerði henni skráveifu. Hún
sá undir eins að þetta var myndaspóla.
Hugur hennar þaut ósjálfrátt með leift-
urhraða frá spólunni til hávaðans, sem hún
hafði heyrt um nóttina; síðan setti hún
þetta hvorttveggja í samband við opinn
gluggann, sem var sennilega eini opni
glugginn á þessari hlið gistihússins. Komst
hún að öllu athuguðu að þeirri niðurstöðu,
að spólunni hefði verið þeytt inn til henn-
ar úr hendi njósnarans, sem nú sat í varð-
haldi. Hann hafði auðvitað kastað henni
um leið og hann flýði. Ungfrú Charters
hafði óljósa hugmynd um, að hún hefði
greint tvenns konar hávaða í herberginu.
Sm ásaga
eftir
Helen Simpson.
Hún skyggndist um, hvort ekki kynni að
vera þar annað skeyti, og kom þá brátt
auga á einhvers konar flatt hylki undir
rúminu. Það var ógerningur að ná því,
rúmstokkurinn náði svo langt niður, og
hún hafði enga regnhlíf við hendipa til
að krækja í það. Og eitthvað rám^ði hana
í það, að aldrei mætti hreyfa við neinu,
fyrr en lögreglan kæmi á vettvang, er
glæpur hefði verið framinn. Það var skylda
hennar að fara niður og afhenda veitinga-
konunnni spóluna, sem hún hafði ósjálf-
rátt tekið upp, og krefjast þess, að yfir-
völdunum yrði gert aðvart.
Hún gekk fram að stiganum, en þá kom
á hana hik. Það var augljóst, að hún yrði
látin vitna fyrir rétti og vinna eið að
hávaðanum um nóttina og fundinum um
morguninn. Afleiðingin af því yrði sú, að
hún missti af lestinni og svo kostaði það
aukaskeyti til þjónustufólks og ættingja
hennar. Auk þessa sá hún fram á enn verri
vandræði. Frakkar væru svo æstir. Þeir
gengu með njósnaraæði. Þeir myndu ekki
trúa því, að hún og flóttamaðurinn þekkt-
ust ekki. Þörfin á hreinu lofti yrði ekki
talin fullgild ástæða fyrir að hafa glugg-
ann opinn.
Meðan hún stóð þarna í stiganum, rakti
hún í huganum þessar ástæður til að þegja
yfir fundinum og komst að þeirri niður-
stöðu, að bezt væri að útkljá málið með
bréfi, er hún skrifaði, þegar heim til Eng-
lands kæmi. Að öllu samanlögðu væri það
heiðarlegast og skynsamlegast að velta
spólunni upp að veggnum þar sem hulstrið
lá og hypja sig svo burt. En geðshræring-
in, sem hún hafði komist í um morguninn,
kom nú róti á uppreisnarlöngun, sem
leyndist í sál ungfrú Charters og nú magn-
aðist af því, að í þau fjörutíu ár, sem hún
hafði lifað, hafði aldrei neitt óvenjulegt
komið fyrir hana. Aldrei var það hún, sem
stjórnaði samræðunum í teboðum. Þær
einu svaðilfarir, er hún hafði lent í, var
ausandi rigning á skemmtiför. Myndaspól-
Maggi
og
Raggi.
Maggi: Vertu ekki hræddur, Óli minn. Maggi: Sjáðu, hvað hann er góður.
Sámur gerir þér ekkert. Hann geltir bara Hann gerir þér ekkert. Segðu eitthvað
af því að hann finnur, að þú ert hræddur. við hann.
Óli: K-k-komdu sæll.
Maggi: Nei, nei. Vertu ekki hrædd-
ur. Segðu bara eitthvað við hann.
Óli: Jæja, haltu honum og þá skal
ég segja . ..
Óii: ... vertu sæll!