Vikan - 05.03.1942, Blaðsíða 6

6
Wrayson fannst votta fyrir háði í seinustu orð-
um hans. Barnes sjálfur tók auðsjáanleg:a ekki
eftir því. Gulbrúnar hendur hans lágu flatar á
borðinu, á meðan hann beygði sig að málafærslu-
manninum. Neðri vörin skagaði fram og augun,
sem lágu djúpt í höfðinu, voru enn meira saman-
herpt en áður og hann var uggvænlegur í ákafa
sínum.
„Segið mér, hvað ég get gert til að ná í þau?“
sagði hann hásum rómi. ,,Mér er alveg sama, um
hvað þessi skjöl fjalla. Ég er ekki tiltektasamur.
Hlustið nú á, ég vil skipta við skjólstæðing yðar.
Ég skal borga yður vexti — 5r/t 'af upphæðinni,
sem ég fæ. Er það ekki áheyrilegt tilboð? Ég
skal koma fram eins og heiðursmaður. En þá
verðið þér að leysa frá skjóðunni! Hvaða skjöl
voru þetta? Og hvemig á ég að ná í þau?“
Málafærslumaðurinn horfði kuldalega á hann.
„Það eru ákveðnar upplýsingar, sem ég get
ekki gefið yður,“ svaraði hann. „Skyldur mínar
við margumræddan skjólstæðing minn standa í
vegi fyrir því. Ég get ekki sagt yðiir, hvaða
skjöl þetta eru, og ég get ekki bent yður á, hvar
þér eigið að leita að þeim. Allt, sem ég get sagt,
er, að enn er hægt að leita þeirra og enn vill
skjólstæðingur minn kaupa þau.“
Barnes snéri sér að Wrayson, andlit hans skalf
af geðshræringu og reiði.
„Hafið þér nokkurn tíma heyrt annað eins
brjálæðisþvaður!" hrópaði hann. „Hann veit,
hvaða skjöl þetta eru og segir, að ég eigi þau.
Ætti ekki að vera hægt að neyða hann til að
segja eitthvað ákveðið?"
„Þetta virðist vera fremur ’flókið og dular-
fullt mál,“ svaraði Wrayson. „Getið þér ekki
sagt honum ofurlítið meira, herra Bentham?“
Málafærslumaðurinn andvarpaði eins og hann
tæki mjög nærri sér að verða að þegja.
„Einasta ráðið, sem ég get gefið herra Barnes,
er, að hann fái yður til að hjálpa sér. Ég yrði
eRkert undrandi, þótt lánið fylgdi yður.“
„Hvers vegna haldið þér, að ég sé svona góður
aðstoðarmaður ? “ spurði Wrayson undrandi.
Málafærslumaðurinn horfði rólega og hvasst á
hann.
„Mér virðist þér vera skynsamur maður
— og þéx’ kunnið að þegja. Að mínu áliti ætti
herra Barnes að þakka sínum sæla, ef þér ákvæð-
uð að hjálpa honum að leita.“
„Þetta mál kemur mér alls ekki við,“ svaraði
Wrayson. „Og mig langar alls ekki- til að fást
við svona ævintýralega viðburði."
Bentham beygði sig yfir pappirana sina á
skrifborðinu, hann var augsýnilega búinn að ljúka
þessu máli af. Þó sagði hann:
„Þér megið ekki tala svona fyrirlitlega um
þetta mál, herra Wi’ayson. Ef herra Barnes finn-
ur skjölin, nxundi það sjálfsagt verða til góðs.
Og ég býst við, að það yrði sérlega skemmtilegt
fyrir yður.“
„Hvað eigið þér viö?“
Málafærslumaðurinn leit fast á hann.
„Það rnundi varpa ljósi yfir alla þá leynd, sem
hvílir yfir rnorði Morris Barnes,“ svaraði hann.
Wiayson kom við handlegg Barnes.
„Ég held, að það sé bezt fyrir okkur að fara,“
sagði hann. „Við fáum víst ekki meira upp úr
herra Bentham, hvort sem er.“
Barnes gekk hægt að hurðinni og var auðséð,
að honum mislíkaði. „Ég veit ekki enn þá,
hvernig ég á að haga mér í þessu máli,“ sagði
hann um leið og hann snéri sér énn einu sinni að
málafærslumanninum. „Ég geri að minnsta kosti
allt, sem í mínu valdi stendur, En þér hafið ef
til vill ekki séð mig í síðasta sinn, herra Bent-
ham. Ef heppnin er ekki með mér, kem ég aftur
til yðar.“
Málafærslumaðurinn var þegar niðursokkinn í
skjöl sín og virtist alls ekki taka eftir orðum
hans.
XVI. KAFLI.
Wrayson þóttist gjá og heyra á öllu, að
ungi maðurinn hefði breytt framkomu sinni cftir
heimsóknina í skrifstofu Benthams, en nú hafði
hann taumhald á sjálfum sér og lét ekki ástríð-
urnar hlaupa með sig í gönmr. Þegar þeir beygðu
fyrir hornið á götunni, sagði hann fremur stuttur
í spuna:
„Hvar getum við fengið eitthvað að drekka?
Mig langar að fá staup af whisky.“
Wrayson fór með hann í krá, sem var þar á
næstu grösum, og þeir settust út í hom, þar sem
enginn var.
„Það er dálítið, sem mig langar að spyrja
yður um,“ sagði Sydney Barnes og beygði sig
fram yfir borðið. „Hvaðan þekkið þér konuna,
sem kom inn í ibúð bróður mins í dag, á meðan
við vorum þar?“
Wrayson hrökk ofurlítið við, þegar hann var
spurður um þetta. Það leit út fyrir, að ungi mað-
urinn væri farinn að hugsa.
^ VIKAN, nr. 5, 1942
„Hvaðan ég þekki hana?“ endurtók Wrayson.
„Ég þekki hana mjög lítið.“
„Er hún raunvemleg barónsfrú, eða kallar hún
sig það bara?“
„Nei, hún er án efa í raun og veru baróns-
frú de Sturm,“ svaraði Wrayson dálítið stirðlega.
„Og hún á nægilega mikið af peningum?“
„Áreiðanlega," svaraði Wrayson, „ég held, að
hún sé mjög tigin kona í föðurlandi sínu.“
Barnes lét hönd sina falla niður á borðið, svo
að small í. Hann horfði á Wrayson, eins og
hann ætlaði að lesa svarið við spurningunni, sem
hann ætlaði að spyrja, úr andliti hans.
„Haldið þér þá í raun og veru,“ spurði hann,
„að svona tigin kona hafi skrifað ástarbréf til
Morris? Hann var einmitt maður, sem slíkt fólk
kallar lélegan pappír. Alveg eins og ég sjálfur.
Það væri hreinasta kraftaverk, ef hann þekkti
hana. Ég trúi ekki þessari sögu um ástarbréfin.“
Wrayson yppti öxlum. „Allir þessir viðburðir,“
sagði hann, „já, og allt, sem bróður yðar við-
vikur, er svo dularfullt, að ég veit sannarlega
ekki, hvað ég á að segja um það. Það er mjög
erfitt að láta nokkra skoðun á því í ljósi.“
„Þér þekktuð Morris,“ hélt ungi maðurinn
áfram. „Þér þekkið barónsfrúna. Berið þessi tvö
saman. Þau eiga ekki saman, finnst yður það?
Þér skiljið þetta vel. Morris gat dubbað sig upp
og verið eins eyðslusamur og hann kærði sig um,
nú þegar hann hafði nægilega peninga. En hann
gat aldrei líkzt tignum manni. Og sé hún í raun
og veru tigin kona og hefir ekki haldið kunnings-
skapnum við vegna peninganna hans, þá trúi ég
heldur ekki, að hún hafi nokkurn tíman skrifað
honum ástarbréf. Hvað segið þér um þetta?"
Wrayson sagði ekkert. Ungi maðurinn otaði
glasinu sínu að einum þjónanna.
„Eitt glas enn,“ sagði hann. „Athugið nú, herra
Wrayson,“ hélt hann áfram með sama dularfulla
málrómnum. „Nei, þetta getur ekki staðizt með
ástarbréfin, það getur ekki staðizt! Hvaða erindi
átti barónsfrúin í íbúð bróður míns? Ég viður-
kenni, að ég varð alveg höggdofa, þegar ég sá
hana í fyrstu. Hún hefði getað talið mér trú
um, hvað sem væri, asnanum þeim arna. En ég
læt ekki gabba mig svoleiðis lengur, skal ég segja
yður. Og nú ætla ég að biðja yður að fara með
mig til hennar og vita, hvort við getum ekki feng-
ið hana til að segja sannleikann?“
Wrayson hristi ákveðinn höfuðið. „Herra
Barnes," sagði hann, „mér þykir leiðinlegt að láta
yður verða fyrir vonbrigðum, þvi að ég hefi
mikla samúð með yður í þeirri aðstöðu, sem þér
eruð í, en þér megið ekki treysta, áð ég sé bein-
línis bandamaður yðar í þessu máli. Ég hefi hvorki
tíma né þolinmæði til slíkra rannsókna. Ég hefi
gert. það, sem ég gat fyrir yður, og ég skal
gefa yður ráð, hvenær sem ég get, eða hjálpa yður
á annan hátt, ef þér viljið leita til mín. En þér
megið ekki gera ráð fyrir öðru.“
Það var eins og skuggi liði yfir andlit Barnes.
Það var auðséð, að hann var vonsvikinn. „Ætlið
þér ekki einu sinni að fara með mér til baróns-
frúarinnar?“ spurði hann.
„Nei, ég held, að ég vilji það ekki,“ svaraði
Wrayson. „Ef ég á að vera hreinskilinn, þá held
ég, að það sé þýðingarlaust, því að barónsfrúin
er of skynsöm til að þér eða ég getum veitt
nokkuð upp úr henni. Og þótt þér grunið hana,
þá vitið þér ekki, um hvað það er.“
Fáein augnablik fann Wrayson óþægilegt, star-
andi augnaráð unga mannsins hvíla á sér. „Þér
eruð þó ekki á móti mér, eða hvað?“ spurði
Sydney Barnes tortryggnislega.
„Alls ekki!“ svaraði Wrayson óþolinmóður.
„En þér verðið að vera skynsamur, ungi vinur.
Ég hefi gert allt, sem ég gat, til að gera yður
færan um að hjálpa yður sjálfur, en ég er mjög
önnum kafinn við störf. Ég þarf að gæta minna
eigin mála, og ég hefi ekki tíma til að leika
Don Quixote tuttugustu aldarinnar.“
„Ég skil yður,“ sagði ungi maðurinn hægt. „Þér
ætlið að láta mig sigla minn eigin sjó.“
SAKLAUST
FÓRNARLAMfe
STRÍÐSINS.
Sheila Barrow er of ung til
að skilja orsakir stríðsins,
en hún er ekki of ung til að
finna sársauka. Hún er ein af
mörgum börnum, sem send
hafa verið á Queens-barna-
sjúkrahúsið í London eftir að
hafa veikzt í rökum neðanjarð-
ar brautarstöðvum, þar sem
þúsundir barna eru á meðan
loftárásir standa yfir. Sheila er
18 mánaða gömul.